Νόμος είναι το δίκιο της ξαπλώστρας

Του Χρήστου Ελευθεριάδη

Είχα την τύχη να περάσω τα περισσότερα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων στο Μάλτεπε. Το Μάλτεπε είναι (ήταν) ένα μικρό χωριό στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Η σχέση με το συγκεκριμένο μέρος ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 από τη μητέρα μου. Πήγε τότε με συναδέλφους της γερμανούς για εκδρομή. Οι γερμανοί γνώριζαν τη Χαλκιδική πριν από τους Θεσσαλονικείς…

Τότε λοιπόν υπήρχε στην παράλια μόνο το ρώσικο μοναστήρι. Τουρισμός και λοιπά δεινά δεν είχαν αλλάξει τον τόπο και τις συνειδήσεις. «Νοίκιαζες» ένα κελί από τους μοναχούς για να κοιμάσαι και απολάμβανες διακοπές στη γαλαζοπράσινη θάλασσα χωρίς καμία υποδομή. Τουαλέτα, ψωμί και κρέας ήταν δυσεύρετες πολυτέλειες. Αντίθετα φρούτα και λαχανικά υπήρχαν σε αφθονία μια και οι κάτοικοι του χωριού ήταν στην πλειοψηφία πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία με γνώσεις και ικανότητες στις καλλιέργειες, τις οποίες μετέφεραν από την ιδιαίτερη πατρίδα τους.

Με τη δημιουργία του δρόμου και την επιβολή της χούντας άλλαξε το τοπίο. Δόθηκαν άδειες για οικοδόμηση κοντά στο κύμα. Οι περισσότεροι που έχτισαν ήταν από τη Θεσσαλονίκη μια και οι ντόπιοι δεν είχανε το απαραίτητο κεφάλαιο. Σταδιακά άρχισε να πυκνώνει το τουριστικό ρεύμα αποτελούμενο από γερμανούς και έλληνες που ζούσαν την εποχή της αφθονίας του ’80. Ήδη από τα τέλη του ‘70 οι ντίσκο εμφανίστηκαν στην περιοχή, εκμεταλλευόμενες την κομβική θέση του χωριού και τη φθηνή ακόμα γη. Οι ντόπιοι ξεκίνησαν την εκμετάλλευση σε επαγγελματική βάση. Ενοικίαση και πώληση γης που πριν από μερικά χρόνια ήταν ξεχασμένη από Θεό και ανθρώπους. Ο μόνος Θεός που ασχολήθηκε με την περιοχή ήταν ο Άμμων Ζεύς του οποίου το ιερό βρίσκεται δίπλα στην παραλία και τη χωρίζει στα δύο (σ.σ. τι κρίμα που δεν μπορεί να οικοδομηθεί και να γίνει beach bar με ξαπλώστρες!)

Δειλά δειλά τη δεκαετία του ’90 εμφανίστηκαν οι ξαπλώστρες στην παραλία. Λίγες τότε και αξιοπερίεργο θέαμα. Κανείς δεν έβλεπε πρακτική χρησιμότητα. Η οικοδομική δραστηριότητα οργίαζε και ακουγόταν από ψίθυροι μέχρι ουρλιαχτά για παρανομίες με κατ’ ελάχιστο την ανοχή της πολεοδομίας, της αστυνομίας και της τοπικής διοίκησης. Οι Γιουγκοσλάβοι αντικατέστησαν τους γερμανούς ως επισκέπτες και η φωτισμένοι τοπικοί άρχοντες ξεκίνησαν έργα ανάπτυξης. Αποξήλωσαν τα βράχια μέσα από τη θάλασσα εξαφανίζοντας το μαγευτικό βυθό και τη θαλάσσια ζωή και έχτισαν προβλήτες, για να συγκεντρωθεί άμμος και να μεγαλώσει η παραλία. Ίσως οι μελέτες να χώλαιναν μια και το αποτέλεσμα ήταν η θάλασσα να λιμνάζει και να συγκεντρώνει επιπλέοντα απορρίμματα. Η γαλάζια σημαία για κάποια χρόνια χάθηκε…

Τη δεκαετία του 2000 η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Ο ανακαινισμένος παραλιακός δρόμος γέμισε καρέκλες και καθίσματα τα οποία αντικατέστησαν τα παρτέρια που είχαν κατασκευαστεί από τον δήμο! Η παραλία γέμισε από άκρη σε άκρη με ξαπλώστρες και πακτωμένες ομπρέλες (η νομοθεσία που το απαγορεύει δεν αφορά πλέον κανέναν). Ως επιστέγασμα ένας και μόνο αδόμητος χώρος που εξυπηρετούσε ως parking δομήθηκε κατά το ήμισυ από το δήμο δημιουργώντας μια ακόμη επιχείρηση εστίασης και εκμετάλλευσης της παραλίας. Οι παραθεριστές γκρίνιαζαν και μιλούσαν για περίεργες σχέσεις ανάμεσα σε επιχειρηματίες και τη διοίκηση της περιοχής.

Το πρόβλημα λύθηκε από το 2011 και μετά με την τακτική παρουσία της Χρυσής Αυγής. Οι μαυροφορεμένοι αυτόκλητοι σωτήρες έδιωχναν τους αλλοδαπούς μικροπωλητές προστατεύοντας την τάξη για τις επιχειρήσεις εκμετάλλευσης του δημόσιου χώρου. Και μετά σιωπή. Κανείς δε μιλάει και δεν τολμάει να μιλήσει. Τι να εκστομίσει άλλωστε; Ο δήμος δηλώνει αναρμόδιος, η πολεοδομία το ίδιο. Η αστυνομία δεν έχει εντοπίσει ποτέ κάποιον να χτίζει αυθαίρετα ή να εκμεταλλεύεται παράνομα χώρο. Ούτε έμαθε ποτέ για απειλές κατά πολιτών κι επισκεπτών. Και η ζωή κυλάει ήσυχα και κερδοφόρα στο Μάλτεπε που πλέον λέγεται Καλλιθέα Χαλκιδικής. Παραμένει όμως ένα ερώτημα αναπάντητο; Οι εισαγγελείς και οι τοπικοί άρχοντες σε ποιες παραλίες κάνουν μπάνιο και δεν τα βλέπουν αυτά;