Οδηγώντας σε μια πόλη αδιάβατη

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Χθες το βράδυ αποφάσισα να πάω στο θέατρο.

Οχτώ η παράσταση, λέω ας φύγω από την Καλαμαριά στις επτά για να πάω στη Μονή Λαζαριστών, στην άλλη μεριά της πόλης. «Θα προλάβουμε;», με ρωτάει η Έφη; «Άνετα, σιγά τη μεγαλούπολη. Ο Γούγλης δίνει εικοσιπέντε λεπτά».

Ξεκινήσαμε, λοιπόν. Σε όλη τη Βασ. Όλγας στη λεωφορειολωρίδα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Οι άνθρωποι είχαν δίκιο να σταθμεύουν όπου τους εξυπηρετεί. Δηλαδή αν θέλει ο άλλος να πάρει ένα καφέ ή να φάει ένα γύρο, πού πρέπει να το αφήσει το αυτοκίνητο; Η απάντηση είναι «έξω από το καφέ και το γυρατζιδικο». Έτσι και αλλιώς είναι για λίγα λεπτά και έτσι κάνουν όλοι. Τα λιγοστά λεωφορεία έκαναν σλάλομ για να αποφύγουν τα σταθμευμένα και εμείς κάναμε σλάλομ για να αποφύγουμε τα λεωφορεία που έκαναν σλάλομ, για να αποφύγουν τα σταθμευμένα. Τρία Πέντε Πηγάδια η φοβερή λεωφόρος. Το δικό μας σλάλομ είχε ως αποτέλεσμα να φτάνουμε στην αριστερή λωρίδα, με τα διπλοπαρκαρισμένα. Αν θέλεις να δεις βλέμμα ανάμεικτο με τρόμο και ικεσία, κοίτα το βλέμμα αυτού που έχει παρκάρει κανονικά στην αριστερή πλευρά του δρόμου και κάνει μανούβρες για να ξεμπλοκάρει ανάμεσα από τα διπλοπαρκαρισμένα, φοβούμενος ότι κάποιος θα το πάρει παραμάζωμα μόλις βγάλει μούρη στα τυφλά στον δρόμο.

Η Βασ. Όλγας έχει πλέον μια λωρίδα και πολλή μας είναι. Πλησιάζω στο δημαρχείο. Έχεις προσέξει ότι εκεί από έξω έχει δύο σετ διαγραμμίσεων, αμφότερα μισοσβησμένα; Αυτό είναι καλό γιατί ο καθένας επιλέγει όποιο του αρέσει. Θυμάσαι μια παλιά τηλεοπτική εκπομπή που ψήφιζες για το τέλος της ιστορίας που προτιμούσες; Εδώ είναι ακόμα καλύτερα. Ο καθένας επιλέγει τη διαγράμμιση που θέλει και είναι σίγουρος ότι έχει δίκιο.

Φτάσαμε στο φανάρι της ΧΑΝΘ. Να πάμε από Αγγελάκη ή από Τσιμισκή;. Η λύση δόθηκε από την τροχαία η οποία εκείνη τη στιγμή έκανε μανούβρες με τον γερανό της και έβαζε κώνους για να κλείσει τη Αγγελάκη. Η Πέμπτη είναι ημέρα διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη. Όλοι το ξέρουν. Ο άφαντος, τον υπόλοιπο καιρό, γερανός της τροχαίας, χρησιμεύει ως τοίχος αλλά και για τη μεταφορά των κώνων. Κάποια καλόπαιδα θα είχαν μαζευτεί στην Καμάρα και η πόλη έπρεπε να κλείσει. Δεν πειράζει. Επιλογές υπάρχουν. Υποχρεωτικά από Τσιμισκή και ό,τι ήθελε προκύψει. Ο χρόνος που έμοιαζε αρκετός όταν ξεκινήσαμε από το σπίτι, τώρα είχε αρχίσει να πιέζει.

Επόμενος στα σταθμός δικαστήρια. Next stop Dikastiria. Έπρεπε να διασχίζουμε κάθετα την Εγνατία για να βγούμε απέναντι στην οδό Λαγκαδά. Θα εκδώσω ποιητική συλλογή με τίτλο «ο άνθρωπος που καθόταν ακίνητος και έβλεπε τα φανάρια να αναβοσβήνουν». Θα είναι μάλιστα στα Γαλλικά, διότι η αναμονή μου συνοδεύτηκε από πολλά «Γαλλικά». Η Βενιζέλου κλειστή από τα έργα του μετρό που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Η Εγνατία μποτιλιαρισμένη γιατί τα καλόπαιδα διαμαρτύρονται και εμείς περιμένουμε να περάσει ένα αυτοκίνητο σε κάθε πράσινο για να βγει στην Λαγκαδά.

Ο χρόνος πέρασε, εμείς μεγαλώσαμε και γίναμε σοφότεροι και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και περάσαμε απέναντι. Τι χαρά ήταν αυτή! Έπρεπε να μας το στερήσουν για να το εκτιμήσουμε. Σε δέκα λεπτά φτάσαμε στο θέατρο. Παρκάραμε στο υπόγειο πάρκινγκ όπου ένας ευγενέστατος φύλακας με καθησύχασε ότι η παράσταση δεν θα ξεκινούσε χωρίς εμάς.

Είπε την αλήθεια. Καθίσαμε στις θέσεις μας και σε πέντε λεπτά ξεκίνησε. «Η μεγάλη πλατεία». Δεν πίστευα ότι υπήρχε ελπίδα να δω στο χωριό μας μια τέτοιου επιπέδου παραγωγή. Η ιστορία της Ελλάδας, που αφηγείται, μου έφερε μια ελαφριά κατάθλιψη αλλά οι ερμηνείες των ηθοποιών που με τεράστια άνεση έπαιζαν και τραγουδούσαν για σχεδόν τρεις ώρες, μέσα σε ένα εξαιρετικά σκηνοθετημένο περιβάλλον πολυμέσων μου έφερε τη κάθαρση από τα δεινά της προηγούμενης ώρας. Για λίγο βρέθηκα κάπου αλλού και πόνεσα με την ιστορία μας.

Η επιστροφή ήταν πιο εύκολη και έτσι δεν θα σας πω πολλά. Περνώντας από τις ομπρέλες, η Έφη παρατήρησε ότι δεν υπήρχαν οι συνήθεις καντίνες. Άραγε, επιτέλους, τις έδιωξαν ή είχαν ρεπό. Θα δούμε.

Ετοιμαστείτε να γιορτάσετε τις γιορτές της πόλης. Μιας πόλης που μισούμε και καταστρέφουμε. Μιας πόλης που μας μισεί και καταστρέφει τη ζωή μας. Καλημέρα.