Ο “θάνατος Τσοχατζόπουλου” και η “υπόθεση Μητροπάνου”

Τα Μίντια θάβουν ακούραστα την ανθρωπότητα. Ωστόσο τίποτα δραματικό δεν υποπίπτει στην αντίληψή μας είτε επειδή ζούμε μπροστά στη μικρή οθόνη είτε διότι η καθημερινότητά μας μοιάζει με το μικρόκοσμο του Μπαλοτέλι. Ο Μπροντιγιάρ θα προσυπέγραφε την παράδοξη διαπίστωση. Όταν πεθαίνει ο άλλος, δεν θίγεται τίποτα δικό μας. Κάπως έτσι εξηγείται και η απέχθεια των τηλεθεατών για τους δημοσιογράφους σε αντίθετη περίπτωση. Κανείς δικός μας δεν θα έφευγε εάν κάποιοι δεν φρόντιζαν άμεσα, ξανά και ξανά, να το ανακοινώσουν. Η είκοσι τεσσάρων ιντσών γεροντοκόρη του σαλονιού τρελαίνεται ακόμα να μας βγάζει οικογενειακές φωτογραφίες παρά τη θέλησή μας. Μας χωράει όλους στο ίδιο δελτίο, ένα πλάνο πιο πέρα. Επιμένει δογματικά ότι η επικαιρότητα, συνδυάζοντας νέα ρεπορτάζ με πλάνα αρχείου, δημιουργεί μία πικρή αλλά αδιαίρετη πραγματικότητα. Δεν σου επιτρέπει να διαλέξεις ποιους θα φας και ποιους θα αφήσεις. Οι καλοσυνάτοι δολοφόνοι βυζαίνουν τώρα το μυστικό που αποκάλυψαν με το βλέμμα στραμμένο στους τηλεοπτικούς δέκτες, προσδοκώντας σε ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα. Ο Μπρέιβικ, που χαμογελάει για να ενημερώσει τα πλήθη και να διαφημίσει την τρέλα του, αποτελεί κατασκεύασμα μίας παράπλευρης μιντιακής παράνοιας. Χωρίς τις κάμερες, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αν μετάνιωνε ποτέ για κάτι, θα ήταν που δεν τις είχε μαζί του την ώρα του μακελειού.

Το Ίντερνετ υπερτερεί σε δυνατότητες. Το ποντίκι είναι πιο ευέλικτο απ’ ό,τι το τηλεκοντρόλ. Δεν αντέχει η τηλεόραση να το παίζει πολιτισμένη. Η ύβρις την ανανεώνει. Στη χώρα μας το περίφημο έλλειμμα αποκαλύπτεται ξεκάθαρα εξαιτίας της. Διαφορετικά, το όνομα Τσοχατζόπουλος δεν θα ακουγόταν την ημέρα που πήρε ρεπό ο Μητροπάνος ούτε για αστείο. Την ώρα του θρήνου των οικείων του, οι παρουσιαστές της θα έπιναν ένα τραγούδι του για να τους πέσει ο προεκλογικός πυρετός. Η ζωή συνεχίζεται, καλά τους είπανε, αλλά όχι κι έτσι. Με τη μανία τους να παίζουν συνέχεια πλάνα του νεκρού πολιτικού, διαδίδοντας ταυτόχρονα ψευδώς ότι ο τραγουδιστής πέθανε, κερδίζουν άνετα κρεβάτι σε ψυχιατρική κλινική αποτοξίνωσης από τον καθρέφτη της πραγματικότητάς τους. Είχανε δίκιο οι Κοεμτζήδες. «Τώρα χορεύω εγώ» επέμεινε και ο Μήτσος μέσα μου μαχαιρώνοντας τον Άκη, όχι πια για τις Βεργούλες αλλά για τη Ρόζα. Το υγρό καμπαρέ περιμένει. Ποιος τη χέζει στο κάτω-κάτω την αθανασία;