Ο Μιχάλης που λάμπει

του Γιώργου Τούλα

Καθόμασταν στο ίδιο θρανίο στο Λύκειο. Παρέα εξερευνούσαμε τα της εποχής. Τρέχαμε κάτι Κυριακές των 80ς σε συναυλίες, μουσεία, παραστάσεις. Ωραία χρόνια. Όλα μας έκαναν εντύπωση. Μετά έφυγε στην Ιταλία για σπουδές. Κοινωνιολογίας. Αλλά τον κέρδισε το στρατευμένο θέατρο.

 Στο Φεστιβάλ της Βενετίας του 2011, στο Hotel Exelsion, Area Incontri, Digital Expo παρουσιάστηκε το project “Passi Sospesi” που διευθύνει στις φυλακές της Βενετίας από το 2006. Και φούσκωσα και τότε από περηφάνια για ένα παιδικό φίλο που επαλήθευσε για άλλη μια φορά κάτι που πίστευα πάντα. Οι πιο ωραίοι άνθρωποι είναι αυτοί που ακολούθησαν το όνειρο τους. Που κυνήγησαν χίμαιρες. Το χρώσταγα χρόνια ένα κείμενο.

Πέρασε είκοσι χρόνια στην Ιταλία μένοντας σε κολεκτίβες, στερούμενος τα στοιχειώδη, ζώντας έναν ιδιότυπο ασκητισμό και αφιερώνοντας τις μέρες του σε ένα κοινό καλό. Στο θέατρο που δεν εξυπηρετεί μόνο την τέχνη ή την ψυχαγωγία, αλλά παράγει και μικρές αποδράσεις για τους κολασμένους του κόσμου αυτού.

Ίδρυσε το Balamos Teatro βαφτίζοντας το έτσι από το φιλμ του Σταύρου Τορνέ, το ποιητικό σινεμά του οποίου μελέτησε όσο ελάχιστοι. Την τελευταία δεκαετία αφού θήτευσε με τεράστια επιτυχία σε ένα ιδιότυπο θέατρο δρόμου (Nucleo) ασχολήθηκε συστηματικά με τις φυλακές, δουλεύοντας χρόνια ατέλειωτα εντός τους και ανεβάζοντας παραστάσεις αποκλειστικά με φυλακισμένους.

Στο φεστιβάλ Βενετίας του 2011 προβαλλόταν η τελευταία τους δουλειά από τις φυλακές. Πανεπιστημιακοί, κριτικοί και κρατούμενοι μίλησαν τότε για μια εμπειρία λυτρωτική. Ζηλεύω για το φίλο μου και καμαρώνω μαζί. Πριν εικοσικάτι χρόνια παράτησε μια ζωή τακτοποιημένη εδώ, ένα μέλλον σίγουρο για να κυνηγήσει ένα όνειρο που τον καθένα θα τον τρόμαζε. Ένα όνειρο από αυτά που στα μάτια των περισσότερων μοιάζουν ουτοπίες. Κάθε φορά που επιστρέφει για λίγες μέρες διηγείται στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ελάχιστος με όσα κάνεις. Ο Μιχάλης Τραΐτσης είναι από τους λίγους Δον Κιχώτες που ξέρω στη ζωή. Και θα ήθελα να ήμουν στη Βενετία να χειροκροτήσω με καμάρι.

Ο Μιχάλης πρόσφατα έλαβε το ετήσιο (2013) βραβείο της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου της Ιταλίας για τη δουλειά του γενικότερα και ειδικότερα για το θεατρικό πρόγραμμα “Passi Sospesi” (Μετέωρα Βήματα) που διευθύνει στις ανδρικές (απο το 2006) και γυναικείες (απο το 2010) φυλακές της Βενετίας. Μια πολύ τιμητική διάκριση που αφορά σ το καλλιτεχνικό μέρος της δουλειάς με κρατούμενες/ους σε συνεργασία με το Κρατικό Θέατρο της Περιφέρειας του Βενέτο, την Μόστρα Κινηματογράφου της Βενετίας, το Θεατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Φερράρα και την ιταλική Συνομοσπονδία Θεάτρου στις Φυλακές.