Οι Άγριες Μέρες μας ήταν ένα ταξίδι στη χώρα του ποτέ…

Πέρσι, η σειρά “Milky Way” με έστησε στον καναπέ μου και μου έδεσε ξανά τους δεσμούς που είχα κάποτε με την τηλεόραση, έδινα ραντεβού με την παρέα μου κάθε Πέμπτη για να μην χάσουμε επεισόδιο όπως κάποτε με το παραπέντε.

Ο Βασίλης Κεκάτος, κατάφερε να κάνει την απόλυτη παρομοίωση της Παναγιάς στην σύγχρονη εποχή, να δώσει μία βαθιά διάσταση στην γενιά μου και να αποτυπώσει με λεπτότητα και ευαισθησία όλα όσα οι μεγαλύτερες γενιές αγνοούν, να σπάσει τα στερεότυπα με έναν τρόπο μοναδικό και γι ‘ αυτό, περίμενα από την στιγμή που κυκλοφόρησε το trailer από την πρώτη μεγάλης του μήκους ταινία να την απολαύσω στην μεγάλη οθόνη όπως της άξιζε.

Μόλις άνοιξε η προπώληση κλείσαμε εισιτήρια στον Απόλλωνα, πρώτη προβολή, σε έναν γεμάτο ασφυκτικά αστικό κήπο με παιδιά της ηλικίας μου, που κάποιοι από αυτούς πήγαν να δουν τον ΛΕΞ στην μεγάλη οθόνη κι άλλοι να εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο στο μαγικό σύμπαν του Κεκάτου, που δίνει μία ματιά βγαλμένη από παραμύθια σε όλες τις σκηνές.

Αρχικά, θα ήθελα να σταθώ λίγο στις κακές κριτικές, πριν μπω στην πλοκή, ο προβληματισμός μου σε αυτή την περίπτωση είναι ο εξής:

Στα 34 του, έχει καταφέρει να πετύχει στον χώρο του θεάματος, να βρει τα χρήματα και να ζωντανέψει στην μεγάλη οθόνη παραγωγές, μικρού και μεγάλου μήκους, να δώσει ευκαιρία τόσο στο Milky Way, όσο και στις Άγριες Μέρες μας, σε νέους ηθοποιούς να αναδειχθούν, να θίξει κοινωνικά ζητήματα, να αναλύσει τα προβλήματα της επαρχίας και των πατροπαράδοτων ελληνικών οικογενειών, να διασκευάσει τραγούδια που ποτέ δεν φανταζόμασταν πως θα πάρουν αυτή την μορφή, να παίξουν στις ταινίες τους πρόσωπα που δεν εμφανίζονται πουθενά παρά μόνο στα δικά τους live (βλ. ΛΕΞ-Φουρέιρα) και ενώ ζητάμε από τους Έλληνες δημιουργούς να μένουν στην Ελλάδα -γιατί στην περίπτωση του Γιώργου Λάνθιμου τον διώξαμε- γκρινιάζουμε με την πρώτη τους προσπάθεια και τους αποκαθηλώνουμε με χυδαία σχόλια, τόσο για τα νέα παιδιά που πρωταγωνιστούν, όσο και για όλους τους συντελεστές. Και αναρωτιέμαι…για ποιον λόγο κανείς να μείνει στην Ελλάδα να κάνει σινεμά; Ενώ ο ίδιος κατάφερε να βραβευτεί με χρυσό φοίνικα Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους; Μπορεί λοιπόν να μην σου αρέσει μία ταινία, όμως το να βγάζεις τόση χολή απέναντι σε κάποιον που ξεκινά από το μηδέν και ζωντανεύει  τα όνειρα του είναι μικρό και θλιβερό, αν μπορέσεις έλα να το κάνεις καλύτερα…

Πάμε τώρα στην πλοκή, η Χλόη ένα κορίτσι μετά τη εφηβεία, κλέβει προϊόντα από κατάστημα καλλυντικών κι αυτό την φέρνει σε ρήξη με την οικογένεια της και αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα, να φτάσει στον Έβρο και να ζήσει με την μεγάλη της αδελφή. Στον δρόμο, συναντά μία παρέα, που γυρίζουν την Ελλάδα με ένα τροχόσπιτο και πλένουν ρούχα στους ανθρώπους που ζουν στα όρια της φτώχειας. Η παρέα θυμίζει τα παιδιά από την χώρα του ποτέ, του Πίτερ Παν, 3 κορίτσια και 4 αγόρια, δεμένα σαν οικογένεια που απαρνήθηκαν τους γονείς τους, δεν μεγάλωσαν ποτέ μα κάνουν ηρωικές πράξεις κάθε μέρα, λειτουργούν ενωμένοι και αγαπιούνται όπως δεν τους αγάπησε κανείς. Αξίζει να σημειώσω πως αν εμβαθύνεις στους χαρακτήρες παραπάνω, θα εντοπίσεις σε όλους έντονα συναισθήματα στα όρια των ψυχικών διαταραχών κι αυτό για εμένα είναι άκρως γοητευτικό, γιατί αποτινάσει τα στερεότυπα της προκατάληψης απέναντι στα άτομα αυτά. Η μία εκ των πρωταγωνιστριών εξηγεί, την διπολική διαταραχή με έναν πραγματικά μαγικό τρόπο στην χλόη, βλέπουμε το άγχος του αποχωρισμού, βιώνουμε την οργή, τον θυμό και την ανασφάλεια.

