Η οδύσσεια ενός αποφοίτου

Εικόνα: Νίνα Σαμίου

Χιλιάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί γι’ αυτή τη μαγική, πολυπόθητη, αξέχαστη φοιτητική ζωή. Για τέσσερα, πέντε, έξι ή όσα χρόνια anyway κράτησε πάρταρες, διασκέδασες, έδωσες μάχη με τις εξεταστικές ξαγρυπνώντας πάνω σε συγγράμματα έκανες φίλους κολλητούς και τελικά κατάφερες να ορκιστείς και να πάρεις πτυχίο. Και αφού το μελάνι της υπογραφής στον πάπυρο στέγνωσε και το άλμπουμ με τις χαμογελαστές φωτογραφίες της ορκωμοσίας γέμισε μπορώ να σε καλωσορίσω στο κλαμπ των προσφάτως αποφοίτων a.k.a χαμένοι στο διάστημα.

Το πρόγραμμα συνήθως ξεκινάει με την μετακόμιση από το πολυαγαπημένο φοιτητικό διαμέρισμα πίσω στο πατρικό σπίτι. Δεν χρειάζεται να πω πολλά γι αυτό, μόνο ότι ΝΑΙ είναι τόσο δύσκολο όσο το φαντάζεσαι. Μετά από 5 χρόνια ανεξάρτητης ζωής ξαναγυρίζεις στο παιδικό σου δωμάτιο. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να επανασυνδεθείς με τους παλιούς σου φίλους-guess what! Όσο εσύ διασκέδαζες με άλλες παρέες στην πόλη που σπούδαζες το ίδιο έκαναν κι αυτοί .. με ΑΛΛΟΥΣ.

Σου χω και καλύτερο. Εάν τελικά αποφασίσεις να φύγεις εξωτερικό το πιθανότερο είναι ότι δε θα ξέρεις κανέναν και θα πρέπει να ξεκινήσεις τα πάντα από το μηδέν. Δεν σε έχω τρομάξει ακόμα αρκετά;

Μετά το πτυχίο όλοι έχουν μια τρελή αγωνία για το μέλλον σου. Πού θα μείνεις, πού θα βρεις δουλειά, αν θα κάνεις ή όχι μεταπτυχιακό τη στιγμή που στην αγορά εργασίας οι ευκαιρίες είναι ελάχιστες.

Αν έχεις φτάσει ως εδώ μπράβο για το θάρρος σου. Κράτα τις στιγμές της φοιτητικής ζωής πολύτιμο φυλαχτό στο μυαλό για τις δύσκολες ώρες . Και να θυμάσαι είμαστε πολλοί εκεί έξω που περνάμε μεταβατικές περιόδους και προσπαθούμε να σταθούμε σε μια κοινωνία που όχι μόνο δεν βοηθά αλλά μας θέτει πολλά πολλά εμπόδια. Καλή δύναμη σε όλους!