Ο δικός μου Μεγάλος Ερωτικός
Λίγα λόγια για ένα μυθικό δίσκο με αφορμή τα 30 χρόνια από τον θάνατο του Χατζιδάκι.
Πρέπει να ήταν τη χρονιά που κυκλοφόρησε ο δίσκος, το 1972. Το μονοφωνικό πικάπ μας ήταν σε θέση να αναπαράγει μόνο το ένα κανάλι του ήχου – και ήταν η μόδα των ηχογραφήσεων της εποχής να ξεχωρίζουν εντελώς το αριστερό από το δεξί. Έτσι άκουγα ή την Νταντωνάκη ή τον Ψαριανό και κάπου στο βάθος την δεύτερη φωνή. (Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι ν’ανακαλύψω πως άκουγα τα μισά).
Για το επτάχρονο που ήμουν τότε τα λόγια ήταν ακατανόητα (η Σαπφώ μου είναι βέβαια ακόμη), αλλά νομίζω πως μπορεί να συνέβαλε στην γοητεία που ασκούσε πάνω μου ο δίσκος τον οποίο άκουγα και ξανάκουγα (ακόμη και σήμερα θα τραγουδήσω αμέσως το επόμενο τραγούδι στο τέλος του προηγούμενου). Είχα αγαπημένα: τα «Λιανοτράγουδα», το «Άσμα ασμάτων» το «Περλιμπλιν και Μπελίσα»… Ο δίσκος στάθηκε τελικά αφορμή κάποια χρόνια αργότερα να ψάξω τους ποιητές.
Η μαγεία της φωνής της Νταντωνάκη δεν μπορούσε να αφήσε ούτε ένα μικρό παιδί αδιάφορο. Λίγο αργότερα, μέσα στην εφηβία ακόμη, την άκουσα ξανά στον «Κύκλο του CNS» κι εκεί μαγεύτηκα οριστικά. Επίσης είχα απόλυτη συνείδηση του πόσο ερωτική εύρισκα τη φωνή του Ψαριανού.
Βέβαια ο Μεγάλος Ερωτικός δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Χατζιδάκι. Ο «Ματωμένος γάμος» και το «Παραμύθι χωρίς όνομα» με κείνη την βελούδινη φωνή του Λάκη Παππά ήταν η πρώτη, αλλά αυτά υπήρχαν «από πάντα» στο σπίτι. Με αυτά είχα μεγαλώσει. Αντίθετα θυμάμαι πότε μπήκε ο Μεγάλος Ερωτικός και πως οι μεγάλοι τον έβρισκαν «δύσκολο». (Τον αμέσως επόμενο «δύσκολο» Χατζιδάκι που θυμάμαι ήταν «Τα Παράλογα»).
Πολλοί από μας μεγαλώσαμε με τον Χατζιδάκι στ’αυτιά μας, στο αίμα μας και στην καρδιά μας. Ήταν αποκούμπι, ελπίδα, σωσίβιο, «σχεδία στο πέλαγος». Είναι αδύνατον να ξεμπλέξουμε τις τύχες μας από κάποιους ανθρώπους· είμαστε αυτό που είμαστε γιατί υπήρξαν αυτοί. Και στον Μάνο Χατζιδάκι χρωστάμε τεράστια χάρη γι’αυτό που τελικά καταφέραμε να γίνουμε.
