Ο Μπραντ Πιτ στην πίστα, ο Κοζίνσκι στο τιμόνι, και η Formula 1 στον ρόλο της ζωής της

Με τον ίδιο αέρα βετεράνου που είχε ο Τομ Κρουζ στο Top Gun: Maverick, ο Μπραντ Πιτ επιστρέφει στο F1 – Η Ταινία, ένα φιλμ που κινείται με ταχύτητες Formula 1, οδηγούμενο από τον σκηνοθέτη Τζόζεφ Κοζίνσκι.

Η συνταγή γνώριμη: ένας γερασμένος ήρωας που έρχεται από το πουθενά, μια αμοντάριστη και νέα ομάδα που χρειάζεται την σοφία και την καθοδήγηση του παλαίουρα, και ένας κόσμος γεμάτος ένταση, ανταγωνισμό, τεχνική, στρατηγική και θέαμα.

Μόνο που αντί για ουρανούς, εδώ έχουμε πίστες, αντί για αερομαχίες, προσπεράσεις, και στη θέση των πιλότων των αιθέρων, πιλότους – οδηγούς με κράνη και αγωνιστικές φόρμες.

Ο Κοζίνσκι, μετρ της σύγχρονης κινηματογραφικής δράσης, παραδίδει μια αρκετά ακριβή και ομολογουμένως στιβαρή απεικόνιση του κόσμου της Formula 1.

Με την τεχνική υποστήριξη του Λιούις Χάμιλτον, που υπογράφει και ως παραγωγός, το φιλμ καταφέρνει να μεταφέρει την εμπειρία της ταχύτητας με ρεαλισμό που αγγίζει τα όρια του ντοκιμαντέρ.

Οι σκηνές αγώνων σε θρυλικές πίστες όπως η Μόντσα, το Άμπου Ντάμπι ή το Λας Βέγκας είναι σκηνοθετημένες με ακρίβεια και δύναμη, δημιουργώντας μια αισθητική εμπειρία που σε καθηλώνει.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο Πιτ, παραδέχτηκε μετά από ένα τέτοιο γύρισμα υψηλής έντασης, χρειάστηκε 36 ώρες για να επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς.

Η παρουσία του Τζέρι Μπρουκχάιμερ ως παραγωγού δίνει στο φιλμ τη γνώριμη κινηματογραφική δομή: δυνατή δράση, δόσεις μελοδράματος και μια υποτυπώδη ρομαντική υποπλοκή – όλα δομημένα γύρω από τον ήρωα που προσπαθεί να αποδείξει πως έχει ακόμη κάτι να δώσει. Ο Πιτ, με την εμπειρία και το άνετο coolness του, δίνει μια ευχάριστη ερμηνεία. Πλάι του, οι Κέρι Κόντον, Χαβιέ Μπαρδέμ και Ντάμσον Ίντρις, δημιουργούν μια ομάδα με ισορροπία και χημεία, ακόμη κι αν η πλοκή κινείται σε γνώριμα και προβλέψιμα μονοπάτια.

Από την άλλη, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς την πολιτισμική και ιδεολογική θέση που φαίνεται να παίρνει το φιλμ: σε αντίθεση με τη «woke» αισθητική της Barbie που συζητήθηκε έντονα πριν δύο καλοκαίρια, το F1 μοιάζει να φλερτάρει με μια πιο παραδοσιακή, ίσως και “συντηρητική”, οπτική – μια ταινία που, όπως εύστοχα ειπώθηκε, θα μπορούσε να απολαύσει ακόμα και ο Ντόναλντ Τραμπ. Τι σημαίνει αυτό; Εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο σκορ του Χανς Τσίμερ. Ο συνθέτης, ολοκληρώνοντας μια άτυπη «τριλογία ταχύτητας» που ξεκινά πριν από 30 χρόνια με το Days of Thunder και περνά μέσα από το vintage σκορ του Rush , υπογράφει εδώ μια μουσική που ενσωματώνει έξυπνα ηλεκτρονικά – αμπιεντ στοιχεία (ένα καταπληκτικό παιχνίδι άραγε με τον μουσικό κόσμο του Τζόρτζιο Μορόντερ;) μέσα στο γνώριμο ορχηστρικό ύφος του. Το κυρίως θέμα της ταινίας είναι αληθινά καθηλωτικό, γεμάτο ενέργεια αλλά και συναισθηματική φόρτιση, ακολουθώντας την ψυχολογία του ήρωα και υποστηρίζοντας ιδανικά την αφήγηση.

Το F1 – Η Ταινία δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά τον γυαλίζει τόσο καλά που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Ένα blockbuster γεμάτο ένταση, υψηλές στροφές και έναν Πιτ που πατάει γκάζι σε κάθε σκηνή. Καλοκαίρι είναι, τα βαθιά νοήματα ας μείνουν για τα κρύα βράδια του χειμώνα.