Ο Ασημάκης Εις τους πέντε δρόμους

Η Λένα Πετροπούλου, υπογράφει τη σκηνοθεσία και το κείμενο της παράστασης,‘’Εις τους πέντε δρόμους’’. Μια παράσταση που μας μεταφέρει σε μια μεταπολεμική Ελλάδα, της φτώχειας, της μετανάστευσης, της εξαθλίωσης με ρεμπέτικους ήχους, ντομπροσύνης, καθαρότητας και ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.

Τρίτη χρονιά για το κωμικό δράμα, ‘’Εις τους πέντε δρόμους’’. Είναι έκδηλη η ανάγκη της εποχής να ζήσει το δράμα της με κωμικά ξεσπάσματα;

Είναι όπως όταν κάτι αιφνίδιο σε βρίσκει, μετά την πρώτη αναπνοή, το πρώτο τρόμαγμα, είτε θα κλάψεις, είτε θα γελάσεις…Είναι μια ενστικτώδης αντίδραση που έρχεται από μέσα βαθειά, ναι, οι άνθρωποι σήμερα θέλουν να ξεσπάσουν, με πολλούς τρόπους! Το γέλιο, ίσως, να είναι το ευγενέστερο αυτών των ξεσπασμάτων.

‘’Εις τους πέντε δρόμους’’, είναι και λίγο η ορφάνια των ονείρων μας;

Πολλά μπορείς να κρύψεις πίσω από αυτή τη φράση!

Συστήστε μας το ‘’Novan theatre group’’.

Οι ’Novan theatre group’, ως θεατρική ομάδα, δημιουργήθηκε και συστήθηκε στο κοινό το 2010, με πρωτοβουλία δική μου και του Κων/νου Μελίδη. Η πρώτη μας παράσταση ήταν το Dirty Fairy and the Tales, ένα κωμικό, σπονδυλωτό έργο βασισμένο σε πασίγνωστους ήρωες παραμυθιών, που κατέληξαν αγνώριστοι! Έπειτα ήρθαν το ‘’Εις τους πέντε δρόμους’’ και τα ‘’Λόγια της ποταμίδας’’, ενώ πολλές είναι οι συμμετοχές μας σε δράσεις δρόμου και πειραματικά project. Η ομάδα δουλεύει πάνω στις αρχές του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της επινόησης, ενώ η ζωντανή μουσική είναι σχεδόν πάντα μέρος των παραστάσεων μας.

Υπογράφετε το κείμενο της παράστασης. Αντλείτε την έμπνευσή σας από την μεταπολεμική Ελλάδα και την ακμή του ρεμπέτικου τραγουδιού. Τι σας γοητεύει από την εποχή εκείνη;

Η βασική ιστορία της παράστασης μας εκτυλίσεται στο 1947, ενώ υπάρχουν ‘’θεατρικές επιστροφές’’ στους τεκέδες του Πειραιά του 1930 και στα Καφέ Αμάν της Σμύρνης, πριν την καταστροφή της. Η γενικότερη, λοιπόν, εικόνα που συνθέτει το έργο είναι η πορεία ενός λαού από την ευδαιμονία στον πόλεμο, την απώλεια, την καταστροφή, την ξενιτιά, τον αγώνα για επιβίωση, την ελπίδα. Άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους. Μια πορεία που, τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει να κάνει κύκλους!

Το ρεμπέτικο τραγούδι τι σήμαινε την περίοδο εκείνη;

Στο συνολικότερο μουσικό τοπίο της εποχής εκείνης, το ρεμπέτικο τραγούδι αποτελούσε τη φωνή του λαϊκού κόσμου, της εργατιάς, της φτωχολογιάς. Οι στίχοι του καθαροί και ευκρινείς μιλούν για τις συνθήκες ζωής, τις μνήμες, τις πληγές, ένα περιθώριο που κατέληξε να μείνει ανεξίτηλο στην ιστορία.

Οι άνθρωποι της εποχής και οι ρεμπέτες, διακρίνονταν από ντομπροσύνη, καθαρότητα αλλά και ακρότητα στις πράξεις τους. Γιατί νοσταλγούμε το κλίμα της εποχής;

Δεν ξέρω αν είναι νοσταλγία ή αφορμή για να μιλήσει κανείς για εκείνο που μοιάζει πάντα να συμβαίνει. Οι δυσκολίες και οι απώλειες πάντα μας στρέφουν προς τους άλλους, έχουμε την ανάγκη να ενωθούμε, να είμαστε μαζί, να επαναπροσδιορίσουμε τους κώδικες μας, να στηριχθούμε πάνω στην ανθρωπιά, να εκτιμήσουμε από την αρχή τα απλά πράγματα.

