Ο χαμένος πίνακας του Πικάσο

Ο πρώτος συναγερμός βάρεσε στην Εθνική Πινακοθήκη στις 8.00 το βράδυ της Κυριακής. Ακολούθησε και δεύτερος, λίγη ώρα αργότερα. Κάποια «ατζαμίδικα» πουλιά μάλλον πέσαν πάνω στη τζαμαρία, θεώρησε ο φύλακας και συνέχισε να στέλνει μηνύματα από το κινητό του αφού οι σειρήνες ήταν «άνευ σημασίας»… 4:52 το ξημέρωμα ξαναχτύπησε ο συναγερμός, χαλώντας σίγουρα την ησυχία του ταλαίπωρου σεκιουριτά, ο οποίος λέει, μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε αντιληφθεί τίποτα, αλλά ξαφνικά μέσα στο μισοσκόταδο είδε ένα άτομο να απομακρύνεται τρέχοντας από το κτίριο.

Η απόλυτη γελοιότητα βέβαια έρχεται στην κατάθεσή του προς στους αστυνομικούς, κατά την οποία ομολογεί πως ο δράστης δεν ήταν οπλισμένος, ούτε τον απείλησε, απλώς μόλις τον είδε πέταξε έναν από τους πίνακες του Μοντριάν και προσπάθησε να φύγει από τον ίδιο χώρο από τον οποίο είχε εισβάλει στην Πινακοθήκη.

Ομορφιά! Ανενόχλητος κάποιος μπαίνει στην Εθνική Πινακοθήκη, σουφρώνει έναν Πικάσο, 2 Μοντριάν κι ένα σχέδιο του Γκουλιέλμο Κάτσια και σχεδόν ανενόχλητος φεύγει από την πίσω πόρτα, όπου τον περιμένει το «ταξί» της φυγάδευσης.

Τρεις ημέρες πριν βρέθηκα στην Φλωρεντία. Συνηθισμένος από τα ελληνικά πρωινά ξυπνήματα και έχοντας βρικολακιάσει πριν από τα χάραμα, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα από το Πόντε Βέκιο, να δω και το ωράριο λειτουργίας είχε το Ουφίτσι για να μη περιμένω στις ουρές χιλιομέτρων. Ένα περιπολικό βρισκόταν στην κάτω πλευρά της πινακοθήκης, κοντά στο ποτάμι, ένα στην πάνω κοντά στο Παλάτσο Βέκιο, ενώ ένα τρίτο περιπολικό έφερνε σβούρες στην πιάτσα ντελά Σινιορία. Προφανώς δεν φύλαγαν το αντίγραφο του Δαυίδ του Μικελάντζελο!

Όταν έχεις θησαυρούς οφείλεις να τους διαφυλάξεις. Έχεις υπερσύγχρονα συστήματα ασφαλείας, ειδικούς φρουρούς, βάζεις και κανένα περιπολικό απ’ έξω! Εθνική Πινακοθήκη είσαι, όχι η γκαλερί Μιραράκη.

Η επόμενη γελοιότητα είναι που οι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ μιλούν για την δράση διεθνούς κυκλώματος και εξετάζουν το ενδεχόμενο η κλοπή να σχετίζεται με αντίστοιχο περιστατικό που σημειώθηκε τον Μάιο του 2010 από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι με στόχο πέντε πίνακες του Πικάσο και του Ματίς συνολικής αξίας περίπου 100 εκ ευρώ! Πάντα μεγεθυμένα ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα! Ας σοβαρευτούμε λίγο! Δεν πρόκειται για την ταινία του Thaddeus O’Sullivan, το “Ordinary Decent Criminal”. Ένας επαγγελματίας διεθνούς κυκλώματος στη θέα ενός σεκιουριτά δεν πετάει στο πάτωμα το κοπίδι του και τον έναν από τους δύο Μοντριάν.

Αυτός ο «μοναχούλης» κλέφτης που μπήκε από την καφετέρια, δεν έκλεψε τους δικούς μας μεγάλους ζωγράφους, την προσευχή του Τιέπολο ή το κεφάλι του Πικαμπιά, οι βλέψεις ήταν για τον Μοντριάν και την ιδιόχειρη αφιέρωση του Πικάσο στο πίσω μέρος του μικρού αυτού έργου. Μήπως ήξερε τι ακριβώς έπαιρνε; Μόνο η Αγκάθα το ξέρει! Φαντάζεστε να έκλεβαν το επεισόδιο από τον Ελληνικό Αγώνα του Ντελακρουά ή τη Συναυλία των Αγγέλων του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, που αγοράστηκε το 1931 σε δημοπρασία στο Μόναχο, έναντι του ποσού των 5.900.000 δρχ. που κατέβαλλε το ελληνικό κράτος; Ή μήπως αυτά τα αφήνουν για μια επόμενη επιδρομή του ενός επίσης ατόμου κατά τον Μάρτιο ή Απρίλιο;

Σίγουρα, πάντως, το επεισόδιο μπορεί να εμπνεύσει τον Όλιβερ Μπανκς και να γράψει μετά τον Καραβάτζο και τον Χαμένο πίνακα του Ρέμπραντ για το Χαμένο πίνακα του Πικάσο. Κι είμαι σίγουρος πως θα το αρχίσει από την ελληνική κρίση, θα το προχωρήσει στο παράνομο εμπόριο του σιδήρου με το οποίο επιβιώνει κόσμος και κοσμάκης, για να το φέρει στο τέλος στο παραεμπόριο των έργων τέχνης. Μη ξεχνάμε πως το χρηματιστήριο της Τέχνης ήταν πάντα το καλύτερο! Και το πιο σικ!

* Η φωτογραφία είναι του Θανάση Γωγάδη έξω από το Uffici