Ο τόπος ξερνά διαπλοκή

Του Γιώργου Τούλα

H σχέση των media με την πολιτική στην Ελλάδα, κυρίως μετά τη μεταπολίτευση, ήταν μια σχέση ασφυκτικού εναγκαλισμού. Ο τρόπος που παραδοσιακά συγκροτήματα ενισχύθηκαν ή διευκολύνθηκαν στις διάφορες επιδιώξεις τους, από μπίζνες μέχρι τον ‘’Πολιτισμό’’, και νέα τζάκια εργολάβων μπήκαν το παιχνίδι. έγιναν παντοδύναμα, εξοβέλισαν τους επιχειρηματικούς τους αντιπάλους και έγιναν μοναδικοί διεκδικητές όλων των μεγάλων δημοσίων έργων, κερδίζοντας τα άνετα, υποβάλλοντας από νομοσχέδια μέχρι ονόματα υπουργών-υπηρετών.

Όσες φορές άνθρωποι προσπάθησαν να μιλήσουν ανοιχτά για τη διαπλοκή αναγκάστηκαν να σωπάσουν ή περιθωριοποιήθηκαν, ενώ πολιτικοί που πήγαν να το παίξουν παλικάρια, όπως ο Κώστας Καραμανλής, σύντομα έφαγαν τη σφαλιάρα και σιώπησαν για πάντα μαζί με τον ανένδοτο αγώνα τους στη διαπλοκή, τους βασικούς μετόχους κλπ…

Η κατάσταση στα media, με την ανοχή των εργαζομένων αλλά και τον Ενώσεων που και έβλεπαν και γνώριζαν και σιωπούσαν μπροστά στη γιγάντωση των νοσηρών φαινομένων, επιδεινώθηκε επικίνδυνα με την Κρίση. Οι άνθρωποι που άντλησαν από το χρηματιστήριο πάνω από 800 εκατομμύρια και τα εξαφάνισαν σε φαιδρές επενδύσεις που δεν έβγαζαν πουθενά, οι άνθρωποι που δανείστηκαν από τις τράπεζες με παρέμβαση πολιτικών πάνω από 1,2 δις ευρώ, δανεικά και αγύριστα τουλάχιστον τα μισά, όπως έδειξε το πόρισμα της επιτροπής της βουλής, με χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων να κλείνουν άρον άρον τίτλους και να προσπαθούν να κρατήσουν τις ναυαρχίδες τους για να πιέζουν για νέες μπίζνες. Χιλιάδες άνθρωποι από το κλείσιμο του Alter και δώθε έμειναν στο δρόμο και θα μείνουν δυστυχώς πολλοί ακόμα. Καθώς τα συστημικά media πνέουν τα λοίσθια αλλά και όλες οι νέου τύπου εφημερίδες που βγήκαν τα τελευταία δέκα χρόνια ως γνωστόν είναι υπερ-χρεωμένες και καθόλου βιώσιμες, οι πωλήσεις τους δε τις Κυριακές δεν ξεπερνούν τις πωλήσεις μιας μέτριας επαρχιακής εφημερίδας. Τις καθημερινές δε…Και όμως δεν κλείνουν, είναι εκεί, παίζουν παιχνίδια, εκβιάζουν, ”αποκαλύπτουν” κατά βούληση σκανδαλάκια, παίρνουν πακέτα διαφημίσεων από ύποπτες εταιρίες για τις οποίες δεν ήξεραν τίποτε ότι είναι μπλεγμένες μέχρι τα μπούνια στα σκατά και τη διαφθορά και μετά ξαφνικά ανακαλύπτουν την Αμερική όταν σκάει κανένα σκάνδαλο. Βλέπε Novartis.

