Ο κόσμος είναι όπως τον μάθεις…

Κάμποση κουβέντα και αντεγκλήσεις στα σόσιαλ σήμερα για το αν μια μεγάλη πλατεία μπορείς να τη γεμίσεις μόνο με φίρμες της πίστας. Ναι μπορείς να τη γεμίσεις με φίρμες της πίστας, αν αυτή είναι η αισθητική σου και ήταν η αισθητική της δημοτικής αρχής που αποχωρεί, το απέδειξε με κάθε ευκαιρία. Θα τη γεμίσεις έτσι διότι τα μεγάλα πλήθη που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στις μεγάλες πίστες των μπουζουκιών να δούνε τον καλλιτέχνη φίρμα φυσικά θα σπεύσουν δωρεάν να τον δουν στην πλατεία.

Το ζήτημα είναι να τη γεμίσεις την πλατεία αλλιώς. Και εκεί κερδίζεται το στοίχημα. Για παράδειγμα την πλατεία τη γέμισε η συναυλία για το Νερό την περασμένη άνοιξη με ακούσματα εντελώς διαφορετικά από τα χθεσινά.

Την ίδια πλατεία είχαμε γεμίσει το 2017 στην αναπαράσταση της Πυρκαγιάς του 1917. Τότε σε ένα μπαλκόνι της μια παρέα γνωστών παλαιών αστών Θεσσαλονικιών βλέποντας 35 χιλιάδες ανθρώπους να παρακολουθούν μια ιστορική αναπαράσταση είχε εκπλαγεί και ένας από όλους μου είχε πει λίγες μέρες μετά: Ήταν μεγάλη έκπληξη πώς τόσος κόσμος ήρθε να δει ένα τέτοιο θέαμα…

Τον κόσμο οφείλεις να τον εκπαιδεύσεις. Οι άνθρωποι που οργανώνουν τα μεγάλα γεγονότα φέρουν βαριά ευθύνη για την ποιότητα και τις επιλογές που κάνουν. Η ευκολία είναι αυτό που οφείλουμε να αποφεύγουμε. Το χθεσινό είναι το παράδειγμα προς αποφυγή.

Αν χθες στη θέση του Πλούταρχου και της οικογενείας του ήταν η Κρατική Ορχήστρα και έπαιζε βαλς και χορευτές από σχολές της πόλης έπαιρναν τον κόσμο να χορέψει, αν ακολουθούσε ένα αστικό πανηγύρι που θα οργάνωνε ας πούμε η Oli Poli και το Χορόδεντρο με σπουδαίες μπάντες που φέρνουν στο σήμερα τη δημοτική μουσική, αν τα κάλαντα τα έλεγαν οι Πλειάδες όλα θα ήταν αλλιώτικα. Αλλά η απελθούσα δημοτική αρχή στα 4 χρόνια που πέρασαν δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να προτείνει κάτι. Επέλεξε να γεμίζει την πλατεία με το λάθος τρόπο…