Ντελίβερι τις μέρες του ιού – Η απλυσιά

Ημερολόγιον Ντελίβερι Επεισόδιον 18ον

Λέξεις: Σάκης Αποστολάκης*

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτές οι μέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού στο σπίτι είναι δύσκολες για πολλούς. Κυρίως για όλους αυτούς που αυτός ο εγκλεισμός συνεπάγεται απώλεια εσόδων και δουλειάς. Γιατί κανείς δεν ξέρει σίγουρα πόσο θα κρατήσει όλο αυτό και τι μας περιμένει όταν τελειώσει.

Από την άλλη, είναι ευκαιρία για να κάνει κανείς πολλά πράγματα που δεν έβρισκε χρόνο να κάνει πριν. Όπως, ο ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά, το διάβασμα, να δει ταινίες, να αλλάξει τη διαρρύθμιση των επίπλων, να πειραματιστεί με το μαγείρεμα, τα γλυκά, τις πίτες. Και είναι μια φανταστική, μια μοναδική, μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να κάνει κάποια πράγματα που του είναι δύσκολο να τα κάνει όλες τις άλλες μέρες του χρόνου. Όπως για παράδειγμα, μπάνιο! Όχι, δεν εννοώ να αλλάξει τα πλακάκια στο μπάνιο, ή να φτιάξει τα υδραυλικά, ή να περάσει όλο το μπάνιο με χλωρίνη, καθαριστικό, αντισηπτικό και απολυμαντικό. Εννοώ, απλά και μόνο, να κάνει μπάνιο. Να ρίξει πάνω του νερό, να βάλει σαπούνι σε ένα σφουγγάρι και να τριφτεί. Είναι πολύ απλό. Δεν είναι πυρηνική φυσική, ούτε χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις και δεξιότητες.

Γιατί, δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις παραγγελία σε ένα σπίτι και με το που ανοίγει η πόρτα, να σου ‘ρχεται ένα τσουνάμι από βρώμα, μπόχα, μπίχλα και δυσωδία, λες και βρυγχώνται πάνω σου ταυτόχρονα ο Γκοτζίλας, ο Κινγκ Κονγκ και ένας τυραννόσαυρος Rex, μαζί με έναν τεράστιο μεταλλαγμένο αρουραίο! Ποια λαστιχένια γάντια, ποια μάσκα; Τίποτα δε μπορεί να σε προστατέψει απ’αυτόν τον αόρατο εχθρό που λέγεται μπόχα και απλυσιά. Χρειάζεσαι στολή χημικού, βιολογικού, πυρηνικού και βακτηριακού πολέμου, κλειστή από παντού και με μπουκάλες οξυγόνου. Ποιος κορονοϊός και πράσιν’ άλογα; Τουλάχιστον ο κορονοϊός δε βρωμάει και ζέχνει.

Ανοίγει η πόρτα και νομίζεις ότι ο άλλος έχει κάνα τεμαχισμένο πτώμα μέσα στο σπίτι, εδώ και μέρες.

Μαλλί τζίβα από την απλυσιά που μοιάζει περισσότερο με κορμό δέντρου παρά με μαλλί. Ρούχα φορεμένα κάνα χρόνο και βάλε που αν τ’αφήσεις κάτω στέκονται μόνα τους πιο καλά και από αρχαιοελληνικό θώρακα. Ένας τύπος που ακόμα και ψείρα να έπεφτε πάνω του, θα αυτοκτονούσε από απελπισία. Η ψείρα, όχι ο τύπος. Για να μην πω ότι και ο κορονοϊός θ’αυτοκτονούσε αν είχε την ίδια κακή μοίρα με την ψείρα.

Εντάξει, είπαμε. Δεν πρέπει να βγαίνουμε έξω χωρίς λόγο. Αλλά αυτό ξεκίνησε μόλις εδώ και μερικές μέρες. Τι έκανες όλο τον υπόλοιπο χρόνο; Την τελευταία διετία; Όλα τα χρόνια των μνημονίων; Από τότε που γεννήθηκες; Δε βρέθηκε καμιά ευκαιρία να ρίξεις πάνω σου αυτό το αγαθό, το πολύτιμο για τη ζωή, που είναι απαραίτητο για κάθε έμβιο οργανισμό, που χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή στον πλανήτη; Που δεν είναι προϊόν προς πώληση, αλλά αγαθό απαραίτητο για τη συνέχιση της ζωής στον πλανήτη; Το αγνό καθαρό νεράκι;

Δες! Έξω βρέχει! Ευκαιρία να κάνεις μια βόλτα να σε ξεπλύνει η βροχή, να πέσει λίγο νερό πάνω σου μπας και γλιτώσεις κι εσύ και όλοι οι άλλοι και ο πλανήτης ολόκληρος την επανεμφάνιση της χολέρας, της πανώλης, της ισπανικής γρίπης, του Έμπολα κι όλες τις άλλες πανδημίες οι οποίες αποτελούν παρελθόν. Κι εκεί θέλουμε να μείνουν. Και να σκεφτείς ότι ούτε στη βροχή δε χρειάζεται να βγεις. Ο άνθρωπος έχει προοδεύσει. Η τεχνολογία προχώρησε. Τώρα μπορείς να ανοίξεις τη βρύση και τσουπ, ώ του θαύματος, έχεις νερό στο σπίτι σου. Δε χρειάζεται να πάρεις τη στάμνα και να περπατήσεις στα κατσάβραχα μέχρι να συναντήσεις ένα ρυάκι με τρεχούμενο νερό. Και μάλιστα, η τεχνολογία προχώρησε τόσο πολύ, που μπορεί να τρέχει και ζεστό νερό από τη βρύση. Ναι! Μέσα στο σπίτι σου! Δε χρειάζεται να πας στις Θερμοπύλες, ούτε στο Άγγιστρο, ούτε σε άλλες θερμές πηγές.

Τι’ν’αυτό ρε; Και να σκεφτείς ότι δεν παίρνω βαρέα και ανθυγιεινά. Γιατί δεν παίρνω βαρέα και ανθυγιεινά δηλαδή; Πόσοι άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις; Τι είναι δηλαδή αυτό; Ένα από τα προνόμια του ντελιβερά;

Εδώ είναι που ελπίζεις να έχει πληρώσει ο άλλος με κάρτα και ούτε πουρμπουάρ σκέφτεσαι, ούτε τίποτα. Βασικά, σκέφτεσαι να μην έχεις αγγίξει οτιδήποτε έχει αγγίξει ο τύπος. Προσπαθείς να κρατήσεις την αναπνοή σου, ευχόμενος να μπορούσες να ελέγξεις τις λειτουργίες σου όπως οι μοναχοί Σαολίν και να μην χρειαστεί να πάρεις άλλη ανάσα μέχρι να φύγεις από το οικοδομικό τετράγωνο και να αναπνεύσεις το καθαρό καυσαέριο. Εδώ που τα λέμε, καλύτερα να σνιφάρεις εξάτμιση κακοσυντηρημένου λεωφορείου του ΟΑΣΘ, πάρα τέτοιο πράγμα.

Τι ζούμε; Τι τραβάμε; Πού αλλού θα με οδηγήσει η άδικη μοίρα;

*Ο Σάκης Αποστολάκης εργάστηκε επί 35 χρόνια ως δημοσιογράφος, στην Ελευθεροτυπία και άλλα μέσα. Σήμερα εργάζεται βιοπορίζεται επιτυχώς σε εστιατόριο.