Ο Μπουτάρης ήταν η προσωπικότητα που ήθελε και χρειαζόταν η προοδευτική Θεσσαλονίκη

Ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν μια ξεχωριστή φυσιογνωμία. Είναι δύσκολο να έζησες στη Θεσσαλονίκη -τουλάχιστον- τις τελευταίες δυο δεκαετίες και να μην σε επηρέασε κάπως η αύρα του, ακόμα και αν δεν τον είχες γνωρίσει προσωπικά.

Ήταν το πρόσωπο που συμπύκνωσε την ανάγκη και τη θέληση της πόλης για αλλαγή σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Ειδικά, το 2010 εκπροσώπησε τη ρήξη με ένα σκοταδιστικό και συντηρητικό σύστημα που έλεγχε τη Θεσσαλονίκη.

Διεύρυνε τους ορίζοντες της πόλης, ώθησε τη Θεσσαλονίκη να αναμετρηθεί τόσο με τα φαντάσματα του παρελθόντος όσο και με τις προκλήσεις του μέλλοντος. Επιχείρησε να σπάσει την αντίληψη της “συμπρωτεύουσας” και να δούμε τη Θεσσαλονίκη ως μια σημαντική πόλη των Βαλκανίων και ως μια μικρή αλλά δυναμική ευρωπαϊκή πόλη.

Έδωσε μάχες τόσο ως δήμαρχος όσο και ως ενεργός πολίτης για τον πολιτισμό και την ιστορία της πόλη, για να γίνει η Θεσσαλονίκη αξιοβίωτη.

Στάθηκε απέναντι στον εθνικισμό σε πολυάριθμες στιγμές, απέναντι στην Χρυσή Αυγή, απέναντι στον εθνικισμό του Μακεδονικού. Ακόμα και με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας.

Υπήρξε καταλυτικός στην προσπάθεια να μην ξεχαστεί η ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Το Μουσείο Ολοκαυτώματος θα είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για τη χώρα συνολικά.

Υποστήριξε όσο λίγοι στην πόλη τα δικαιώματα της LGBT+ κοινότητας.

Έσπασε με τον λόγο και το παράδειγμά του διάφορα κοινωνικά ταμπού, αντισυμβατικός και αυθεντικός την ίδια στιγμή.

Πιστός στις αξίες και τις επιλογές του μέχρι τέλους, όπου αύριο η πόλη θα τον αποχαιρετήσει με πολιτική κηδεία, πριν αποτεφρωθεί η σορός του. Όπως ο ίδιος επέλεξε.

Αστός, φιλελεύθερος και προοδευτικός.

Σε ένα κείμενό του, ο Wallerstein έλεγε ‘oτι πρέπει να πιέζουμε τους φιλελεύθερους να είναι φιλελεύθεροι. Ο Μπουτάρης ήταν, χωρίς ιδιαίτερη πίεση και πάντα με τον δικό του προσωπικό τρόπο, η προσωπικότητα που ήθελε και χρειαζόταν η προοδευτική Θεσσαλονίκη.