Ο εντιμότατος κύριος Καλαβριανός

της Γιώτας Κωνσταντινίδου

Ο Γιάννης Καλαβριανός, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μας καλωσόρισε στο θέατρο Αυλαία, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, «Αβέλαρδος και Ελοΐζα», όπου κατάφερε να εξασφαλίσει παράταση μέχρι της 17 Μαΐου. Είχε την αγωνία ενός καλλιτέχνη που επιθυμεί το δημιούργημά του να τύχει αποδοχής και αγάπης και το άγχος ενός δημιουργικού ανθρώπου που επιδιώκει την τελειότητα. Πράος και επικοινωνιακός, υπέμεινε όλες τις ενστάσεις του θεατρόφιλου κοινού που έκρινε αυστηρά τον Αβελάρδο και λάτρεψε την Ελοΐζα. Για εκείνον οι ήρωές του δικαιώθηκαν και αποτέλεσαν σύμβολα αλύτρωτης και παντοτινής αγάπης. Στο τέλος, μας προέτρεψε «να σας αγαπήσουν μέχρι τρέλας», γιατί καμία ζωή δεν πάει χαμένη όταν αγαπιέται και αγαπάει.

Τι θέση έχει ο απόλυτος έρωτας μεσαιωνικής εποχής σ’ ένα σκληροπυρηνικό και αδυσώπητο σήμερα;

Ο χρόνος στον οποίο γεννιέται ένας έρωτας είναι πάντα το πλαίσιο, που όπως είναι φυσικό μεταβάλλεται μέσω και από τον χρόνο. Το περιεχόμενο όμως, ο χώρος που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο σώματα και δύο ψυχές, παραμένει ο ίδιος. Έτσι κι αλλιώς οι εωρτευμένοι δεν ανήκουν ποτέ στον κόσμο που τους περιβάλλει, αλλά ζούνε στον δικό τους.

Ο ασυμβίβαστος έρωτας συνήθως κουβαλάει μια τραγική μοίρα;

Ο,τιδήποτε μας δυσκολεύει, άρα μας παρακινεί να το καταφέρουμε, ενέχει την λαχτάρα αλλά και τον σπόρο του φόβου της αστοχίας ή μιας ατυχούς κατάληξης, που ορισμένες φορές δυστυχώς μπορεί να είναι και τραγική.

Οι ήρωες υπήρξαν, τι τους κατέστησε όμως σύμβολο στο πέρασμα των αιώνων;

Σύμβολο γίνεται ο,τιδήποτε δείχνει τον δρόμο και επιτρέπει στους υπόλοιπους να κάνουμε αναγωγές και να το χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα και στη δική μας ζωή. Οι θεατές και ενώ η ιστορία διαδραματίστηκε στον 12 αιώνα, μας εξηγούν πώς η παράσταση φώτισε πτυχές της δικής τους σημερινής ιστορίας.

Στο Μεσαίωνα ο έρωτας καταδικαζόταν από σκληρούς νόμους, ηθικούς φραγμούς, τώρα από τι εγκλωβίζεται;

Ο έρωτας εγκλωβίζεται μόνο από ότι του επιτρέπουμε εμείς να εγκλωβιστεί. Δυσκολίες και φραγμοί θα υπάρχουν παντού και πάντα. Στην παράσταση λέμε: Οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται και θηρία όταν ερωτεύονται οι άλλοι. Στο χέρι μας είναι αν θα επιτρέψουμε ή όχι στο θηρίο των άλλων να μας κατασπαράξει.

Το 2014 σας δόθηκε το Βραβείο Κάρολος Κουν Καλύτερης Δραματουργίας για το έργο, «Γιοι και Κόρες». Εκείνη την περίοδο ξέσπασε ένας χείμαρρος επιχειρημάτων για το ποιοι θα έπρεπε να ασχολούνται με το θέατρο. Για εσάς τι θα πρέπει να διαθέτει ένας άνθρωπος που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο;