Επιστρέφουμε όμως στην πλοκή, η Χλόη γοητεύεται αμέσως από τα ιδανικά και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής της ομάδας και γίνεται μέλος της. Το ταξίδι της Χλόης στον ξέφρενο δρόμο της επανάστασης την οδηγεί στο κατώφλι της πραγματικής ενηλικίωσης. Οι 8 τους, πασχίζουν με νύχια και με δόντια να “κλέψουν” αντικείμενα που οικογένειες έχουν χάσει σε πλειστηριασμούς και να τα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν. Δεν θα ήθελα να περιγράψω άλλες λεπτομέρειες για την πλοκή γιατί είμαι πραγματικά πολύ κακή στα spoil.

Θα σας δώσω όμως τις αγαπημένες μου σκηνές! Η σεξουαλική σκηνή στην παραλία είναι για εμένα αντισυμβατική σε αγαπημένη, για πρώτη φορά βλέπουμε ένα αγόρι να απελευθερώνεται, και δεν αντικρίζουμε άλλο υποτακτικές συμπεριφορές απέναντι στην γυναίκα, πλάνα που θυμίζουν γαλάζια λίμνη, γυμνά κορμιά που ζωγραφίζουν τον έρωτα, και χαϊδεύονται από την αγαθότητα και το βελούδο της θάλασσας, ανεμελιά μέσα στην βάρβαρη ζωή. Φως! Ο ΛΕΞ, που ανταλλάσσει χαϊκού με τον Νικολάκη Ζεϊγκίνογλου (που ορθώς ο Κεκάτος τον κρατά σφιχτά στις συνεργασίες του) και σπιντάρει σε ένα αμάξι με την Δάφνη Πατακιά με τα 1.000 (γιατί πήρε δίπλωμα μεγάλος κι έχει απωθημένα), ο Σταύρος Τσουμάνης που τραγουδά με τον Νικολάκη Φοίβο Δεληβοριά σε ένα χωράφι πρωτοχρονιά που χιονίζει, μπροστά στο σπίτι τροχόσπιτο τους. Η καταπληκτική Εύα Σαμιώτη στον πιο τρυφερό ρόλο της μέχρι τώρα πορείας της, να ξαπλώνει και να μιλά στην Πατακιά για τα δικά της φαντάσματα. Extra bonus ο Κωστής Μαραβέγιας που γράφει μαγικά εξωπλανητικά sountrack και καλύπτει όλη την σκηνοθεσία.

Είναι μία ταινία που αξίζει το κάθε λεπτό της προσοχής σου, όχι γιατί θα σου αλλάξει την ζωή, γιατί φεύγοντας από την μεγάλη οθόνη, θα χαμογελάσεις αφού πρώτα θα έχεις ζήσει μία όμορφη και αγαπησιάρα ιστορία ενηλικιώσης, με παρομοιώσεις από παραμύθια όπως ο Ρομπέν των Δασών και ο Πίτερ Παν κι εγώ αυτό το εκτιμώ πολύ γιατί στα 26 πια, έχω χάσει την επαφή με τις ιστορίες που κάποτε με μεγάλωσαν και μου δίδαξαν τις ανθρώπινες σχέσεις με τον δικό τους τρόπο.

Υ.Γ. Βασίλη, ευχαριστούμε που φέρνεις στις οθόνες μας νέα πρόσωπα που αξίζει να γνωρίσουμε κι ευχαριστούμε που μοιράζεσαι το μαγικό σου σύμπαν μαζί μας. 

Υ.Γ. 2 Δεν χρειάζονται όλες οι ταινίες να έχουν βαθιά νοήματα και ολόσωστα πλάνα, όπως δεν χρειάζεται κάθε φορά που συναντιέσαι με τον σύντροφο σου να συζητάς το νόημα της ζωής. Άποψη μου!