To νέο ανέκδοτο είναι η σωτηρία του ΔΟΛ από το Σύριζα. Σήμερα όλοι πέφτουν από τα σύννεφα και γράφουν για το πως η κυβέρνηση προσπαθεί να ελέγξει τα media. Μα πάντα αυτό συνέβαινε. Πάντα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έδιναν την πακτωλή κρατική διαφήμιση εκεί που ήθελαν και τότε κανένας συνάδελφος δεν διαμαρτύρονταν. Πάντα υπήρχαν υπουργοί που πήγαιναν νομοσχέδια σε σπίτια επιχειρηματιών να τα εγκρίνουν πριν τα πάνε στη βουλή, πάντα υπόγειο χρήμα διακινούνταν και έβγαινα τα πρωτοσέλιδα υπέρ ή κατά, πάντα το ίδιο παιχνίδι, δεκαετίες παίζονταν. Ο Σύριζα συνεχίζει απλά το έργο των προκατόχων του. Απλά σήμερα είναι πολλοί εκτός παιχνιδιού και νέα τζάκια πάνε να στηθούν, είδες την περίπτωση Καλογρίτσα, οπότε αυτό ενοχλεί το παλιό σύστημα και όσους το υπηρετούν στο όνομα μιας ελευθεροτυπίας και αφηνιάζουν. Χαλαρώστε. Το παιχνίδι ήταν, είναι και θα είναι στημένο. Είναι κομμάτι του συστήματος. Σήμερα είναι ο Σύριζα, αύριο θα είναι κάποιος άλλος.

Πριν λίγα χρόνια όταν έφθασε η Τρόικα που ζήτησε να μπει μια τάξη σε ένα χώρο που επικρατεί το χάος, τα χρέη, το πλιάτσικο, και τότε έπρεπε επειγόντως να μείνουν πάλι στο παιχνίδι οι ισχυροί ήμουν περίεργος να δω τι θα γίνει.

Δυο χρόνια πριν, μέσα στον Αύγουστο, σε ένα νομοσχέδιο για ογκολογικά νοσοκομεία με μια τροπολογία στο άσχετο 22 σελίδων ανοίγουν το δρόμο στις συγχωνεύσεις υπερχρεωμένων ομίλων που χρωστούν στις διασωσμένες από το ελληνικό κράτος τράπεζες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, δίνοντας τους την ευκαιρία να -συγχωνεύσεις, κάθετες και οριζόντιες επιτρέποντας τις συνέργειες, την χρησιμοποίηση προσωπικού από συνδεδεμένες επιχειρήσεις στους ομίλους ΜΜΕ και το συνυπολογισμό του ελάχιστου προσωπικού για όλες τις κοινές εταιρείες των ιδιοκτητών, την κατάργηση ορίων δεσπόζουσας θέσης ενημερωτικών Μέσων αν το θελήσουν όπως και την απόκτηση μη ενημερωτικών Μέσων, την κατάργηση των επιστροφών στη διαφήμιση με τους ομίλους να καθορίζουν όπως θέλουν την πολιτική αυτή, την απαλλαγή από το αγγελιόσημο των διαφημίσεων για την επίγεια ψηφιακή τηλεόραση, την παράταση του προσωρινού καθεστώτος λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης χωρίς όριο και των ραδιοφωνικών επίσης, την κατάργηση των ορίων στις χαρακτηριζόμενες ως διαφημίσεις αυτοπροβολής των ΜΜΕ.

Και όλα αυτά με ένα διαφαινόμενο πακέτο χαριστικών διατάξεων για τα χρέη και ενίσχυση της παντοδυναμία των ολιγοπωλίων, Κάτι στο οποίο συνετέλεσε το κλείσιμο της ΕΡΤ και η ψηφιακή παράδοση των πάντων στη DIGEA.

Η parallaxi συμπλήρωσε 27 χρόνια ζωής. Έχοντας βιώσει χιλιάδες φορές των αποκλεισμό από τη διαφημιστική αγορά, διότι ότι βρίσκεται έκτος μεγάλων ομίλων έχει ελάχιστες πιθανότητες να κρατηθεί ζωντανό, τα εμπόδια στο επιχειρηματικό περιβάλλον και έχοντας επιβιώσει ένα τέταρτο του αιώνα χωρίς να δανειστούμε ούτε μισό ευρώ από πουθενά, έχουμε μάθει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως τα παρουσιάζουν.