Όχι άλλο καρτελάκι!

του Δάνη Κοσμίδη

Εικόνα: Φανή Τρυψάνη της Motionteam

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου έλαβε τέλος. Πάντα όμως μου αφήνει μια πίκρα και μια στεναχώρια. Και τώρα όλοι αυτοί που τριγυρίζουν στους δρόμους εκτός του φεστιβάλ με τα καρτελάκια τι θα απογίνουν; Που θα πηγαίνουν για να φοράνε τα καρτελάκια και να δείξουν ότι είμαι και εγώ σε αυτό; Τώρα με λέτε γκρινιάρη, το ξέρω.

Είμαι της άποψης ότι ένα φεστιβάλ δε το κάνει επιτυχημένο μόνο η διαλογή ταινιών, που είναι και ο πυρήνας του φυσικά. Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και το έμψυχο δυναμικό αυτού. Όλοι αυτοί που καλούνται μέσα σε δέκα ημέρες να εξυπηρετήσουν, να βοηθήσουν, να συνδράμουν στην καλύτερη δυνατή διεξαγωγή του φεστιβάλ.

Στο φεστιβάλ ως θεατής είμαι εδώ και 7 χρόνια, τα 4 από τα οποία και ως εθελοντής. Τονίζω τη λέξη εθελοντής. Κάποιος ο οποίος εθελοντικά βρίσκεται εκεί, διότι ο ίδιος το επέλεξε, πες το αγάπη για το σινεμά, πες το δεν έχω τι να κάνω, θυσιάζοντας προσωπικές ώρες και χρήματα πολλές φορές για να βοηθήσει το προσωπικό, γνωστό στο χώρο και ως staff. Φέτος αποφάσισα να επιστρέψω στην αρχή. Εκεί που ήμουν στο 48ο και 49ο. Να παρακολουθήσω το φεστιβάλ ως θεατής και να μην μπλεχτώ στα πόδια των μεγάλων. Μια απόφαση συνειδητή. Μέχρι και την τελευταία στιγμή σκεφτόμουν ότι πρέπει να είμαι και εγώ σε αυτό, αλλά μερικές φορές χωρίς να το θέλεις και να το έχεις σκεφτεί από πριν, κάποιοι άλλοι για σένα χωρίς εσένα και ου το καθεξής.

Η διαφορά μεταξύ εθελοντή και staff. Είναι γνωστό στην πόλη μας και με λυπεί αυτό, ότι όλοι θα θέλαμε να είμαστε το κάτι παραπάνω. Δεν είναι κακό έτσι όπως ακούγεται. Σου δίνει κίνητρο να κάνεις κάτι καλύτερο. Όμως το κάτι παραπάνω κρύβει μέσα του και ζήλο. Γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια μέσα από το φεστιβάλ κινηματογράφου για να μπει η πόλη μας στον ευρωπαϊκό κινηματογραφικό χάρτη. Αν ρωτήσεις πολλούς σκηνοθέτες, δε γνωρίζουν καν πού είναι η Θεσσαλονίκη ούτε ορισμένα πράγματα για το θεσμό, παρόλο που στέλνουν τις ταινίες τους. Τι γίνεται όμως όταν τις περισσότερες φορές το υλικό των ταινιών είναι αξιοζήλευτο αλλά το έμψυχο δυναμικό δεν έχει ιδέα πως να διαχειριστεί την θέση του; Τι γίνεται όταν το staff και ο εθελοντής δε γνωρίζουν τι κάνουν εκεί; Παρά μόνο έχουν φορέσει το καρτελάκι τους, το κεφάλι ψηλά και προσπερνάνε ουρές; Σε αυτό το σημείο έρχεται ο διαχωρισμός του staff από τον εθελοντή. Το θέμα δεν είναι μόνο το οικονομικό. Το θέμα είναι η τρέλα που έχει μέσα του κάποιος για τον κινηματογράφο. Για το φεστιβάλ, για όλα αυτά που έχει ακούσει από τον πατέρα του, για το λευκό πανί και το φιλμ. Ο εθελοντής έχει αυτού του είδους την τρέλα (με κάποιες εξαιρέσεις). Το staff έχει την καρτελομανία. Αυτό που θα φορέσει στο λαιμό του το πρωί. Θα περάσει από το Ολύμπιον, μια καλημέρα από το box στην Αριστοτέλους και θα πιάσει πόστο. Ξέχασα και τα πάρτι στην αποθήκη Γ. Είναι κάτι σαν το πάρτι μασκέ ή ένα πάρτι που έχει dress code. To dress code για τα πάρτι του φεστιβάλ είναι το εξής. Εθελοντές και staff, φορέστε καρτελάκια και ελάτε!

