Οδηγίες για νέους φοιτητές

της Ειρήνης Περπερίδου

Ανήκω, που λέτε και εγώ σε αυτή τη γενιά που λούστηκε τη κρίση με το καλημέρα της• Και θα σας εξηγήσω παρ’ αυτά τι ακριβώς εννοώ. Πριν τέσσερα χρόνια ακριβώς, όταν είχα τη χαρά και τη τιμή να περάσω στη σχολή της αρεσκείας μου, ξέσπασε αυτό το «ωραίο» φαινόμενο, γνωστό σε ολόκληρη την οικούμενη πια, ως οικονομική κρίση. Συμμαθητές και συμμαθήτριες μου παραιτούνταν από τα αρχικά τους όνειρα• Εγκατέλειπαν τη σχολή της επιθυμίας τους , με σκοπό να περάσουν στις υψηλόβαθμες τότε σχολές, οι οποίες με το πέρας των σπουδών εξασφάλιζαν στους πτυχιούχους θέσεις εργασίας, αρκεί μόνο θα θυμηθούμε τη μανία των νέων, και δικαιολογημένα βέβαια, για τις παιδαγωγικές σχολές ή τις σχολές των σωμάτων ασφαλείας/ ενστόλων.

Και κάπως έτσι στο όνομα αυτής της κρίσης ξεκινήσαμε και ξηλώναμε όνειρα. Την αρχή κάναμε με αυτά που ήταν άπιαστα και μεγαλεπήβολα• Πιστεύαμε ότι κάποτε θα έρθει το τέλος της εκποίησης των σχεδίων μας, αλλά εις μάτην πέσαμε έξω στη πρόβλεψη ! Πέντε, έξι ή όσο χρόνια μετά από την έναρξη της δύνης βρισκόμαστε στη παθητική θέση του πωλητή, με μεγάλη επιτυχία τολμώ να πω! Σε αυτό το διάστημα είδα τους περισσότερους- μου φίλους να μεταναστεύουν μαζί με τα πτυχία τους, στο εξωτερικό μη έχοντας άλλη επιλογή αφού όσο και αν προσπαθούσαν δεν κατάφεραν να ορθοποδήσουν στη χώρα τους. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να γράψω άλλα για αυτό το λαμπρό και γνωστό σε όλους μας “success story”!

Καταθέτω αυτές τις αράδες για άλλο λόγο, τέσσερα χρόνια μετά και αφού βρίσκομαι αισίως στο τέλος των βασικών μου σπουδών, αναπολώ και νοσταλγώ ήδη τη κάθε φοιτητική μου στιγμή, είτε αυτή ήταν ευχάριστη είτε ήταν άσχημη και θλιβερή. Σαν χθες ήταν, θυμάμαι που μπήκα στης έντεκα το πρωί στο Α΄ αμφιθέατρο της Νέας Φιλοσοφικής Σχολής είχαμε Λατινική Γλώσσα I• Με τη καρδιά να πάλλεται σε γοργούς ρυθμούς, τις παλάμες ιδρωμένες μπήκα όλο θάρρος μα και φόβο μέσα σε εκείνο το αμφιθέατρο, κάθισα δειλά στην άκρη των εδράνων και κοιτούσα με μάτια γουρλωμένα τους διπλανούς μου αναζητώντας εκείνα τα πρόσωπα που θα μου προκαλέσουν το επιθυμητό «κλικ» για να τα γνωρίσω.

Ο χρόνος από εκείνη την ημέρα κύλησε σαν γάργαρο νεράκι  και μακάρι να ήταν και άλλος! Η νεότητα του ανθρώπου καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω ότι δεν προσδιορίζεται μόνο από το σφριγηλό, αφράτο δέρμα ή την ενεργητικότητα και τη ζωηρότητα του χαρακτήρα μας. Είναι και κάτι άλλο πέρα από τα τετριμμένα, είναι η ικανότητα, παρά τις όποιες αντίξοες συνθήκες ,να ονειρευόμαστε και όχι μόνο να δημιουργούμε ευφάνταστα σχέδια, τα οποία πολλές φορές προς μεγάλη έκπληξη των μεγαλυτέρων μας πραγματοποιούνται, αλλά και να τα πιστεύουμε υπερασπίζοντας τα στο έπακρο.

Το πανεπιστήμιο λοιπόν είναι «το παράθυρο στη ζωή», καθώς πέρα από τα βασικά- ακαδημαϊκά μαθήματα ή ενασχολήσεις, αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη ευκαιρία εκπλήρωσης των προσωπικών μας σχεδίων. Είναι αυτή η περίοδος της ενήλικης μας ζωής που έχουμε τη δυνατότητα εάν το επιθυμούμε να ανακαλύψουμε τις ανεξερεύνητες πτυχές του εαυτό μας, να συναναστραφούμε με διαφορετικούς ανθρώπους, να αγωνιστούμε για τις ιδέες μας και γιατί όχι να προσφέρουμε στο πληγωμένο κοινωνικό σύνολο, με το μοναδικό τρόπο που έχουμε εμείς οι νέοι: δίνοντας αγάπη για αρχή.

Έτσι, στα παιδιά που με συναντούν τυχαία στα κτήρια της Φιλοσοφικής, ρωτώντας με όλο ενθουσιασμό και προσμονή «Που βρίσκεται η γραμματεία της χ Σχολής;»• Σε αυτούς τους νέους με ζωηρά σπινθηροβόλα βλέμματα που αδημονούν να ζήσουν τη μυθική και αξέχαστη φοιτητική τους περίοδο• Θα τους συμβούλευα μοναχά ,με τη μικρή πείρα των τεσσάρων ετών, να αφήσουν στην άκρη κάθε ίχνος εγωισμού• Να προσπαθήσουν να αναμετρηθούν με τους φόβους τους και να βάλουν στην άκρη κάθε στατιστικό πίνακα ή αριθμητική έρευνα, στην οποία να αποτυπώνονται «τα χάλια» αυτής της χώρας και απλά, όσο εύκολό είναι να πούμε απλά, να ζήσουν . Να επενδύσουν σοφά τον άπλετο τους χρόνο, ούτως ώστε με το πέρας των σπουδών τους να έχουν γεμίσει το σεντούκι των αναμνήσεων έχοντας σχηματίσει γερά αντισώματα για το αχαρτογράφητο μέλλον, πηγαίνοντας κόντρα στις  δυσοίωνες προβλέψεις με μόνο ικανό σύμμαχο, τον νέο ονειροπόλο εαυτό τους !