Όχι δεν θα βουλιάξουμε!

της Κατερίνας Τζιωρίδου Εικόνα: Ελένη Βράκα

Διαβάζοντας το άρθρο του Γιώργου Τούλα “Βουλιάζουμε. Ακούς;” μια βαθιά απόγνωση ξεκινάει από την κορυφή του κεφαλιού και φτάνει μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών. Διαβάζει κανείς πολλά τέτοια κείμενα εδώ και καιρό. Και κάθε φορά που διαβάζω άλλο ένα και συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά το μέγεθος του βούρκου, κάτι με πιάνει και στριφογυρνάω σα σβούρα. Και τώρα τι κάνουμε; Τι να αναλύσουμε για εσωτερικές πηγές στις οποίες μπορούμε να ανατρέξουμε για να μείνουμε δυνατές ψυχές; Για ποιες προσωπικότητες να κουβεντιάσουμε που αντέχουν και βλέπουν το φως στο τούνελ; Να τζογάρουμε στο όνειρο και ως χαμένοι να τα πάρουμε όλα; Όμως ποια είναι αυτά τα όλα τέλος πάντων;

Οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν, να νοιάζονται και να προβληματίζονται για απλά, καθημερινά και βαθιά ανθρώπινα πράγματα. Τι θα μαγειρέψουμε σήμερα; Γιατί χθες ήταν αμίλητος ο Κώστας; Να τον ρωτήσω, αν τον πείραξε κάτι που είπα. Λες να είναι το κοριτσάκι μου έγκυος; Αχ Θεέ μου τι χαρά! Πολύ δουλεύει ο Γιάννης να τον πάρουμε σήμερα το βράδυ έξω παιδιά. Την Πέμπτη πάμε να ακούσουμε τον Ερωτόκριτο; Θα φύγω από αυτή τη δουλειά, τα έχω παίξει. Άπαιχτος ο Αγγελάκας ε; Πάλι καλά φέτος θα καταφέρω μια βδομαδούλα κάμπιγκ. Τα κοριτσάκια μου θα τρελαθούν από τη χαρά τους. Να πω και της Στέλλας, μήπως μπορεί κι αυτή να πάμε παρέα.

Δε θα βουλιάξουμε ρε! Δε θέλουμε, το καταλάβατε; Δεν είμαστε ούτε οι αδιάφοροι του καναπέ και του φραπέ, αλλά ούτε και αντέχουμε να ακούμε κάθε μέρα για σκάνδαλα, μίζες, εξουσίες, παραεξουσίες, εξωτερικές δυνάμεις, εσωτερικές δυνάμεις, διαπλοκές και διαπραγματεύσεις. Έχουμε ανάγκη να ζούμε απλά και ανθρώπινα. Να αναστοχαζόμαστε, να είμαστε σε δράση και όχι σε απάθεια, αλλά και να φεύγουμε για το όνειρο, να ξεφεύγουμε, να πίνουμε, να μεθάμε, να ερωτευόμαστε, να δίνουμε και να παίρνουμε ανεπιτήδευτες στιγμές, να ανταλλάσουμε δυνατά συναισθήματα. Να ζούμε με ποικιλία, πώς να το πούμε διαφορετικά. Να ζούμε!

Ποια είναι λοιπόν τα όλα που παίρνει ο χαμένος; Το τσιγάρο και η μπύρα στην ξύλινη κουπαστή στη νέα παραλία. Μα τι ωραία παραλία που έχουμε! Η τζαμπέ συναυλία στο Θέατρο Δάσους από πάνω που δεν έχει θέσεις. Το αντίσκηνο στην άκρη του κάμπιγκ. Εκεί που δεν πιάνει η φασαρία και η πολυκοσμία. Το χύμα κρασί στο πεζούλι στο Τσινάρι. Παρέα με τις γάτες που κόβουν βόλτες. Το άραγμα στα κάστρα. Το σαββατοκύριακο στο σπίτι της Ευθυμίας στην Επανωμή. Όμορφα πρόσωπα βλέπεις παντού, το έχετε προσέξει; Φωτεινά μάτια, χαμογελαστά χείλη, σφιχτές αγκαλιές, ακράτητα γέλια. Μη βουλιάξετε! Είναι κρίμα για τη μία και μοναδική ζωή που κρατάμε στα χέρια μας για να ζήσουμε.