Ο ταξιτζής στην Αμέρικα

Λέξεις: Χρήστος Φωτογλίδης

Ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα μόλις έφτασα στον Νέο Κόσμο ήταν ένας ταξιτζής.

Η κούρσα ήταν μεγάλης διάρκειας και αξίας λίγο πολύ $150.

Έμπειρος ο οδηγός, όχι ότι ήθελε και πολύ, κατάλαβε ότι δεν είμαι από την Αμερική και με ρώτησε από που είμαι. Του απάντησα από την Ελλάδα και τότε αναφώνησε: “Heyyy malakassss!”, με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Αισθάνθηκα μία αιφνίδια ζεστασιά καθώς το επιφώνημα -και το χρώμα της φωνής- δεν είχε σκοπό να με προσβάλλει. Αντιθέτως προσπάθησε να υπονοήσει μια παραπάνω γνώση σχετικά με την Ελλάδα, τη γλώσσα αλλά και το πολιτισμικό συγκείμενο.

Με τα πολλά πιάσαμε την κουβέντα και μου είπε την ιστορία του: μετανάστης από την Αϊτή, 40 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Θέλοντας να του πω κάτι και ‘γω για τη μητέρα πατρίδα του, και μη γνωρίζοντας πολλά πολλά, ψέλλισα μερικά πράγματα για την Αϊτή και την αναγνώριση της Ελληνικης Επανάστασης (κλασσικά αυτοαναφορικός Έλληνας, με τον καημό της Ρωμιοσύνης), όπως και για τη γνωστή ιστορία με τους τόνους καφέ που εκείνοι έστειλαν προς τους επαναστατημένους Έλληνες.

Με κοίταξε με απορία μέσα από τον καθρέφτη του, κατάλαβε δεν κατάλαβε όσα νωρίτερα αφηγήθηκα, για λίγο σιωπή και ύστερα αποκρίθηκε: “Mykonossssss”!

Όταν κατέβηκα από το ταξί τον πήρα μια αγκαλιά και τον ευχαρίστησα!

Υγ. στο ραδιόφωνο του ταξί, παίρνω όρκο, ακουγόταν η εκπομπή του Αμερικανου Ραπτόπουλου…