O Κωστής μας

Αυτό το κείμενο ήθελα να το γράψω από χρόνια. Γιατί του το χρωστάω.

Το χειμώνα του 1993 με πήρε τηλέφωνο στο ραδιόφωνο του Παρατηρητή, τότε δεν είχαμε ακόμα κινητά, ένας νεαρός και μου ζήτησε να μου κάνει μια συνέντευξη. Ήρθε σπίτι μου ένα απόγευμα, είχε τελειώσει μια σχολή δημοσιογραφίας, μου κανε εντύπωση το θάρρος και το χιούμορ του. Είχε μια τρέλα εντυπωσιακή.

Πέρασαν πια 31 χρόνια, εκείνο το παιδί που ξεκινούσε στη δημοσιογραφία είναι ένα από τα πιο ταλαντούχα πλάσματα της ελληνικής τηλεόρασης και όχι μόνο. Τον καμαρώνω στην Κυριακή στο Χωριό, να επικοινωνεί όπως κανένας άλλος με τους ανώνυμους ανθρώπους της ελληνικής επαρχίας. Να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και να στήνει ολόκληρες γιορτές σε μια τόσο στεγνή εποχή.

Δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά για τον Κωστή. Στο πέρασμα αυτών των τριών δεκαετιών ζήσαμε μαζί χιλιάδες στιγμές. Χαρούμενες, περιπετειώδεις, δύσκολες ακόμα και αδιαχείριστες. Δεν έλλειψαν οι συγκρούσεις, οι απογοητεύσεις, δεν έλλειψαν τα πολύ μεγάλα ζόρια, οι στιγμές που μας λύγισαν. Στο πέρασμα του χρόνου άρχισε να με αποκαλεί χαϊδευτικά πατέρα και την Κατρίν μητέρα. Και μεις να του ανταποδίδουμε το χαρακτηρισμό παιδί μου. Χωρίς η διαφορά ηλικίας ναναι τετοια που να δικαιολογεί όλο αυτό το παιχνίδι. Είναι ελάχιστη αλλά είναι παιχνίδι.

Ο Κωστής είναι άλλου τύπου δημοσιογράφος. Για να μιλήσουμε για την επαγγελματική του επάρκεια. Δεν έκανε υποχωρήσεις, δεν αποδέχτηκε τη μετριότητα όταν του προτάθηκε, απέρριψε την ευτέλεια και για αυτό αναχώρησε κάποτε από την Αθήνα για να επιστρέψει στην χαμηλοτάβανη πόλη μας παλεύοντας εδώ την άβολη συνθήκη.

Οι δουλειές του στην τηλεόραση είναι υπόδειγμα τρέλας, χιούμορ, έμπνευσης και στιλ, σε εποχές που όλα μοιάζουν φτιαγμένα με συνταγές και ευτελή υλικά. Τα κείμενα του είναι μνημεία ευαισθησίας και ανθρωπιάς. Η παρουσία του, από όπου πέρασε αυτά τα 30 χρόνια είναι σφραγίδα για τα μέσα που εργάστηκε. Και πιστέψτε με συνεργαστήκαμε πολλές φορές πάντα με εξαιρετικό πνεύμα συνεργασίας και συνεννόησης.

Δεν θα σας πω τίποτε προσωπικό γιατί εκεί θα χρειαζόταν να μιλάω μέρες. Γράφω μόνο για την ακατάπαυστη ενέργεια με την οποία εργάζεται χωρίς να βαρυγκομά, με το δημοσιογραφικό προϊόν που παράγει που ναι κόσμημα σε μια εποχή σκουπιδιών.

Τον αγαπώ πολύ, το ξέρει, αλλά μερικά πράγματα οφείλουν να λέγονται δημόσια στην ώρα τους.

Έγραφα πριν λίγα χρόνια στο fb:Από κείνο τον πρώτο καφέ ήπιαμε χιλιάδες άλλους και καφέδες και τσάγια και διάφορα θαυματουργά ζουμιά που πίνει κατά καιρούς και ρακές και κρασιά…Περάσαμε μαζί άπειρες στιγμές, χαράς, ευτυχίας, θλίψης, χάσαμε φίλους, ταξιδέψαμε, ονειρευτήκαμε, πονέσαμε παρέα.

Θα πρόσθετα μόνο πώς συνεχίζουμε…

ΥΓ. Ένας λόγος που καμαρώνω πολύ είναι πώς το χειμώνα του 1999-2000 ετοίμαζα μια εκπομπή για την τηλεόραση που λεγόταν Viewmaster. Εκεί λοιπόν είχα την ιδέα να βγάλω στο γυαλί μαζί μου τον Κωστή για πρώτη φορά. Έπιασε τόπο…