Νoblesse Οblige (Η ευγένεια υποχρεώνει)

Παλιά ήταν οι πωλήτριες του Κολωνακίου, με αυτό το απίστευτα βαριεστημένο ύφος, του και καλά σημαντικού που περιέφεραν. Τώρα αυτό το υφακι, στα όρια της πόζας, το συναντώ όλο και πιο συχνά, στα προχώ καφέ. Όταν στο μαγαζί που εργάζεσαι καλό μου παιδί, παίζουν Autechre, το μικροαστικό ρατσιστικό σου στυλακι δεν είναι απλά σαχλό, αλλά και εξόχως ανθρωποδιωκτικό. Εκτός κι αν προχωρημένοι για σένα είναι μόνο μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα και συμπεριφορά. Τότε λειτουργείς διπλά ρατσιστικά. Γιατί ουσιαστικά προσπαθείς να δώσεις εσύ τα όρια ενός στυλ, του δικού σου, που είναι υπό διαμόρφωση, σε άτομα που συνειδητά κι από επιλογή διαλέγουν να πιουν τον καφέ τους ή το ποτό τους στο συγκεκριμένο μαγαζί κι όχι σε κάποιο άλλο.

Μια από τις παράπλευρες απώλειες στα χρόνια της κρίσης, είναι η απαξίωση της ποιότητας του service, γιατί τα κριτήρια για προσλήψεις, στον τομεα αυτό, έχουν μετακινηθεί από τη γνώση, την επάρκεια, τη διακριτικότητα, την καλή συμπεριφορά, από τους εργοδότες, στην εμφάνιση, το νεαρό της ηλικίας, την κοινωνικότητα του εργαζομένου μέσα σε παρέες που θα έρθουν στο μαγαζί, με λίγα λόγια τα κριτήρια είναι της αρπαχτης κι όχι καθαρά επαγγελματικά.

Με αποτέλεσμα κι οι θαμώνες να συμπεριφέρονται ανάλογα. Πάνε στο μαγαζί όχι γιατί το θεωρούν, το αυτονόητο μέρος που συμπληρώνει την προσωπικότητά τους, αλλά ένα στέκι που θα μοστράρουν μια προσωπικότητα που δεν διαθέτουν. Αλλά για να είναι κι αυτοί εκεί, μάλλον προχώ θα είναι. Κι έτσι ξεκινά ο φαύλος κύκλος μιας παρεξήγησης που κάνει την απλή αναψυχή, κοινωνική συνθήκη. Μια διαιώνιση της λαμογιάς σε μικρογραφία bar. Έτσι χάθηκε μια γενιά που δεν έμαθε ποτέ, να αναγνωρίζει το καλό service, που δεν ξέρει να αφήνει tips όταν μένει ικανοποιημένη, και μια ολόκληρη κατηγορία εργαζόμενων που πασει θυσία πρέπει να δείξουν ότι  “μην κοιτάς που εργάζομαι εδώ, έχω και μεταπτυχιακό στην αρχιτεκτονική. Μεγάλη η χάρη σου που σε σερβίρω, αντί να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα”.

Όμως δεν είναι κι αυτό μια ιδιωτική χρεοκοπία; Η νέα γενιά με το κέφι την ευγένεια και τα αποθέματα αισιοδοξίας της για το αύριο θα παρασύρει και την προηγούμενη πτωχευμένη γενιά του lifestyle και της πόζας, που δεν λέει να χωνέψει την αλλαγή των συνθηκών, κι όχι το αντίστροφο. Γι αυτό καλό μου παιδί, κρύψε το πανάκριβο κινητό σου την ώρα που μου παίρνεις παραγγελία. Σταμάτα να στέλνεις sms στον καλό σου, και χαμογέλασε μου, κάνε με να αισθανθώ την ποιότητα που διαθέτεις με την διακριτικότητα που θα με εξυπηρετήσεις, δείξε μου το αυτονόητο. Πως η «ευγένεια υποχρεώνει» που έλεγαν οι πιο παλιοί και θα δεις ποσο πιο ευχάριστα και γρήγορα θα περάσει η βάρδια σου κι εγώ ικανοποιημένος θα σου δώσω σαν ένδειξη εκτίμησης για το επάγγελμα, έστω το πρόσκαιρο που κάνεις, το φιλοδώρημα μου, από τα λίγα που μου περισσεύουν, με όλη μου την καρδιά. Και πού ξέρεις, ίσως αυτό να είναι το πρώτο γερό ρήγμα στο χάος και τον ηλικιακό ρατσισμό που μας χωρίζει σαν γενιά.