Ο χρόνος πετάει Πίτερ

του Σάκη Ιωαννίδη

Αύγουστος στη δεκαετία του ’90. Ποδήλατα φορτωμένα στο αμάξι και ανεβαίνουμε τους πρόποδες του Βερμίου για Καστανιά Βεροίας, όπως το ρεβανί. Στα πρώτα σπίτια του χωριού η ζαλούρα των ατελείωτων στροφών εξαφανίζεται και οι διακοπές αρχίζουν. Εκείνη μας περιμένει στην αυλή. Κάθε χρόνο στην ίδια θέση. Το πρωί έψησε καφέδες για τη γειτονιά, συγύρισε το σπίτι, περπάτησε τα χιλιόμετρα της στο βουνό, ετοίμασε φαγητό αποβραδίς, καθάρισε τον κήπο, έβαλε τα πιροσκί στο τηγάνι και στο σερβίτσιο έβαλε για εκείνη ένα μικρό πιρούνι. Πάντα με το μικρό έτρωγε. Ο χρόνος έμοιαζε ατελείωτος.

Σεπτέμβριος 2012. Γεννιέται η μικρή που μας άλλαξε τη ζωή. Η χαρά πηγάζει από κάθε της αναπνοή. Η αγάπη αποκτά υφή και μυρωδιά και ο χρόνος γύρω της κινείται με ταχύτητα φωτός. Η συναίσθηση της ευθύνης και της φροντίδας σχεδόν μας κυριεύει. Συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα αλλάζει, αναπτύσσεται, επικοινωνεί. Παρακαλάς το χρόνο να σταματήσει για λίγο.

Δεκέμβριος 2014. Μέσα σε μια μέρα άλλαξαν όλα. Άφησε το σπίτι όπως όπως και κατέβηκαν τις στροφές με χίλια. Η καλύτερη αιματολογική είναι στο Παπαγεωργίου της είπαν. Οι πολυθρόνες για τους συγγενείς νοικιάζονται με τη μέρα ή την εβδομάδα. Έκλεισε τέσσερις μήνες σ’ εκείνο το δωμάτιο μ’ ένα μικρό διάλειμμα, σαν ειρωνεία. Ο χρόνος έμοιαζε εκδικητικός. Οι γιατροί μέχρι το τέλος μπερδεύονταν να προφέρουν σωστά το όνομα της, όπως όλοι. Διηάνειρα.

Βλέποντας ξανά την υπέροχη ταινία Hook (1991) του Σπίλμπεργκ συμπάθησα περισσότερο τον ταλαίπωρο πειρατή Κάπτεν Τζέιμς Χουκ, στην εξαιρετική ερμηνεία του Ντάστιν Χόφμαν. Ο χρόνος και το πέρασμα του προβλημάτιζε τον συγγραφέα Τζέιμς Μπάρι όταν σκάρωνε την ιστορία του Πίτερ Παν. Στη φαντασία του Μπάρι ένας τεράστιος κροκόδειλος έκοψε το αριστερό χέρι του Χουκ από το ύψος του καρπού και το χώνεψε μαζί με το ρολόι του. Ο Χουκ τρέμει κάθε φορά στο τικ – τακ του ρολογιού και στη θέα του κροκοδείλου γιατί ξέρει ότι η μάχη με το χρόνο είναι χαμένη. «Ο χρόνος πετάει Πίτερ, το ίδιο και εσύ», του λέει πριν από την τελική μάχη. Όλοι το ξέρουμε, αλλά ενίοτε το ξεχνάμε. Μια γέννηση και ένας θάνατος συνήθως έρχονται μαζί, μπορεί και όχι, και είναι δύο πράγματα που αρκούν για να σε ταρακουνήσουν και να σου θυμίσουν τι είναι σημαντικό μέσα σ’ αυτό το ζόφο μας τριγυρίζει. Απλό μα τόσο δυνατό. Ζήσε. Την κάθε στιγμή. Καλή χρονιά.