O χρόνος που περνάει

Την προηγούμενη βδομάδα είχα γενέθλια. Η Μαρίνα, η μεγάλη μου κόρη μου είπε κάποια στιγμή την ώρα που οδηγούσα: Μπαμπά είσαι πια πιο κοντά στην επόμενη δεκαετία. Άναψε πράσινο και προχώρησα.

Δυο μέρες πριν, στην κηδεία του Ντίνου Τριαρίδη έτυχε να έρθω αντιμέτωπος με το χρόνο ασυναίσθητα. Ο κύριος Ντίνος ήταν ένας ήρωας των εφηβικών μου χρόνων. Υπήρξα φίλος με το γιο του Θανάση και μπαινόβγαινα σπίτι τους στα χρόνια του Λυκείου ακούγοντας από το φίλο μου ιστορίες για τον πατέρα του. Την πιο συγκινητική από αυτές, την ιστορία της εξορίας μου τη διηγήθηκε κάποτε στο θρυλικό σπίτι της Ποτίδαιας, που το ονόμασαν Μακραφού, εις ανάμνηση των δύο τόπων εξορίας του, της Μακρακώμης και του Φουρνά. Μια ζωή, μάθημα αξιοπρέπειας αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος. Καθώς παρακολουθούσα τη λειτουργία στην εκκλησία έβλεπα τριγύρω πρόσωπα γνώριμα, παιδιά που μεγάλωσαν μαζί μου και τα ήξερα από το σχολείο, μεγαλύτερους ανθρώπους που γέρασαν όμορφα, πρόσωπα ο χρόνος δεν τα άφησε ανεπηρέαστα. Έτσι λοιπόν θέλοντας και μη αναμετρήθηκα αναγκαστικά με το χρόνο. Με τις δεκαετίες που μου επισήμανε η κόρη μου δυο μέρες μετά.

Ο Χρόνος. Για πολλούς και διάφορους λόγους ο χρόνος που περνά δεν με τρόμαξε ποτέ. Εκτός από την αρχή. Εξαιτίας μιας παιδικής ιατρικής απειλής, που την κουβαλούσα για δεκαπέντε χρόνια, έμαθα να ζω με το χρόνο στην αρχή απειλή και μετά συνοδοιπόρο. Μόλις η απειλή εξασθένησε, ο χρόνος χαλάρωσε ξαφνικά μέσα μου. Και τότε η βιασύνη έγινε παρατήρηση.

Διάβασα κάτι που έγραψε πρόσφατα ο Πιτσιρίκος και θα ήθελα να το είχα γράψει και γω, γιατί είναι το μονοπάτι που ακολούθησα: πρέπει να ζεις για να δημιουργείς τις αναμνήσεις σου, ώστε, όταν φτάσει η στιγμή (και φτάνει για όλους) που θα μείνεις μόνος με τις αναμνήσεις σου, να μην τρελαθείς επειδή θα διαπιστώσεις πως δεν έζησες.

Μου άρεσε πάντα να διηγούμαι ιστορίες. Ιστορίες που ταυτίζονται με το χρόνο. Κοντινό και μακρινό. Κάνει το πέρασμα του πιο συναρπαστικό αν το σκεφτείς. Σε βοηθά να συμφιλιώνεσαι μαζί του. Κάθε δεκαετία είναι διαφορετικό ταξίδι, αρκεί στις αποσκευές σου να μην αποποιείσαι όσα κουβαλάς. Να μη μοιάζει δηλαδή σαν να ήσουν πέρσι κατασκηνωτής σε μια έρημη παραλία με σανδάλια και την επόμενη φορά σε ένα αποστειρωμένο πεντάστερο ντυμένος σα λόρδος.

Ο χρόνος αξίζει όταν τα μπλέκει όλα όμορφα στο πέρασμα του και για αυτό εξακολουθεί να σε εκπλήσσει. Ας πούμε το να σε συγκινεί το ίδιο το άκουσμα του Άγιου Φεβρουαρίου στο ραδιόφωνο και να δακρύζεις με ένα τραγούδι τις Μόνικα. Να γνωρίζεις ένα σπουδαίο φίλο και συνεπιβάτη στο όνειρο, στα σαρανταπέντε σου και να χορεύεις ανέμελα Parov Stellar με τα παιδιά σου, ή να γελάς με το ίδιο καρέ στο πόκερ σχεδόν τριάντα χρόνια. Ο χρόνος είναι μυστήριο φρούτο. Μπορεί να σου γίνει έμμονη ιδέα ή απλά το όχημα για να περάσεις μια ζωή χαρισάμενη.

Ο χρόνος είναι ποτάμι. Κάπου θα το βρεις φουσκωμένο και απειλητικό και κάπου να κυλάει γαλήνιο, να σε καλεί να βουτήξεις. Και να με ρωτούσες τι δουλειά θα ήθελα να κάνω τώρα στη νέα δεκαετία που πλησιάζει θα σου έλεγα να ακολουθώ ποτάμια.

*Αφιερωμένο 

**Το παραπάνω κείμενο είναι το editorial στην Parallaxi#182 που μόλις κυκλοφόρησε.