Οι διαρκείς εναλλαγές της Θεσσαλονίκης

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Eικόνα: Μοtion Team

Βρέθηκα προχθές το μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ωραίος καιρός. Όχι ακριβώς αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου, αλλά η λιακάδα είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Μου άρεσε που είδα όλο αυτό το πλήθος των ανθρώπων του Φεστιβάλ. Ήταν παντού. Κάθονταν στα καφέ και στα εστιατόρια, βολτάριζαν στην παραλία με τα καρτελάκια τους κρεμασμένα από τον λαιμό. Βέβαια και καρτελάκια να μην φορούσαν, οι περισσότεροι έκαναν μπαμ από μακριά, με ντυσίματα, κουρέματα, βαψίματα «τυποποιημένα εναλλακτικά»… Κουβαλούσαν σακούλες με τσουρέκια. Στήνονταν στην ουρά για να πάρουν τρίγωνα με κρέμα. Έπιναν τσίπουρα κάτω από τον ήλιο και απολάμβαναν μεζέδες. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να υστερεί σε υψηλή γαστρονομία, σε σχέση με την Αθήνα, αλλά στους μεζέδες δεν πιάνεται.

Το πλήθος αυτό ήλθε να αντικαταστήσει τους εκδρομείς του «τριημέρου της 28ης». Κοινά χαρακτηριστικά η χαλαρότητα, που υποτίθεται ότι συνάδει με τους ρυθμούς της πόλης και η ευκολία με την οποία πέφτουν στις tourist traps.

Πριν από αυτούς, το κοινό της Agrotica. Άλλου παππά ευαγγέλιο και αυτοί. Χωρισμένοι σε ομάδες ανδρών και γυναικών με διαφορετικά ενδιαφέροντα. «Πάμε από την έκθεση να χαζέψουμε τρακτέρ και μετά για ψώνια και τσίπουρα». Οι εποχές που μια τέτοια έκθεση ανέβαζε «σχήματα» νυχτερινών μαγαζιών από την Αθήνα, φαίνεται να έχουν παρέλθει χωρίς πιθανότητα επιστροφής, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Η ζωή κάνει κύκλους…

Μου αρέσουν αυτές οι εναλλαγές. Ζωντανεύουν την πόλη και της χαρίζουν αλατάκι και πιπεράκι κάνοντας την ζωή σε αυτή πιο ενδιαφέρουσα και μερικές φορές και πιο δύσκολη για τους μόνιμους κατοίκους. Όπως έλεγαν και οι παλιοί έμποροι, και η σκόνη από τα παπούτσια τους, όλα και κάτι αφήνει στην «αγορά» της πόλης.

Θέλω να σου πω ότι τους ντρέπομαι λιγάκι όλους αυτούς. Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με το «τι θα πει ο κόσμος». Τους ντρέπομαι που έρχονται και μας βρίσκουν «ασκούπιστα». Με τα ανέκδοτα για το μετρό, την υποθαλάσσια, το νέο αεροδρόμιο χωρίς φυσούνες, τις ανύπαρκτες δημόσιες συγκοινωνίες, την βρωμιά στους δρόμους, το ελάχιστο πράσινο που όλο λιγοστεύει, το κυκλοφοριακό, τα διπλο – τριπλο – παρκαρισμένα, τη νέα παραλία που ρημάζει, τα τραπεζοκαθίσματα που σαν τσιμπούρια ρουφούν το αίμα των κατοίκων, την εικόνα Μπαγκλαντές με τους πλανόδιους και τους ζητιάνους, τους γραφικούς τοπικούς άρχοντες και τόσα άλλα.

Στενοχωριέμαι και ντρέπομαι που διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει διάθεση να αλλάξει οτιδήποτε από αυτά. Προτιμάμε να κουκουλώνουμε τα προβλήματα και να τα χώνουμε κάτω από το χαλάκι. Η διαχείριση της πόλης γίνεται με το δόγμα «όσα βλέπει η πεθερά».

Υπάρχει άραγε προοπτική για βελτίωση της ζωής στην πόλη μας; Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα έχουμε Δημοτικές εκλογές. Θα ακούσουμε ωραία λόγια. Θα θαυμάσουμε εικόνες μαγικές. Θα δούμε μακέτες έργων που ποτέ δεν θα υλοποιηθούν. Θα δούμε αυτούς που έλαμψαν δια της απραξίας τους, να σφυρίζουν αδιάφορα και να προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την θητεία τους στα κοινά. Θα ψηφίσουμε το μη χείρον.

Άντε βγες μια βόλτα στον ήλιο. Μην κάθεσαι μέσα και διαβάζεις τον γκρινιάρη.