Ο παγκοσμιοποιημένος τουρισμός είναι μια μηχανή ερειπίων
Τα ερείπια μιας παράκτιας περιοχής επάνω στην πανέμορφη Ερυθρά Θάλασσα
Λέξεις: Ίρις Λυκουριώτη*
Νομίζω η μέρα είναι κατάλληλη για μια από τις φωτογραφίες που έβγαλα πέρσι στο Σινά.
Είναι τα τουριστικά ερείπια της παράκτιας περιοχής επάνω στην πανέμορφη Ερυθρά Θάλασσα. Αυτόν τον σπάνιο πόρο που έχει η Αίγυπτος. Η φωτογραφία είναι κακή, βγαλμένη μέσα από αυτοκίνητο εν κινήσει. Επί μία ώρα διαδρομή, από το Εϊλάτ έως λίγο πριν την πόλη Χαουάρα, η παράκτια ζώνη είναι γεμάτη μόνο τουριστικά ερείπια, άδεια ή μισογιαπιά ή κατεστραμμένα. Ούτε ένα σε λειτουργία.
. Από κάποιο σημείο και μετά ξεκινάνε κάτι παραπηγματώδη glamping, το ένα μετά το άλλο, για πιτσιρικάδες Ισραηλινούς που κάνουν διάλειμμα από τον στρατό. Η πρόσβαση στον δρόμο είναι δύσκολη όταν είσαι σε αυτά. Η ζέστη απίστευτη για να περπατήσεις έως την πόλη. Η αίσθηση της ακινησίας της άτυπης αλλά αδιαπέραστης περίφραξης είναι τελείως κλειστοφοβική. . Οι εγκαταστάσεις αυτές συνεχίζουν έως την Χαουάρα, μια πόλη σχεδόν άδεια με μικρό λιμάνι και ιπποδάμειο σύστημα χαραγμένο στο έδαφος, χωρίς πολλά ανεγερμένα κτίσματα μεταξύ των κάθετων δρόμων.
Η κλειστοφοβία της παρανοϊκής συνθήκης των glamping της συμφοράς σπάει όταν εμφανίζονται Μπεντουίνες από την Χαουάρα και κάθονται, ευτυχώς ολημερίς, στις σκιές των ομπρελών περιμένοντας να πουλήσουν μπιζού και εσάρπες στους πιτσιρικάδες και τις πιτσιρίκες τουρίστριες που είναι ακίνητες κάτω από τις ίδιες σκιές, καπνίζοντας. Εννοώ ότι η παρουσία τους είναι κάτι που φέρνει λίγη λογική.
Είναι εργαζόμενες γυναίκες από κάποιον κόσμο έστω, κάποιο χωριό, πόλη, σε αυτό το περιφραγμένο απόλυτα παρανοϊκό non place των ερειπίων. Σκάνε μύτη το απόγευμα και καμηλιέρηδες. Ευτυχώς, η ζώνη της παραλίας είναι ακόμη περίπατος για όλους. Φαντάζομαι κανείς δεν τολμάει να πειράξει πιο πολύ Μπεντουίνους στην έρημο. Τους πήραν γη εξάλλου. Είναι οι μόνοι που ξέρουν να επιβιώνουν. Εκεί δεν έχεις στον ήλιο μοίρα χωρίς αυτούς. Ούτε 10 μέτρα δεν περπατάς.
Ο τουρισμός ήταν η μόνη καταπληκτική ιδέα που είχε η αιγυπτιακή κυβέρνηση για να “αναπτύξει” τη χώρα των Μπεντουίνων πριν από δεκαετίες και αρκετά μετά την ανακατάληψή της από το Ισραήλ. Σε κάθε κρίση αδειάζει παραμένοντας μια χώρα ερειπίων που λειτουργεί ως ερείπιο σε διάρκεια.
Ο παγκοσμιοποιημένος τουρισμός είναι μια μηχανή ερειπίων. Φυσικών, πολιτισμικών, κυριολεκτικών κτιριακών ερειπίων. Είναι η πιο επισφαλής οικονομία που καταρρέει σε κάθε κρίση. Μην τον μπερδεύουμε με τη φάση του εσωτερικού τουρισμού των μικροϊδιοκτητών τουριστικών διαμερισμάτων που ζήσαμε για 20 χρόνια στην Ελλάδα. Οι σημερινές γελοίες επενδύσεις που ετοιμάζουν ξένα τουριστικά μονοπώλια ή ντόπιοι που θα τους τα πουλήσουν μετά, παντού στην Ελλάδα, είναι μια μηχανή υφαρπαγής γης και δημόσιων χρημάτων που θα παράξει μόνο ερείπια.
Πάω όσα στοιχήματα θέλετε.
*Η Ίρις Λυκουριώτη είναι Αναπλ. Καθηγήτρια στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
*Με πληροφορίες από το senseatlas.com
