Ο κόσμος μας… ο φόβος μας

Η ζωή είναι μικρή και όμως τη σπαταλάμε σαν να μας περισσεύει. Τι ζητάμε τελικά; Τι θέλουμε πραγματικά; Τι καταλαβαίνουμε; Υποστηρίζουμε ανθρώπους που δεν θα θέλαμε ποτέ, τα παιδιά μας να μοιάσουν. Σιωπούμε μπροστά στην αδικία, όχι γιατί δεν την αναγνωρίζουμε, αλλά γιατί βολεύει να την αγνοούμε. Ψηφίζουμε το βόλεμα και ας ξέρουμε ότι μακροπρόθεσμα θα μας πνίξει. Ξεπουλάμε την ηθική μας για ένα μικροσυμφέρον. Ποιος τον έφτιαξε αυτόν τον κόσμο; Κανένας άλλος, μόνο εμείς. Με την ανοχή μας, η ασυδοσία έγινε κανονικότητα, η ατιμωρησία έγινε συνήθεια και η σύγκριση τρόπος ζωής. Όσο για την ανθρωπιά…κατέληξε περιττή. Μετράμε αυτά που αποκτήσαμε και όχι αυτά που προσφέραμε. Μετράμε ποιον ξεπεράσαμε και όχι ποιον βοηθήσαμε. Η ζωή είναι μικρή και τη ζούμε σαν να έχουμε κι άλλη. Και όμως, από όλα τα συναισθήματα, εκείνο που προκαλεί τη μεγαλύτερη απέχθεια είναι ο φόβος. Τα υπόλοιπα έχουν ρίζες. Η θλίψη, η στενοχώρια, η απώλεια… Συναισθήματα που ακουμπούν σε γεγονότα, σε κάτι που συνέβη. Ο φόβος είναι υπόθεση. Κάνεις ένα βήμα, μετά άλλο ένα και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι ζεις χωρίς αυτόν. Να ξεπεράσουμε λοιπόν, τον φόβο της εξάρτησης, της σιωπής και της ανυπαρξίας. Να σταθούμε. Να μιλήσουμε. Υπάρχει πάντα μια άλλη επιλογή. Ακόμα κι όταν ο φόβος πιέζει. Να μην εξαρτάται η στάση μας από το συμφέρον. Να σπάσει η σιωπή, ακόμα κι αν τρέμει η φωνή. Να σταθούμε μπροστά στην ασχήμια. Να πάρουμε θέση. Να στηρίξουμε ανθρώπους και ιδέες που αξίζουν. Όχι αυτούς που μας φοβίζουν. Γιατί αυτό που χάνεται όταν σωπαίνουμε, είναι πάντα μεγαλύτερο. Κι αν είναι να κρατήσουμε ένα είδος φόβου μέσα μας, ας κρατήσουμε εκείνο που μπορεί να μας φανεί χρήσιμος. Ας είναι εκείνος που μας υπενθυμίζει, την ευθύνη για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτός πρέπει να είναι ο φόβος μας. Ο μόνος αποδεκτός και ο μόνος χρήσιμος. Δεν χρειάζεται να είσαι σοφός ή ευφυής για να δεις την παρακμή. Αρκεί να μη σε βολεύει. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Τον φτιάξαμε εμείς και αν θέλουμε μπορούμε να τον αλλάξουμε.