Ο εφιάλτης της στασιμότητας στους δρόμους της Σαλονίκης

Λέξεις: Δώρα Κασκάλη

Νομίζω ότι απελπίζομαι κυρίως όταν είμαι στάσιμη. Κολλημένη σε μια κατάσταση, έναν τόπο. Είχα καιρό να νιώσω τόση απελπισία.

Μια ώρα μέσα από τα στενά της Τούμπας και Τριανδρίας για να μπω στο στενό της Κασσάνδρου, όπου σερνόταν η κίνηση σα γέρικο φίδι. Ουρά κι έξω από τα ΚΤΕΛ.

Αναμονή υπό βροχή, μέσα σε ξεκοιλιασμένους δρόμους. Στην επιστροφή, μισή ώρα για μισό χιλιόμετρο. Η απόσταση ανατολικά μού φαινόταν σχεδόν απροσπέλαστη. Αν πήγαινα Αθήνα, ίσως να πλησίαζα τον Αλμυρό. Πήρα την έξοδο για περιφερειακό. Στην εκβολή του 424 κόκκινα φώτα. Σε στάση.

Έστριψα την τελευταία στιγμή για Ευκαρπία και μετά πήρα τον δρόμο για Καβάλα. Η ορεινή διαδρομή από Άγιο Βασίλειο ήταν μακρινή, αλλά προχωρούσε.

Στην έξοδο για Χορτιάτη, από το απέναντι ρεύμα πάλι ουρές. Στα ορεινά. Αποφεύγοντας άλλες ουρές, μέσα από στενά έφτασα στην Κάτω Τούμπα. Έκλεισα επιτυχώς στο τιμόνι τρεισήμισι ώρες.

Τώρα θα βρισκόμουν κοντά στη Λαμία.