Ο εκρού καναπές

Λέξεις: Αναστασία Ρίζου 

Όταν η μεγάλη μου κόρη ήταν 5 χρονών, είχε ήδη αρχίσει να δείχνει τη ροπή της προς την τέχνη.

Εγώ τότε, νέα μαμά, με όνειρα για το σπίτι, τη διακόσμηση, περνούσα εκείνη τη φάση που λες «επιτέλους, το σαλόνι να μοιάζει λίγο με Pinterest και όχι με παιδότοπο».

Είχαμε αγοράσει πρόσφατα έναν υπέροχο εκρού καναπέ. Εκρού. Δηλαδή … το πιο αθώο και επικίνδυνο χρώμα για σπίτι με μικρό παιδί.

Ένα απόγευμα, λείπω για λίγο και την αφήνω με τη γιαγιά της, μια πολύ γλυκιά γυναίκα, αλλά με τη φράση – καραμέλα, πάντα κάτω από το στόμα της:

«Α, δεν πειράζει, παιδί είναι!»

Γυρίζω σπίτι … και κόβεται η ανάσα μου.

Ο καναπές. Ο εκρού.

Είχε γίνει … τοίχος σε νηπιαγωγείο.

Λουλούδια. Πεταλούδες. Σπιτάκια με καμινάδες. Ήλιος με χαμόγελο.

Όλα ζωγραφισμένα με ανεξίτηλους μαρκαδόρους.

Με λεπτομέρεια. Με πάθος. Με αγάπη.

Ο καναπές είχε γίνει πίνακας ζωγραφικής.

Έπαθα σοκ.

Ένιωθα να ανεβαίνει η πίεσή μου κι ήμουν τόσο νέα.

Δεν ήξερα να κλάψω, να φωνάξω, να γελάσω… ή να πάρω τηλέφωνο την εταιρεία επίπλων να ρωτήσω αν έχουν οδηγίες για «παιδικό βανδαλισμό».

Η μικρή με κοιτούσε, με τα τεράστια εκφραστικά της μάτια, περήφανη.

«Σου άρεσε μαμά; Έκανα το σαλόνι πιο όμορφο!»

Κι εκεί, έγινε κάτι που δεν περίμενα.

Στεκόμουν ανάμεσα στην απόγνωση και στην… αγάπη.

Έβλεπα τον εκρού καναπέ, αλλά έβλεπα και την πρώτη της έκφραση. Τον ενθουσιασμό. Τη δημιουργία χωρίς φόβο.

Δεν ήταν καταστροφή. Ήταν τέχνη.

Ωμή, παιδική, γεμάτη ζωή και ελευθερία.

Δεν θα πω ψέματα, δεν χάρηκα. Αλλά δεν τη μάλωσα.

Της εξήγησα ότι οι καναπέδες δεν είναι καμβάδες, αλλά μέσα μου … κάτι άλλαξε.

Και ξέρετε κάτι;

Σήμερα, η ίδια εκείνη μικρή καλλιτέχνις είναι φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Και κάθε φορά που βλέπω τα έργα της, θυμάμαι εκείνον τον καναπέ.

Την πρώτη της ελευθερία στην έκφραση.

Το θάρρος να δημιουργεί, χωρίς κανόνες, άνευ όρων και ορίων.

Ο εκρού καναπές δεν σώθηκε ποτέ.

Αλλά μπορεί να ήταν η καλύτερη «ζημιά» που έγινε ποτέ στο σπίτι μας.

Γιατί από εκείνη τη μέρα, έμαθα πως κάποιες φορές, πρέπει να αφήνεις χώρο για λίγη «ακαταστασία», για να ανθίσει το ταλέντο.

Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει … να πεις αντίο στον Pinterest καναπέ σου.