O χρυσός κανόνας του

του Γιώργου Τελτζίδη

Ήταν θυµωµένος µε τον εαυτό του. Είχε ορκιστεί πως θα πάψει να την πατάει τόσο εύκολα. Αυτή όµως άξιζε. Ήταν διαφορετική ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε.

Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας που λέει πως πότε δεν ερωτεύεσαι πουτάνες και στρίπερ (για προφανείς λόγους), σερβιτόρες και τα κορίτσια του σούπερ µάρκετ (για λιγότερο προφανείς λόγους).

Απλά στην πρώτη περίπτωση, το γεγονός ότι θα ανταλλάξετε γενετικό υλικό, αυτή θα προσποιηθεί για χιλιοστή φορά στη ζωή της οργασµό, ενώ εσύ θα έχεις έναν- δυο αληθινούς -µέσα στο πληρωµένο ψέµα τους- δεν σου δίνει αυτόµατα το δικαίωµα, να φαντάζεσαι τους δυο σας σκεπασµένους κάτω από ένα χοντρό πάπλωµα κάποιο όµορφο και ξεπλυµένο χειµωνιάτικο απόγευµα.

Στην δεύτερη περίπτωση. Το χαµόγελο που θα σου σκάσει την ώρα που θα σου σερβίρει το φρέντο εσπρέσο ή την ώρα που θα χτυπάει τo barcode από τα durex classic, δεν σου δίνει επίσης το δικαίωµα να φαντάζεσαι πως κάποια µέρα θα κρατιέστε χέρι χέρι και µε ένα τεράστιο χαµόγελο ευτυχίας  ζωγραφισµένο στο ροδοκόκκινο πρόσωπο σας, θα κλείνετε τα µάτια  για να προστατευτείτε από το ρύζι που θα σας πετάνε συγγενείς και φίλοι.

Η δουλειά είναι απλά δουλειά…

Είχε ένα περίεργα γλυκό καιρό για βράδυ Οκτωβρίου, βγήκε στο µπαλκόνι. Προσπάθησε να δει το φεγγάρι, τίποτα. Ήταν περικυκλωµένος από γκρίζα κουτιά που µερικοί ροµαντικοί συνήθιζαν να τα αποκαλούν «σπίτια».

Είδε µια λάµψη στον ουρανό, νόµισε πως ήταν κάποιο αστέρι που αργοσβήνει και πέφτει. Έκανε ευχή αλλά κατάλαβε πως δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα αεροπλάνο που σκίζει τον ουρανό. Τι σηµασία έχει όµως; Έτσι και αλλιώς η ευχή δεν θα έβγαινε ποτέ αληθινή. Ένιωσε απογοήτευση και θλίψη, όχι επειδή µπερδεύτηκε αλλά επειδή δεν είχε µπει ποτέ σε αεροπλάνο.

Μπήκε µέσα, άνοιξε µια µπύρα, πήρε χαρτί και στυλό.

Το γράµµα που της έγραφε πήγαινε κάπως έτσι: «…Πάει καιρός από τότε που έπαψα πια να νιώθω πως ανήκω σε αυτήν την γαµοράτσα που λέγεται ανθρωπότητα. Και ξέρεις, το θέµα δεν είναι πια αν θα ξαναµπώ στον ίσιο δρόµο, έτσι και αλλιώς δεν νοµίζω πως ήµουν και ποτέ…» 

Τελικά µερικοί άνθρωποι δεν µαθαίνουν ποτέ.