Ο καιρός της απόγνωσης
Δεν έχουμε παρά μόνο ιστορικές καταγραφές για το τι συνέβαινε στον κόσμο σε ανάλογες ρευστές και αβέβαιες εποχές
εικόνα: pexels
Προσπαθώ τον τελευταίο καιρό να διαχειριστώ τις ειδήσεις. Τοπικές, ευρωπαϊκές παγκόσμιες. Τη διάχυση της παράνοιας που έχει γίνει δεύτερο δέρμα μας. Μας καταδιώκει από παντού, απλώνεται σαν ένα μαύρο σύννεφο πάνω από τις ζωές μας.
Οι εξελίξεις ξεπερνάνε και την πιο νοσηρή φαντασία. Διαψεύδουν την παραμικρή αισιοδοξία πώς ο κατήφορος έχει τέλος.
Κάθε μέρα βλέπω τη μεταστροφή ανθρώπων που είχαν μια δίκαιη, ηθική στάση, που είχαν αρχές να φλερτάρουν πλέον με το λαϊκισμό, με τις ακραίες φωνές, να αποδέχονται τα άκρα ως μοιραία λύση στα δυσεπίλυτα προβλήματα του κόσμου αυτού.
Όσο και αν προσπαθώ να καταλάβω, να συζητήσω, να αντιπαρατεθώ διαπιστώνω πώς η οδός της συνεννόησης είναι αδιάβατη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αδιέξοδη. Ο κόσμος χωρίζεται με κρότο και δυστυχώς οι φωνές της λογικής λιγοστεύουν.
Δεν έχουμε παρά μόνο ιστορικές καταγραφές για το τι συνέβαινε στον κόσμο σε ανάλογες ρευστές και αβέβαιες εποχές. Τι απέγιναν οι ψύχραιμες φωνές εκείνων των καιρών.
Όλο και περισσότερο κυριεύομαι από μια ηττοπάθεια, μια βεβαιότητα που μου λέει πώς στον καιρό της απόγνωσης η σιωπή στο τέλος είναι γιατρειά. Μακάρι να πέφτω έξω…
*Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους Μαρτίου 2025 της parallaxi
