Ο κόσμος των όπλων

Λέξεις: Χάρης Χεϊζάνογλου  

Όταν πιστεύεις ότι όλοι οι πολίτες ενός κράτους πρέπει να έχουν το δικαίωμα να κατέχουν νόμιμα από ένα όπλο για να μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρούν απειλή, όταν δηλαδή πιστεύεις ότι η δικαιοσύνη είναι κάτι που μπορεί να σπάσει σε κομμάτια και να αντικατασταθεί από μικρές δυνητικές αυτοδικίες, ώστε να μην είναι κρατικό μονοπώλιο, αλλά να μπορεί να την ασκεί ο καθένας όπως νομίζει σε βάρος όποιου θεωρεί απειλή, ή πιο σωστά να μπορεί να έχει το εργαλείο (το όπλο) για να μπορεί να την ασκήσει τελεσίδικα και αμετάκλητα αν θεωρήσει ότι χρειάζεται, ακόμα κι αν μετά διωχθεί για ανθρωποκτονία, τότε θα πρέπει τουλάχιστον να αναρωτηθείς το στοιχειώδες.

Δηλαδή τί γίνεται αν κάποιοι άλλοι που έχουν επίσης αυτό το δικαίωμα που εσύ υποστηρίζεις ως αναγκαίο, το δικαίωμα να κατέχουν νόμιμα ένα όπλο, θεωρήσουν ότι πρέπει να φοβούνται ή να μισούν εσένα ή τα παιδιά σου, και καταλήξουν να επιθυμούν να ασκήσουν μια μορφή αυτοδικίας, όπως οι ίδιοι την φαντάζονται και την ορίζουν, σε βάρος σου.

Ο μόνος λόγος για να μην το σκεφτείς αυτό, που είναι μια τρομακτική μεν σκέψη αλλά μάλλον η πλέον λογική, είναι ή να είσαι τόσο χαζός που δεν μπορείς να κάνεις στοιχειώδεις λογικούς συνειρμούς, ή να πιστεύεις ότι για κάποιο λόγο εσύ είσαι διαφορετικός από τους άλλους, ότι σε ένα κόσμο γεμάτο νόμιμα όπλα κανείς δεν θα σκεφτεί ποτέ κανέναν λόγο για να σηκώσει όπλο εναντίον σου, λες και όταν βγαίνουν τα όπλα υπάρχουν λόγοι και λογική, ή είναι η λογική αυτή που αποτρέπει την χρήση των όπλων όταν αυτά είναι διαθέσιμα.

Αυτή η πεποίθηση, ότι δηλαδή κανείς μπορεί και να διεκδικεί έναν κόσμο στον οποίο επιθυμεί να υπάρχουν κίνδυνοι και αντίστοιχα συνέπειες και κόστος (υποστηρίζοντας μάλιστα την αναγκαιότητα του κόστους ακόμα κι όταν αυτό πληρώνεται με ζωές), και ταυτόχρονα να εξαιρεί τον εαυτό του από το ενδεχόμενο να κινδυνεύει ο ίδιος να υποστεί τις συνέπειες και το κόστος, είναι μια μορφή ακραίας ναρκισσιστικής ανοησίας που κουβαλάνε κυρίως οι κοινωνιοπαθείς, ακριβώς γιατί δεν θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι της κοινωνίας, αλλά νομίζουν ότι την βλέπουν από πάνω και ότι οι ίδιοι είναι άτρωτοι, είτε γιατί τους προστατεύει η απόσταση, είτε γιατί τους προστατεύει κάποιος θεός ο οποίος για κάποιο μαγικό λόγο τους αγαπάει περισσότερο από τους άλλους, και άρα τους νοιάζεται και τους προσέχει.

Μόνο έτσι μπορεί να καταλήξεις να λες ότι “αξίζει να έχουμε μερικούς θανάτους ετησίως για να διατηρήσουμε το δικαίωμα της οπλοκατοχής”, μόνο έτσι μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ της θανατικής ποινής, και γενικά μόνο έτσι μπορεί να λες όλες τις αντίστοιχες ακροδεξιές, απάνθρωπες ανοησίες, που κάποιοι αφελείς ανθρωπιστές νομίζαμε ότι ο πολιτισμός τις είχε κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και πλέον τις βλέπουμε αναδύονται εκ νέου ως αυτονόητες αλήθειες, ως ένας νέος παλιός κόσμος.

Και βλέποντας αυτόν τον νέο παλιό κόσμο που αναδύεται και τον οποίο κάποιοι τον διεκδικούν φανατικά, και διεκδικώντας τον ταυτόχρονα ζοyν μέσα σε αυτόν και τον διαμορφώνουν κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού που είναι οι ίδιοι, βλέπει κανείς ξεκάθαρα ότι το καλύτερο επιχείρημα εναντίον του είναι ότι δεν μπορεί να διεκδικείς έναν κόσμο που η ζωή δεν είναι η απόλυτη αξία, αλλά μπαίνει σε μια ζυγαριά κόστους-οφέλους, και να εξαιρείς τη δική σου ζωή από το ζύγι, από το ρίσκο και το κόστος.

*O Χάρης Χεϊζάνογλου είναι αρχιτέκτονας