Ο Νίκος στην Τούμπα

Πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια τρία στενά πιο κει από το κλειστό γήπεδο της ΜΕΝΤ, στην Τούμπα. Στο πίσω μέρος του είχε μια δημοτική βιβλιοθήκη και απέναντι ήταν τα Χελιδόνια, με τα πινγκ πονγκ. Πήγαινα τρεις φορές τη βδομάδα. Ήταν η γειτονιά μου. Κάποια στιγμή άρχισαν να χωρίζουν ένα χώρο μέσα στη ΜΕΝΤ. Παραξενευτήκαμε. Τι θα γίνει εδώ ρωτούσαμε έναν μαλλιά με ένα φουλάρι που ξημεροβραδιαζότανε απέξω όσο γινόταν οι εργασίες. Το Αγροτικόν, μας έλεγε κουλαριστός. Θα φτιάχνουμε δισκάκια.

Όταν βγήκε η ‘’Εκδίκηση της γυφτιάς’’ το ΄78 αργήσαμε να πάρουμε χαμπάρι τι τρέχει. Πέρασαν δυο καλοκαίρια θυμάμαι να το αντιληφθούν τα ράδια, τα σπίτια, οι αριστεροί. Να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας που ξαναζωντάνευε ένδοξα, με το μέλλον μας που θα μας ξαναέβαζε στο δρόμο της Ανατολής. Τον έβλεπα στην Ανατολικής Θράκης, όσο μεγάλωνα, να χαιρετάει τον κουρέα το Χιωτάκη, τον Κρητικό στην ταβέρνα δίπλα, την Άννα τη φουρνάρισσα στην Επταλόφου. Ήταν ο ήρωας της γειτονιάς μου. Ο άνθρωπος που ο λυγμός του σημάδευε την εφηβεία μου.

Το καλοκαίρι του 1989, διάσημος εκείνος, τραγουδούσε στα Δάσος κάθε Αύγουστο με πανσέληνο, άφραγκος εγώ, απλήρωτος ήδη ένα χρόνο από ένα Ράδιο που το λέγαν Ένατο Κύμα. Με πήρε τηλέφωνο ο μακαρίτης ο Τάσος Μιχαηλίδης. Θες να βγάλεις κανένα φράγκο, ο Νίκος θέλει ένα δυο παιδιά για αφισοκόλληση. Οι αφίσες ήταν μεγάλες, 50Χ70, η φωτογραφία ίδια, με το τζιν πουκάμισο και το φουλάρι στην τσέπη. Την τελευταία αφίσα την κολλήσαμε στη Λαγκαδά, στη Σταυρούπολη, λίγο πιο πάνω από το ψυχιατρείο. Μια αφίσα από κείνες την κράτησα. Μας έδωσε μαζί με τα λεφτά και δυο εισιτήρια για τη συναυλία.

Τρία χρόνια μετά με πήρε μια μέρα τηλέφωνο στον Ανατολικό, την ώρα της εκπομπής. Απλήρωτος και πάλι. Θέλω να έρθεις να παίξεις τραγούδια σε ένα πάρτι στον Όμιλο. Ήταν Απόκριες. Ήταν πολύ ωραία εκεί δίπλα στη θάλασσα. Έβαλα τα δυνατά μου. Εκείνο το βράδυ του είπα πρώτη φορά τι σήμαινε για μένα. Τι σημαίνει να έχεις ήρωες όταν μεγαλώνεις. Όταν βγήκε ο Αύγουστος μια νύχτα στη Τήνελα στη Λαμπράκη, τύφλα στο μεθύσι του είπα πως με αυτό το τραγούδι θα μπορούσα να κλαίω για πάντα.

Ένα χρόνο πριν φύγει τον πήρα τηλέφωνο για κάτι. Ήταν στο Νησί. Δεν θέλω πια να γυρνάω μου είπε. Το ξέρεις και συ πως αλλάξανε πολύ τα πράματα. Αλλάξανε, το ξέρω. Και μεγαλώνοντας μπορεί να μην έχει πια ανάγκη κάνεις από ήρωες. Άμα τους βρεις όμως μια φορά τους φυλάς για πάντα. Την αφίσα που κράτησα εκείνο το βράδυ στη Σταυρούπολη, την πέταξα πρόσφατα σε μια μετακόμιση. Μαλακία μου, λέω.

Ο Νίκος Παπάζογλου έφυγε από κοντά μας στις 17 Απριλίου 2011. Το κείμενο γράφτηκε την ημέρα του θανάτου του.

Την ονομασία του πάρκου που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Θεράποντα στην Κάτω Τούμπα, σε «Πάρκο Νίκου Παπάζογλου», ενέκρινε χθες, στις 18 Μαΐου 2015, μετά από πρόταση της 4ης Δημοτικής Κοινότητας, το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης.

Στην σχετική απόφαση του Συμβουλίου της 4ης Κοινότητας, που εισηγήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο ο Πρόεδρός της, Κωνσταντίνος Τσιαπακίδης, επισημαίνεται ότι το πνεύμα της πρότασης είναι να αποδοθεί η οφειλόμενη τιμή σε έναν άνθρωπο που προσέφερε πάρα πολλά στη μουσική και διακρίθηκε για την κοινωνική του προσφορά. Η απόδοση τιμής στο Νίκο Παπάζογλου είχε συζητηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο, από το 2011, με αφορμή το θάνατο του καλλιτέχνη. 

«Ο Νίκος Παπάζογλου, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στην περιοχή Λεμονάδικα και μουσικά ανδρώθηκε δημιουργώντας το στούντιο “Αγροτικόν”  στην οδό Επταλόφου, κοντά στο πάρκο το οποίο θα ονομαστεί προς τιμήν του» σημείωσε ο Κωνσταντίνος Τσιαπακίδης.