Καταρχάς την ευγένεια να μην κρίνει τους άλλους από το βαθρο του καθολικώς αποδεκτού, που είναι από μόνο του σαθρό, άρα καταγέλαστο.Οι πιο σεμνοί, ταλαντούχοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, είναι οι πιο μετριοπαθείς, ανοιχτόμυαλοι και δημιουργικοί, ακριβώς επειδή επιτρέπουν στην έκπληξη να εισβάλει στη ζωή τους. Οι αυτόκλητοι προστάτες των Τεχνών και της ποιότητας, δεν με αφορούν. Αυτά τα ζητήματα έχουν τεθεί και απαντηθεί από καταβολής της κάθε έντεχνης απόπειρας. Η υψηλή Τέχνη εμφανίζεται και σαρώνει. Δεν κατοχυρώνεται με οποιαδήποτε σχολή ή εκπαίδευση, ειδικά δε όταν έχει γίνει προ δεκαετιών και δεν έχει φροντίσει να ανανεωθεί. Ο Νικηφόρος Παπανδρέου έχει πει: η παράσταση η ίδια νομοθετεί. Όλα τα άλλα είναι αφορμές για κουτσομπολιό και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Απόφοιτος ιατρικής σχολής. Τι κατάλοιπα άφησε στο χαρακτήρα σας, η πρώτη ιδιότητα;

Την τοποθέτηση της ανθρώπινης ζωής ως αυταξίας, στην κορυφή, πέρα από το οποιοδήποτε τρέχον σύστημα αξιών και μια βαθιά κατανόηση για τον άνθρωπο που πάσχει. Ο ανήμπορος άνθρωπος, εκείνος που γεννήθηκε ή απέκτησε το οποιοδήποτε «έλλειμμα» με κινητοποιεί αντανακλαστικά να τον προστατεύσω με κάθε τρόπο.

Αβέλαρδος και Ελοϊζα με εξαίρετους ηθοποιούς. Πείτε μας, τι ξεχωρίζετε στον καθένα.

Η παράσταση έχει ευτυχήσει να διαθέτει τρεις πραγματικά ταλαντούχους ανθρώπους, καλλιεργημένους, ασκημένους και με μεγάλη ψυχική ευγένεια. Η Ελένη Κοκκίδου είναι μια πληθωρική ηθοποιός, με πολλές πτυχές, μεγάλη εμπειρία και ικανότητα να σε βυθίζει ακαριαία σε έναν ωκεανό συναισθημάτων. Ο Γιώργος Γλάστρας είναι ίσως ο ποιητικότερος άνδρας ηθοποιός αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Απόλυτα αφοσιωμένος στην Τέχνη του, εκπαιδευμένος στις καλύτερες σχολές της Ευρώπης και της Αμερικής (είναι απόφοιτος του μεταπτυχιακού τμήματος της Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής του Λονδίνου) και με μια ουσιαστική λιτότητα που ελάχιστοι ηθοποιοί μορούν να προσεγγίσουν. Η Χριστίνα Μαξούρη διαθέτει την πιο ευθύβολη φωνή από τις νέες ηθοποιούς που γνωρίζω. Ένας φαντάρος του θεάτρου. Εργατική, πρόθυμη, ευγενέστατη και με τεράστια γκάμα δυνατοτήτων. Πρωτοσυνεργαστήκαμε στις «Παραλογές» και από τότε παραμένω θαυμαστής του ταλέντου της. Το κοινό στοιχείο και τα τριών είναι πως συνεχίζουν να ασκούνται, να προχωρούν την υποκριτική τους και να εργάζονται παρουσιάζοντας υπέροχες εκδοχές ρόλων, μακριά από τη φασαρία και τον αποκρουστικό θόρυβο που δημιουργεί γυρω της η ανυπόφορη τρέχουσα ελληνική μετριότητα.

Ο θεατής της παράστασης συγκινείται, αναπολεί, θέλει να ζήσει έναν τέτοιο έρωτα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ο θεατής βρίσκει χαραμάδες για να φωτίσει μέσα από την ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας τη δική του ζωή και τη δική του ερωτική ιστορία. Όλοι έχουμε έρωτες που δεν ευτήχησαν, που εμποδίστηκαν ή δεν άνθισαν όταν έπρεπε. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα είμαστε όλοι μας. Και δεν πειράζει που δεν το ξέρει ο κόσμος, αλλά μόνο εμείς και κάποιος άλλος.