Ο δικός μου Βυσσινόκηπος

Στο mp3 ο Tom Waits μου κάνει παρέα. Άλλο ένα λαχανιαστό απόγευμα καθοδόν για την πρόβα.

Take me home, μου ψιθυρίζει στο αυτί. Πάντα πίστευα πως ο Tom Waits θα ‘πινε παρέα με τον Anton Chekhov ένα ποτήρι βότκα, ενώ με την γεμάτο γρέζι φωνή του διαβάζει φωναχτά τον Βυσσινόκηπο (κάπου εκεί θα ΄ναι και ο Tennessee Williams, απολαμβάνοντας το πούρο του, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…).Ο Chekhov πνίγεται στο βήχα, μα δεν τον διακόπτει. Ακούει ευλαβικά.

Πήγαινέ με σπίτι.

Στον Βυσσινόκηπο δεν υπάρχει πια σπίτι για να επιστρέψει κανείς. Δεν υπάρχει πια κήπος, μήτε Βυσσινιές.Μόνο αερικά βυθισμένα σε μια εκκωφαντική ησυχία και μια μυρωδιά από πελεκημένο ξύλο ανάκατη με μια μυρωδιά από πελεκημένες ζωές.

Παύση.

Ο Tom πνίγει ένα δάκρυ σε ένα φάλτσο και μουρμουρίζει τις ατάκες. “Μη κλαις”, του λέει ο Chekhov, το έργο μου είναι κωμωδία. Μια κωμωδία για ανθρώπους σαν εμάς που πίνουν, κλαίνε και γελάνε, που αγαπούν εφ’ όρου ζωής, που αδικούνται, που είναι εγωπαθείς,αδρανείς, γενναιόδωροι, απελπισμένοι, για ανθρώπους σαν εμάς που η ζωή τους, όπως και ο Βυσσινόκηπος γλυστρούν μέσα από τα χέρια τους. Θες από παθητικότητα, θες από κακό χειρισμό, θες από αδυναμία να αναμετρηθούν με τις απώλειές τους…”.

Εδώ διακόπτω την σκηνή και μένω στην τελευταία λέξη του Chekhov: απώλεια.

Στο κουκούτσι του Βυσσινόκηπου η απώλεια στέκεται στο λαιμό. Δεν είναι μόνο το σπίτι που χάνεται, είναι οι ιστορίες του, είναι οι άνθρωποι που το έζησαν και που τους αφήνουν πίσω τους, είναι το παρελθόν τους, και εν μέρει, το μέλλον τους.

Αφουγκράζομαι την στιγμή, την ιστορική στιγμή. Απώλεια για την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, το Αμαλία, απώλεια για την πόλη ένα ιστορικό θέατρο, απώλεια της αξιοπρέπειας και του ανθρωπισμού που πρέπει συνεχώς να επανορίζουμε και να αγρυπνούμε τριγύρω μας στην εξαθλιωμένη Ελλάδα του 2013, απώλεις δικές μου, απώλειες δικές σου.

Ασύλληπτο.

“Χριστίνα, στο ‘ασύλληπτο’ να κρατήσω παύση ή όχι τελικα;”

Οι ηθοποιοί με επαναφέρουν στην πρόβα. Είμαστε πια στο δικό μας σπίτι. Τη Βίλα Καπατζή. Ένα πραγματικό σπίτι για πραγματικές ζωές-όπως ακριβώς το είχα φανταστεί.Τα μάτια μου είναι υγρά. “Μην κλαις με σκουντάει ο Τσέχωφ, να, πιες λίγη βότκα, και μη ξεχνάς το έργο είναι κωμωδία, αρκεί να βρεις την συνταγή που προσπαθεί να θυμηθεί ο Φιρς”.

ΦΙΡΣ: Τον παλιό καιρό, πάνε σαράντα πενήντα χρόνια το βύσσινο το μουσκεύανε , το μαρινάρανε, ξέρανε τότε την συνταγή….

ΛΙΟΥΜΠΟΦ: Και που είναι τώρα αυτή η συνταγή;

ΦΙΡΣ: Την ξεχάσανε. Κανείς δεν την θυμάται.

Ο Φιρς είναι το πρόσωπο -σύμβολο του Βυσσινόκηπου. Ο δουλοπάροικος που ξεχνιέται απ’ όλους μέσα στο σπίτι και αφήνει εκεί την τελευταία του πνοή.

Όρθιος.

Τρέχω να τον προλάβω.