O Καβάφης θα ήταν περήφανος…

Μια εξαιρετική βραδιά λατρείας και έρωτα για τον Αλεξανδρινό ζήσαμε χθες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με την Ομάδα Καβάφης να μας υποδέχεται και να μας σεργιανίζει απ’εξω και τραγουδιστά στους στίχους του μεγάλου ποιητή. Μια βραδιά κόντρα σε όσα ο Κ.Π. Καβάφης περιγράφει για τις συναναστροφές και την καθημερινή ανοησία, που εξευτελίζουν την ψυχή και την κάνουν να μοιάζει στο τέλος φορτική. Μια βραδιά που την ύπαρξη σου δυναμώνει από τις 9… άραγε πώς πέρασαν οι ώρες; Μια βραδιά που μας έβγαλε θεατές και συντελεστές έξω από τα τείχη, άνοιξε τα σφαλιστά παράθυρα… κι ας είναι όπως ανησυχεί ο Αλεξανδρινός το φως μια νέα τυρρανία. Είναι μια νέα τυρρανία όχι σαν κι αυτή της τυφλότητας αλλά μια νέα οδοιπορία –τυρρανική ενίοτε- προς την αυτογνωσία και την ανάταση. Μια βραδιά όπου το σώμα και η ψυχή συνταράχτηκαν από τις δονήσεις των στίχων, του πλούτου και της σοφίας του πνεύματος του Καβάφη. Μια βραδιά με εξαιρετικές φωνές, όμορφες παρουσίες και πολύ συναίσθημα. Το συναίσθημα των μελών της ομάδας Καβάφης με την αφοσίωση του Μπάμπη Κουλούρα, τη ζεστή φωνή της Χρυσούλας Κεχαγιόγλου στο τραγούδι, την κρυστάλλινη και απαλή νότα της Νικολέττας Ρούσσου στην αφήγηση και όλους τους μουσικούς που σεβάσμια απέδωσαν μελοποιήσεις. Τελευταία μνεία στον Αλέξη Κωστάλα που αυτή η μικρή του παρουσία στη σκηνή πρόσφερε ρίγος.

Μαζί η Όασις να υπενθυμίζει όσα ο Καβάφης περιέγραψε για το μακρύ ταξίδι που ανταμείβει περισσότερο από την ίδια την Ιθάκη, που δεν έχει και πολλά να σου δώσει πλην το ότι σε έβαλε στο δρόμο… για όλα τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι που καταβάλλουν τη ζωή κι όπως μαρτύρησε ο Γιάννης Μπουτάρης ένα ποίημα που θυμίζει την προσευχή των αλκοολικών. Και έτσι στο φόντο λέξεων ποιητικών, έρωτα, ζωής, αναμνήσεων και πίστης δύο φιγούρες: ο Μπουτάρης κερδισμένος στο μεγάλο του όχι για 23 χρόνια και όλοι οι εθελοντές της ‘Οασις να είναι στο μακρύ δρόμο τους για τη δική τους μοναδική Ιθάκη.

*Εικόνες: Δημήτρης Νικολαϊδης