Όχι, αγαπητέ κύριε Mazower, δεν πρόκειται για φαντάσματα
Είναι τωρινά αυτά τα φαινόμενα που ζούμε;
Λέξεις: Κατερίνα Προκοπίου
Tο τέρας αυτής της πόλης δεν πέθανε ποτέ «ζει και βασιλεύει» και το τρέφουμε καθημερινά. Χθες πετάξαμε στον Θερμαϊκό δύο συμμετέχοντες στο Gay Pride, προχθές προπηλακίσαμε τον Δήμαρχο της πόλης, παραπροχθές κάψαμε εβραϊκό σπίτι – κατάληψη, γκρεμίσαμε το ιστορικό Ορφανοτροφείο της Τούμπας, για να μην στεγάσει πρόσφυγες, κάψαμε τα βιβλία του Ανδρουλάκη στην πλατεία Αριστοτέλους, κάψαμε τον τόμο για τα 2500 χρόνια της Θεσσαλονίκης.
Χρόνια τώρα το ταΐζουμε το τέρας αυτής της πόλης με πολιτικές δολοφονίες, με την παράδοση των κλειδιών της πόλης στους Ναζί από τον Μητροπολίτη Γεννάδιο, τον στρατιωτικό διοικητή Ν. Ραγκαβή, τον διορισμένο δήμαρχο Κ. Μερκούριο και τον καθηγητή της νομικής του Α.Π.Θ. Περικλή Βιζουκίδη, με την παράδοση των Εβραίων συμπολιτών μας στους Ναζί (δε θα μπορούσε άραγε η Εκκλησία και η Αστυνομία της πόλης να ακολουθήσει το παράδειγμα των Αθηνών;), με την αρπαγή των εβραϊκών περιουσιών, για την οποία συνεργάστηκε το 1/3 των χριστιανών συμπολιτών μας με τους Ναζί – «ξένα είναι τα σπίτια μαζεύτε τα να φύγουμε, αυτά είναι ντροπής πράματα» είπε ο Ίωνας παππούς μου στην οικογένεια του, όταν την κουβάλησε με το κάρο στη Θεσσαλονίκη από το Καβακλί, όπου πληροφορήθηκε μέσα στην Κατοχή ότι μοιράζαν σπίτια.
”Ξένα είναι τα σπίτια” είπε ο Ίωνας που μόλις πριν είκοσι χρόνια έζησε τον εκτοπισμό στο πετσί του και το δικό του σπίτι ζούσε σε ξένα χέρια είκοσι χρόνια τώρα στην πατρίδα, όπως έλεγε μέχρι να κλείσει τα μάτια του, «ξένα είναι τα σπίτια» είπε ο ‘Ιωνας, γιατί δεν ήταν εύκολο κανείς να του αποσιωπήσει το βίωμα μέσα σε είκοσι χρόνια. Αυτά τα ξένα σπίτια όμως γίναν γιάγμα απ’ αυτούς που τάιζαν το τέρας με πογκρόμ συνοικισμών και συστάσεις χαλυβδόκρανων εθνικιστικών οργανώσεων, από αυτούς που τάιζαν το τέρας με την αποσιώπηση των εγκλημάτων, που συντελούνταν σε αυτή την πόλη.
Στη νεότητά μου αναρωτιόμουν γιατί αυτή η πόλη δε μου μιλά και απέδιδα το ότι δεν γνώριζα την ιστορία της πόλης μου στην προσφυγική καταγωγή της οικογένειάς μου. Έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά, για να καταλάβω τη βουβαμάρα αυτής της πόλης, έπρεπε εγώ να βρω δρόμους για να αφουγκραστώ τη σιωπή της, τον εσωτερικό της μονόλογο. Δεν είναι τυχαίο το ότι αυτή η αν τη δεις από ψηλά περιδινούμενη γύρω από τον Θερμαϊκό και γύρω από τον εαυτό της πόλη, μόνη στην Ελλάδα, ανήγαγε την αφηγηματική τεχνική του εσωτερικού μονόλογου σε λογοτεχνική σχολή. Έπρεπε να διαχειριστεί το τραύμα των αλλεπάλληλων εθνοκαθάρσεων και επέλεξε τη σιωπή. Δια της σιωπής όμως θεριεύει το τέρας και περιέργως πώς το τέρας της πόλης δια της σιωπής και της συγκάλυψης τελικά γινόμαστε εμείς.