Ο νεαρός Ασημάκης και ο Μελέγκογλου, τι συμβολίζουν στο τώρα;

Ο Ασημάκης των ‘’Πέντε δρόμων’’ είναι ο καθημερινός μεροκαματιάρης, το καλό παιδί, ο πρόσφυγας που με τον ιδρώτα του προσπαθεί να επιβιώσει. Ο Θανάσης πάλι της ιστορίας μας, πρόσφυγας κι αυτός, κατάφερε να κάνει την δική του επιχείρηση, να γίνει αφεντικό του εαυτού του, αλλά με όχι και τόσο καθαρές μεθόδους…ένα λαμόγιο της εποχής του. Η συνάντηση αυτών των δύο κόσμων είναι και η αρχή της ιστορίας μας. Ως σύμβολα αυτοί οι δύο μιλούν σ’όλες τις εποχές, υπογραμμίζουν τις επιλογές, τη θέση που παίρνει κανείς στα πράγματα, στη ζωή!

Σκηνοθετείτε την παράσταση. Η ζωντανή μουσική τι ρόλο κατέχει;

Πρωταγωνιστική. Τα τραγούδια που έχουμε επιλέξει με τον Πάνο Χαραλαμπίδη και τον Άγγελο Μπουρνά, που παίζουν ζωντανά στην παράσταση μπουζούκι και κιθάρα αντίστοιχα, είναι πάνω από τριάντα. Αυτό που τα χαρακτηρίζει, πέρα από το ότι είναι γνωστά, αγαπημένα και χιλιοτραγουδισμένα, είναι η χρονική τους πιστότητα αναφορικά με την εποχή, αλλά και το ότι καταφέρνουν να υπογραμμίσουν τις καταστάσεις και να μεταφέρουν το κλίμα της εποχής. Καθώς δε οι ‘’Πέντε δρόμοι’’ στην παράσταση μας είναι μουσικό κατάστημα και ο κύριος χώρος όπου διαδραματίζεται η ιστορία, η παρουσία ζωντανής μουσικής κρίθηκε απαραίτητη.

Παίζετε στο θέατρο Σοφούλη, σε μια περιοχή της Θεσσαλονίκης, την Καλαμαριά που φέρει πολλές μνήμες από ανθρώπους πρόσφυγες του Πόντου που κουβαλούσαν τη ρεμπέτικη μουσική στο αίμα τους. Σας μιλούν γι’ αυτό;

Αυτό που πολύ συχνά συμβαίνει, κυρίως με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που παρακολουθούν το έργο, είναι ένα ζεστό αγκάλιασμα. Οι περισσότεροι φεύγουν συγκινημένοι, αλλά κι εκείνο που μας κάνει περήφανους που είμαστε εκεί είναι η επιβράβευση τους για το ότι, όπως μας λένε, δεν ξεχνάμε. Τους κάνει εντύπωση πως τόσο νέοι άνθρωποι μιλούν για τα δικά τους χρόνια και καταφέρνουν να τους ξυπνήσουν μνήμες από άλλες εποχές. Αυτή η γέφυρα ανάμεσα στις γενιές μας καταφέρνει και δημιουργείται σχεδόν μαγικά! Αυτό φέρνει και σ’ εμάς μεγάλη συγκίνηση.

Είναι μια παράσταση που πρέπει να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα;

Είχαμε την τύχη στα 3 αυτά χρόνια να επισκεφθούμε πολλούς τόπους. Από τη Θράκη έως την Πελοπόννησο. Πόλεις και χωριά, κυριλέ θέατρα, αλλά και πλατείες. Φυσικά, επειδή όλοι μας αγαπάμε αυτή την παράσταση, δεν έχουμε σκοπό να σταματήσουμε τα ταξίδια. Εκείνο, όμως, που κρυφά ευχόμαστε είναι να καταφέρουμε να φτάσουμε έξω από την Ελλάδα, εκεί που υπάρχουν έλληνες, εκεί που η λέξη ξενιτιά είναι ρεαλισμός.

 Δια έξι μοναδικάς παραστάσεις στο Θέατρον Σοφούλη Δευτέρα 8 και Τρίτη 9 Δεκεμβρίου, στις 21:15  Δευτέρα 15 και Τρίτη 16 Δεκεμβρίου, στις 21:15  Δευτέρα 22 και Τρίτη 23 Δεκεμβρίου, στις 21:15

Πληροφορίες-κρατήσεις: Θέατρο Σοφούλη, Τραπεζούντος 5 & Σοφούλη- Καλαμαριά, Τηλ. 2310423925, [email protected], www.facebook.com/NoVanTheaterGroup Εισιτήρια: 10 ευρώ και 8 ευρώ (μειωμένο) με ένα ποτήρι κρασί από μας!!!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