Μπροστά στη σταθερή απόγνωση…

Πυροσβέστες κείτονται σωριασμένοι στην άσφαλτο που η θερμοκρασία της έχει φτάσει τους 50 βαθμούς Κελσίου, με φόντο την φωτιά που καταπίνει το νησί. Δήμαρχοι κραυγάζουν οργισμένοι πως δεν υπάρχουν αρκετές δυνάμεις. Η πύρινη λαίλαπα πέρασε πάνω από ένα άλογο, το κατέκαψε, κι εκείνο έμεινε με εγκαύματα να κοιτά το δάσος που έγινε στάχτη. Οικογένειες κοιτούν αβοήθητες από μακριά την ανικανότητα ενός κράτους και τα ελάχιστα υπάρχοντα που απέκτησαν με τον κόπο μιας ολόκληρης ζωής να γίνονται στάχτη.

7.500 χιλιάδες άνθρωποι σε μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, εγκαταλείπουν τα μεσάνυχτα άρον-άρον τα σπίτια τους, χωρίς να ξέρουν αν θα τα ξαναδούν.

Και άραγε τι παίρνεις μαζί σου αν χρειαστεί να εγκαταλείψεις; Πώς θα χωρέσεις μία ολόκληρη ζωή σε μία αποσκευή;

Σκυλιά δεμένα με αλυσίδες στις αυλές σπιτιών, περιμένουν υπομονετικά τον θάνατο τους. Για εκείνα η μοίρα δεν έδωσε δεύτερη ευκαιρία. Έτυχε να ζήσουν σε μία χώρα που δεν τα σεβάστηκε ποτέ.

Οι επίγειοι παράδεισοι των νησιών βυθίζονται στην στάχτη, σε μία ασφυκτική ατμόσφαιρα που η μύτη πια έχει συνηθίσει.

Οι φλόγες, μανιασμένα πηδούν μέσα στις θάλασσες, ηλικιωμένοι και οικογένειες, επιβιβάζονται σε ιδιωτικά σκάφη για να γλιτώσουν, για να μπορέσουν οι ανώτεροι να πουν πως η τραγωδία δεν επαναλαμβάνεται, πως αυτή την χρονιά ο κρατικός μηχανισμός είναι έτοιμος.

Δηλώσεις – μαξιλάρια που καταλαγιάζουν για λίγο την ανησυχία που κρύβουμε βαθιά μέσα μας στις αρχές του καλοκαιριού, μέχρι να σκάσει αυτή η μέρα που τα δέντρα γίνονται κούτσουρα, τα σπίτια κάρβουνα, τα ζώα αποκαΐδια και η ελπίδα “του αύριο θα ξημερώσει μία καλύτερη μέρα” στάχτη.

Ίδιες εικόνες ξανά και ξανά. Γιαγιάδες απελπισμένες που αποχαιρετούν δάση και μνήμες μιας ζωής, νεαρές κοπέλες βουρκωμένες, εθελοντές και πυροσβέστες σώμα με σώμα σε μία μάχη που είναι άνιση. Χελώνες που πίνουν νερό από μπουκάλια ανθρώπων.

“Δύσκολη νύχτα”, “Νύχτα κόλαση”, “Ο αέρας δεν πέφτει”, “Μήνυμα εκκένωσης 112”, “Καίγονται σπίτια”, “Εκκενώνεται νοσοκομείο”, τίτλοι ειδήσεων που παίζουν σε επανάληψη κάθε τέτοια σεζόν, το μόνο που αλλάζει είναι η τοποθεσία και οι πρωταγωνιστές, τίποτε άλλο.

Πολιτικοί που σου λένε με θράσος, πως οι πυροσβεστικές δυνάμεις είναι πολλές και χρειαζόμαστε περισσότερους εθελοντές όταν πριν από λίγα χρόνια, στην Εύβοια, οι πολίτες δημιουργούσαν με τα σώματα τους αλυσίδες.

Πολιτικοί που σε 10 ημέρες θα δώσουν τις αποζημιώσεις που θα φτάνουν μόνο για μερικά τούβλα στις σκεπές.

Άνθρωποι στα social που θρηνούν και κάνουν ανακοινοποιήσεις, χωρίς ουσία.

Για ένα ακόμη καλοκαίρι, στην Ελλάδα, ότι έχουμε είμαστε εμείς και δεν θα μας προστατέψει κανένα κράτος.

Για ένα ακόμη καλοκαίρι, στα καμένα θα χτιστούν αυτοκρατορίες ανεμογεννητριών και luxury ξενοδοχείων που θα φέρουν την ανάπτυξη.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και με αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να ζήσουμε.

Το νερό στέρεψε, όπως στέρεψε η οργή και τα δάκρυα.

Το μόνο που θα μείνει πια θα είναι τα αποκαΐδια αυτού του τόπου.

Υ.Γ. – Στίχοι του Bloody Hawk.

Αγαπητό μου παιδί, όταν γεννηθείς πρέπει να μάθεις Τον τρόπο τον κόσμο να καταλάβεις μια για πάντα Ο πλανήτης κρέμεται από έναν φθηνό ιμάντα Κι ήταν λίγο μαλακία που γεννήθηκες στην Ελλάδα Γιατί στον μπαχτσέ μας μέσα έχει μαϊντανούς χιλιάδες, δούλους κι αφεντάδες, κόμματα κι ομάδες Βουλευτές, παππάδες, φτώχεια και παράδες Και μέσα σ’ όλα αυτά πρέπει να ψάξεις κι ένα νόημα για να ζεις