Ο Πολιτισμός της γεύσης
της Χρύσας Νάνου Τι είναι η μπρεζάολα, η χαρίσα, το χατσαπούρι και το ταρατόρ* και γιατί να μ’ ενδιαφέρει να μάθω μία ακόμη ξένη γλώσσα; «Οφείλεις», μου κουνάνε το δάχτυλο με διδακτισμό και ανεξήγητο σνομπισμό οι αρθρογράφοι – γευσιγνώστες, μία νέα ράτσα που έχει κατακλύσει τον τελευταίο καιρό τα ΜΜΕ, κανάλια, εφημερίδες, τηλεπεριοδικά ακόμη και […]
της Χρύσας Νάνου
Τι είναι η μπρεζάολα, η χαρίσα, το χατσαπούρι και το ταρατόρ* και γιατί να μ’ ενδιαφέρει να μάθω μία ακόμη ξένη γλώσσα; «Οφείλεις», μου κουνάνε το δάχτυλο με διδακτισμό και ανεξήγητο σνομπισμό οι αρθρογράφοι – γευσιγνώστες, μία νέα ράτσα που έχει κατακλύσει τον τελευταίο καιρό τα ΜΜΕ, κανάλια, εφημερίδες, τηλεπεριοδικά ακόμη και τα περιοδικά για 12χρονα!
Κάποια στιγμή, πάνω στην εκπνοή του 20ου αιώνα, περάσαμε ως δια μαγείας στον πολιτισμό της γεύσης. Τώρα πια, όποια πέτρα να σηκώσεις συνταγή για πανακότα θα βρεις από κάτω. Η Βέφα Αλεξιάδου, ο Ηλίας Μαμαλάκης, ο Στέλιος Παρλιάρος, ο Ηλίας Σκαρμούτσος, ο Γιάννης Λουκάκος και ο Γιάννης Γκελντής συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο στo fame story της εγχώριας λαιμαργίας, ενώ στο εξωτερικό τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα με τους Βρετανούς Νιγκέλα Λόσον και Τζέιμι Όλιβερ να διεκδικούν ίσο αν όχι μεγαλύτερο μερίδιο δόξας από τον Στινγκ και τη Μαντόνα.
Εμείς νιώσαμε περηφάνεια, λες και πήραμε πτυχίο στη γευσιγνωσία, όταν εξοικειωθήκαμε με το καρπάτσιο, το άισμπεργκ, τη ρικότα και το σούσι. Δεν μπορούμε παρά να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά όταν ακούμε για “σούπα από μελάνι σουπιάς με αφρό πατάτας”, “γαύρο γεμιστό με ζελατίνα ούζου και μαύρο λάδι από πρεσαρισμένες ελιές”, καθώς και “μπαμπά με γεύση μάραθου” (δεν τα επινόησα όλα αυτά, είναι υπαρκτά πιάτα και γλυκά που σερβίρονται σε αθηναϊκά εστιατόρια της μόδας -ευτυχώς όχι ακόμη στη Θεσσαλονίκη).
Είναι παράξενο. Έχουμε αναγάγεί σε ολόκληρη τέχνη το φαγητό, κάτι τόσο απλό και καθημερινό, που ο βασικός του λόγος είναι να μας κρατάει στη ζωή. Όπως το να πίνεις ένα ποτήρι νερό. Αλλά αυτό δεν θα το θεωρούσαμε ποτέ τέχνη.
Και η πιο θλιβερή διαπίστωση. Όλη αυτή η γκουρμέ – μόδα έχει ένα αποτέλεσμα σε όλους εμάς: Να χoρταίνoυμε. Γιατί αν αρχίσεις να δοκιμάζεις τις αλχημείες του Τζέιμι Όλιβερ στη δική σου κουζίνα, να κυνηγάς τα πιο “τρέντι” εστιατόρια και να αποκοιμιέσαι τα βράδια ξεφυλλίζοντας Βέφα, η δίαιτα πάει περίπατο.
*Η µπρεζάολα είναι ιταλικό αλλαντικό, n χαρίσα καυτερή βορειοαφρικανικn σάλτσα, το χατσαπούρι ρώσικη πίτα µε τυριά και το ταρατόρ ένα είδος τούρκικnς… σκορδαλιάς µε καρύδι και µπαγιάτικο ψωµί. Kαλή όρεξη!
Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.