Ο Αργύρης Μπακιρτζής για το Χρήστο Βακαλόπουλο

Λέξεις: Αργύρης Μπακιρτζής

Ο Χρήστος ερχόταν στις συναυλίες μας και τον άκουγα καμιά φορά να επικροτεί κάποιο σχόλιό μου. Γνωριστήκαμε και με τα χρόνια αρχίσαμε να κάνουμε στενή παρέα.

Δεν είχε αδέλφια και με έβλεπε κάπως σαν μεγάλο του αδελφό. Κοιμόμουν στο σπίτι του και τα περισσότερα βράδια ήμασταν στο «Παρασκήνιο» της Καλλιδρομίου με τον Κωστή Παπαγιώργη και μερικές φορές τον Χάρη Μιχαλογιαννάκη, βοηθό του Τσιώλη στις πρώτες του ταινίες μετά τη «Χουρμαδιά».

Το απόγευμα βρισκόμασταν σε ένα παραδιπλανό καφέ. Μερικές φορές τρώγαμε σε μια κοντινή υπαίθρια ταβέρνα. Έρχονταν διάφοροι στην παρέα μας. Θυμάμαι μόνο τον Ηλία Λάγιο. Όταν έφθασα στην Αθήνα για να τον πάρω και να κατεβούμε μαζί στην Τρίπολη, όπου θα άρχιζαν τα γυρίσματα του «Παρακαλώ, Γυναίκες, Μην Κλαίτε», μου είπε ότι ο Σταύρος τον έδιωξε. Του είπα «είσαι τρελός» και να ετοιμάσει τη βαλίτσα του.

Όταν φθάσαμε ήταν σα να μην είχε συμβεί τίποτα γιατί προφανώς ήταν μια από τις εκατομμύρια στιγμιαίες εκρήξεις του Σταύρου. Κοιμόμασταν μαζί, σε μια σουίτα με δυο δωμάτια.

Μια μέρα τον κλείδωσα μέσα λέγοντας «πώς αφήνει ο Χρήστος τα σκεπάσματά του, σαν μπόγο». Κοιμόταν. Είχαμε φύγει όλοι και βγήκε στο μπαλκόνι φωνάζοντας «SOS à la porte», μιμούμενος τον ανεπανάληπτο συμπρωταγωνιστή μου στην ταινία Δημήτρη Βλάχο, υφασματέμπορο εκ Τριπόλεως, ο οποίος το φώναζε απ’ το μπαλκόνι όταν κλειδώθηκε με τη γυναίκα του στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σε ένα ταξίδι τους στο Παρίσι.

Ο Χρήστος, εκείνο το καλοκαίρι, το τελευταίο της ζωής του, έδειχνε πολύ ευτυχισμένος. Κατεβήκαμε στην παλιά Μονή Φιλοσόφου στο φαράγγι του Λούσιου, είδαμε τις νυχτερίδες που είχαν καλύψει τον βυζαντινό θόλο, τα φίδια περνούσαν δίπλα μας, βαπτιστήκαμε γυμνοί στον παγωμένο Λούσιο με τον οπερατέρ Στέλιο Αποστολόπουλο, στην ταινία πήρε και τον κινηματογραφικό μου έρωτα μαζί του πίσω στην Αθήνα, τη γυναίκα του που είχε βρει καταφύγιο κοντά μας, στον δάσκαλό μου αγιογράφο Θεοφάνη και σε μένα, τον Θεοδόση.

Κάποια στιγμή ο δάσκαλος μου λέει: «Στο έχω πει χίλιες φορές, στις γυναίκες θα δίνεις το 5% και θα κρατάς το 95˙ εσύ κάνεις ακριβώς το αντίθετο». Το επαναλαμβάνω συχνά στον μικρό μου γιο. Μοιάζει με ατάκα του Χρήστου. Στο Φεστιβάλ δεν ήρθε. Είχε πάρει την κατηφόρα. Ούτε στον γάμο μου τον Γενάρη.

Του βάλαμε το βίντεο που είχε τραβήξει ο οπερατέρ μας Βασίλης Καψούρος και το καταχάρηκε. Δεν πιστεύαμε πως θα φύγει.

Ψάξαμε για βοήθεια τον Σάββα Σαββίδη στη Λεμεσό. Σε μάγους-θεραπευτές καταφύγαμε, κουβαλώντας μαζί τον πατέρα του και τον διευθυντή του «Αντί» Χρήστο Παπουτσάκη. Πριν πεθάνει τον ρώτησα «Χρήστο, πού είσαι;». Μου απάντησε: «Στην πλατεία Βάθης».