Δε γνωρίζω εάν γίνονται κάποιες συνεντεύξεις στους διαγωνιζόμενους για τις θέσεις προσωπικού, εκτός από την υποβολή των απαραίτητων εγγράφων. Στην οποία υποβολή κάτω δεξιά γράφεις και το όνομα κάποιου που γνωρίζεις. Φίλος φίλου από παλιά. Ξέρεις πώς είναι αυτά Φέτος πληροφορήθηκα ότι έγινε συνέντευξη στους εθελοντές. Τους ρώτησαν διάφορα.

Μα γιατί τους ρωτάς διάφορα άνθρωπε μου; Θυσιάζει σχολή, φαγητό, χρήματα ώρες γιατί αγαπάει τον κινηματογράφο. Ζει αυτές τις δέκα μέρες. Τουλάχιστον έτσι ήμουν εγώ. Για ποιο λόγο ρωτάς τον εθελοντή γιατί είναι εκεί;

Γιατί ξέρεις ότι δε θα σου αρέσει η απάντηση του staff, λέω εγώ ένας θεατής.

Θα πρότεινα ένα τεστ. Ανάμεσα στις δύο ομάδες. Και μη με κατηγορείτε ότι χωρίζω τις δύο ομάδες. Εσείς το έχετε κάνει χρόνια πριν.  Ένα τεστ που θα μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι πιο τρελός με την καλή έννοια. Και οποιανού η τρέλα είναι μεγαλύτερη για τον κινηματογράφο να τον πάρετε του χρόνου staff στη θέση του προηγούμενου. Ούτως ή άλλως περισσότερο οι δημόσιες σχέσεις προχωρούσαν σε αυτό το φεστιβάλ και χανόταν η ουσία του θεσμού, παρά τα πραγματικά προσόντα. Ο γνωστός, του γνωστού, ω γνωστέ!

Εδώ θίγεται και άλλο ένα σύμπλεγμα σε αυτή τη πόλη. Αν προτιμάς την ξενόφερτη λέξη ονόμασέ το κόμπλεξ. Η ανωτερότητα. Αυτό που έθιξα πιο πάνω. Τρωγόμαστε σαν Θεσσαλονικείς να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε. Και όταν γίνουμε δε μιλάμε. Παρά μόνο σηκώνουμε ανάστημα, κορδωνόμαστε και κοιτάμε εκεί που θα πάμε κάποτε.

Δε μπορώ να γνωρίζω αν όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν ευδιάκριτα και αντιληπτά από κάποιον εκτός του “εργασιακού” χώρου του φεστιβάλ. Και δε λέω ότι όλοι είναι έτσι. Υπάρχουν ευχάριστες εξαιρέσεις που με χαροποιούν. Ίσως να είναι αυτοί που κρατάνε το φεστιβάλ γιατί όντως το αγαπούν Κάποια άτομα μπορεί να καταλάβουν αυτά που λέω. Άλλοι θα συμφωνήσουν και άλλοι θα πουν “σε τρώει που ποτέ δεν έγινες staff”. Δεν έγινα staff γιατί ποτέ δεν ήταν σκοπός μου. Δεν είναι κάποια θέση που είχα όνειρο να κυνηγήσω. Δεν ήθελα να γίνω staff για να τριγυρίζω στην πόλη φορώντας το καρτελάκι. Βρέθηκα στον χώρο για τον αγάπησα και συνεχίζω να τον αγαπώ. Και νομίζω ότι πρέπει να είναι η πρώτη ερώτηση σε κάθε συνέντευξη για την επιλογή του προσωπικού. Αλλιώς η αντιπάθεια που έχω εγώ για το προσωπικό του φεστιβάλ (με κάποιες εξαιρέσεις) θα αυξάνεται από πολλούς. Μπορείς και είσαι διατεθειμένος να αγαπήσεις αυτό το χώρο και τους ανθρώπους του; Αν όχι, λυπούμαστε δε κάνετε γι’ αυτή τη θέση.