Ο καιρός της ανάγνωσης

Πέρασα ένα μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων και των πρώτων χρόνων της εφηβείας μου επισκεπτόμενος την παιδική βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, πίσω από το παλιό γήπεδο της ΜΕΝΤ.

Ήταν ένα σκοτεινό δωμάτιο, με ράφια μέχρι το ταβάνι και τα βιβλία δεμένα όλα σε πράσινο ή κόκκινο ύφασμα. Μύριζε με μια μυρωδιά ανάμεσα σε κλεισούρα, σκόνη και χαρτί. Μου άρεσε πολύ να χάνομαι εκεί μέσα για ώρα, αν και ήξερα τα περισσότερα ράφια από έξω και ανακατωτά.

Καταβρόχθιζα τα άπαντα ανά συγγραφέα. Από Ιούλιο Βερν μέχρι Λουντέμη. Δεν προλάβαινε να μου χρεώσει η βιβλιοθηκάριος ένα τίτλο τον επέστρεφα σε δυο μέρες πίσω. Σίγουρα το διάβασες, με ρωτούσε.

Τη ίδια δίψα συνέχισα αργότερα όταν ανακάλυψα το μυθικό Κατώι του Μπαρμπουνάκη στην Αριστοτέλους, με τον παπαγάλο. Και κει ώρες ατέλειωτες, όπως και σε ένα βιβλιοπωλείο σε όροφο στη Μητροπόλεως που ψωνίζαμε με τεφτέρι, με δόσεις. Αναπολώ την λαχτάρα εκείνη των βιβλίων σε μια εποχή που έχω πολύ περισσότερα βιβλία και πολύ λιγότερο χρόνο. Και φυσικά διάσπαση προσοχής λόγω των σειρήνων των οθονών και των social.

Σε μια εποχή παντοδυναμίας της εικόνας και πια του ΑΙ λίγες λέξεις στο χαρτί μπορούν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο; Νομίζω πως το στοίχημα αυτό οφείλουμε να το βάλουμε. Κανένα στάτους, κανένα βίντεο στο tik tok, καμιά περίσπαση δεν αγγίζει το μεγαλείο μιας αριστοτεχνικής περιγραφής του νου ενός ταλαντούχου συγγραφέα. Αυτό κουβαλάς για πάντα.

Απόψε ξεκινά η μεγαλύτερη έκθεση βιβλίου της χώρας. Η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Καλοτάξιδη!