Εικόνα: Άννυ Καρακώστα
Συνήθως βλέπουμε τον ορίζοντα της Θεσσαλονίκης στη δύση του. Στο θριαμβευτικό τέλος της ημέρας. Χθες έπεσε το μάτι μου σε αυτή την εικόνα. Είναι ο ίδιος ορίζοντας μονάχα που η μέρα είναι αντεστραμμένη, είναι το ξεκίνημα, η αυγή. Μια εικόνα που βλέπουμε σπάνια καθώς ο καλπασμός του πρωϊνού, σε αντίθεση με τα ράθυμα απογεύματα, δεν επιτρέπει το βλέμμα να υψωθεί στον ουρανό ανέμελο. Είναι οι χαραυγές που για τους πολλούς χάνονται στη διαδοχή των πρέπει της ημέρας.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου, βλέποντας την εικόνα ήρθαν στο νου τα περίφημα λόγια του Πολ Μπόουλς που ο ίδιος απαγγέλει στις τελευταίες σκηνές από το Τσάι στη Σαχάρα του Μπερτολούτσι:
«Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί ο θάνατος, φτάνουμε να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή σαν ένα ανεξάντλητο πηγάδι. Κι όμως, όλα συμβαίνουν κάποιες φορές μονό, λίγες φορές στην πραγματικότητα. Πόσες φορές θα θυμηθείς ένα συγκεκριμένο απόγευμα της παιδικής σου ηλικίας, ένα απόγευμα που αποτελεί τόσο βαθύ κομμάτι της ύπαρξής σου που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτό; Ίσως τέσσερις ή πέντε φορές ακόμα. Ίσως ούτε καν τόσες. Πόσες φορές ακόμη θα δεις την πανσέληνο να ανατέλλει; Ίσως είκοσι. Κι όμως, όλα μοιάζουν ατελείωτα».
Με απασχολεί πολύ πια το πέρασμα του χρόνου, η πλευρά της κλεψύδρας που μοιραία αδειάζει. To από δω και κάτω και οι βασανιστικές σκέψεις του τι αξίζει και τι όχι, ώστε να του αφιερωθείς.
Μια ανατολή πάνω από ένα τέτοιο μοναδικό ορίζοντα, τον ωραιότερο ορίζοντα της χώρας για μένα, μπορεί να σε συγκλονίσει, να επαναφέρει για λίγο τη σκέψη πάνω στα μεγάλα και τα σπουδαία του βίου, να λειτουργήσει, έστω και πρόσκαιρα, ως μια ηλεκτρική εκκένωση της ψυχής και του νου, πριν ξεγελαστεί πάλι από τα ατέλειωτα καθήκοντα.
Χρειάζονται τέτοιες στιγμές κάθε τόσο για να λογαριάζεις πως τίποτε δεν είναι ανεξάντλητο, πως το ξόδεμα των στιγμών, μοιραίο, είναι, όσο περνούν τα χρόνια, λόγος για να σταθείς και να το λογαριάσεις. Και ίσως, όχι σίγουρα να το επαναξιολογήσεις, όσο σε παίρνει…
*Το κείμενο γράφεται λίγη ώρα πριν την ταφή του πεθερού μου που γνωρίζω από παιδί και έφυγε μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.
