Οι 30.000 πολίτες στην Αριστοτέλους, μας έδειξαν το δρόμο

Την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη γράφτηκε ιστορία. Για ακόμη μια φορά οι άνθρωποι της πόλης μίλησαν με το δικό τους τρόπο. Και αυτός δεν είναι άλλος από τις συναυλίες. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να είμαι εκεί γιατί η δουλειά μου με κρατά μακρυά από την αγαπημένη μας πόλη.

Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η πολλοστή φορά που μια συναυλία συγκεντρώνει τόσο μεγάλο πλήθος και παράγει περίπου τα ίδια πολιτικά συμπεράσματα. Μόνο πρόσφατα θυμάμαι τον Λεξ στο Καυτατζόγλειο, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ και τώρα την συναυλία για το νερό. Οι πολίτες θέλουν να εκφράσουν ειρηνικά την αγανάκτηση τους για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα.

Μου φαίνεται αδιανόητο να γεμίσει στον επόμενο μήνα, κάποιος πολιτικός αρχηγός την Αριστοτέλους χωρίς να ναυλώσει πούλμαν από κάθε μεριά της Βόρειας Ελλάδας. Και δεν θα γίνει.

Τριάντα χιλιάδες κόσμος όμως ήταν εκεί το βράδυ της Κυριακής. Με αφορμή το ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Ή αλλιώς την υπεράσπιση του νερού ως δημοσίου αγαθού.

Τους κατέβασε ο ΣΥΡΙΖΑ όλους αυτούς; ΟΧΙ

Και τι δεν θα έδινε ο Αλέξης Τσίπρας να έχει ένα τόσο πιστό και ελπιδοφόρο κοινό. Γιατί αυτό που συνταράζει το είναι μου, είναι αυτά τα χαμόγελα, η νεανική ορμή, αυτό το “αφήστε με να ζήσω όπως έχω ονειρευτεί”. Αυτές οι εικόνες είναι που λειτουργούν πολλαπλασιαστικά στους 30.000. Αυτές είναι που ξεπερνούν το μήνυμα για το νερό και βάζουν μπροστά γενικότερα τη ζωή μας. Είναι αυτό που αναζητώ μια δεκαετία κοντά από τα νέα παιδιά γύρω μου. Λέτε κάτι να αλλάζει;

Γι’ αυτό άλλωστε κατά την εκτίμηση μου, βιάστηκαν στη ΝΔ να ξεκαθαρίσουν ότι το νερό δεν ιδιωτικοποιείται. Οπότε -δεν το είπαν ανοιχτά αλλά ήθελαν να το πουν – τσάμπα γίνονται οι συναυλίες. Δεν είναι το νερό το ζήτημα. Είναι όσα ονειρεύεται η Νέα Γενιά. Είναι όσα εκτιμά ότι μπορεί να καταφέρει. Αυτά τα παιδιά εκεί έξω που βλέπουν το μέλλον χωρίς ελπίδα. Τα παιδιά έξω από τον κομματικό σωλήνα. Τα παιδιά που σπουδάζουν. Τα παιδιά που μοχθούν. Τα παιδιά που βλέπουν αστέρια εκεί που οι άλλοι βλέπουν λαμπιόνια.

Αυτά τρομάζουν το σύστημα. Οτιδήποτε μη ελεγχόμενο. Οτιδήποτε έξω από τη μια και μοναδική λογική. Ή μπορείς να έχεις τη δική σου λογική αρκεί να μην με απειλείς. Αρκεί να είσαι μικρός, γραφικός και “χρήσιμος ηλίθιος”.

Η Θεσσαλονίκη ασφυκτιά. Ένα μεγάλο της κομμάτι δεν αντέχει άλλο τη μαυρίλα των τεσσάρων τελευταίων χρόνων. Ο εντολοδόχος του Μαξίμου στην πόλη της έκανε μεγάλο κακό. Πολύ μεγάλο κακό. Και η πόλη όποτε έχει την δυνατότητα θα το δείχνει.

Το ζήτημα βέβαια είτε μιλάμε για τη ζωή μας, είτε για τη Θεσσαλονίκη μας, είναι όλοι όσοι θέλουν να αλλάξουν κάτι να το δείξουν όχι σε μια συναυλία μόνο, όχι με μια ανάρτηση στα social media αλλά προσερχόμενοι στην κάλπη. Εκεί αλλάζεις την πραγματικότητα. Εκεί δίνεις μια σημαντική μάχη, την σημαντικότερη ίσως. Μαζί με τις πολλές πολλές μικρές μάχες που καλείσαι να δώσεις καθημερινά για μικρά και μεγάλα ζητήματα.

Το μεγαλειώδες μήνυμα της Πλατείας Αριστοτέλους για να έχει αξία χρειάζεται αποτύπωση την 21η Μαΐου. Και για τη Θεσσαλονίκη την 8η και την 15η Οκτωβρίου.

Μην το ξεχνάς.Η χώρα σε χρειάζεται, η πόλη σε χρειάζεται…