Ο καιρός αλλιώς

του Άκη Δήμου

Να είσαι σίγουρος ότι την ώρα που εσύ ιδρώνεις να βγάλεις άκρη με τα νέα μνημόνια εξακριβωμένες μεσημεριανές πληροφορίες που διοχετεύουν εξακριβωμένα αγράμματοι «δημοσιογράφοι» σε εξακριβωμένα ουκ ολίγα αυτιά, θέλουν τον Σάκη Ρουβά και την Κάτια Ζυγούλη να βρίσκονται στο κυνήγι για την ιδανική νταντά, τον Πάνο Κιάμο να δηλώνει ότι πιστεύει στο Θεό κι όχι στην τύχη, την Πάολα να αλωνίζει την Ελλάδα, τον Ρέμο να προκαλεί τον Σόιμπλε στη Μύκονο.

Να μη νομίσεις ότι πάψανε εδώ οι πενιές και τα ταξίμια εξαιτίας της κρίσης, γιατί κι αν πάψανε ή κι αν η έντασή τους έχει πέσει, όλο και κάποιος αμανές θα φτάσει στ’ αυτιά σου από μπαλκόνια, καφενεία κι ανοιχτά παράθυρα, βαρύς κι ασήκωτος αλλά μπορεί και σπινταριστός, κεφάτος, καθώς μια Ελλάδα, που λες κι από πείσμα ζει παράλληλα σ’ εκείνη του μαρασμού, δακρύζει με τούρκικα δράματα για να ξεχάσει τα δικά της. Ακριβώς μετά τον απογευματινό της ύπνο, με το φραπέ και το καρπούζι να λεκιάζουν το μακό, και μέχρι αργά το βράδυ, που έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσει: Νάξος ή Κύθηρα τον Αύγουστο; Καλλιθέα ή Επανωμή το Σαββατοκύριακο; Μια Ελλάδα ανίκανη να εννοήσει και που όταν της μιλάς κοιτάει αλλού, ξημερωμένη μακριά, αδιαφορώντας και στοιχηματίζοντας (με ξένα λεφτά) στα πόσα mojitos καίγεται ο άνθρωπος.

Και να το βάλεις καλά στο νου σου κι αυτό, μαζί με τα χίλια μύρια που πρέπει να βάλεις: δεν τρέχουμε όλοι εδώ κάτω με την ίδια ταχύτητα, ούτε ψηνόμαστε στους ίδιους βαθμούς. Πλην όμως το λογαριασμό όλοι το ίδιο θα τον πληρώσουμε κι όλοι το ίδιο αλαφιασμένοι θα ξυπνάμε, παρόλο που διαφορετικό όνειρο θα ‘χουμε δει: άλλοι πως σκάβουνε βουνά χωρίς να βρουν σταγόνα χρυσάφι κι άλλοι τα μαύρα μάτια του Εζέλ, να τους υπόσχονται χίλιες και μια νύχτες μακριά απ’ αυτή την πατρίδα που δεν υποφέρεται πια, ζητιάνους μας κατάντησαν οι εχθροί μας, άτυχοι είμαστε εδώ και αιώνες, μόνο ο Θεός μας έμεινε, καλά το είπε ο Ρέμος, όταν έρθει Θεσσαλονίκη να πάμε οπωσδήποτε να τον ακούσουμε, τσάμπα τον χάσαμε τον Μαζωνάκη.