Oι εκπλήξεις στη ζωή

του Γιώργου Τούλα

Βρέθηκα πριν λίγες µέρες για ένα απόγευµα στην Ισπανική πόλη Τζιρόνα, στην Καταλονία. Η αεροπορική σύνδεση µε τη Θεσσαλονίκη, κάνει αρκετούς να περνούν λίγες ώρες εκεί τελευταία. Η πόλη έχει θέµατα. Αν και διαθέτει ένα υπέροχο µεσαιωνικό κέντρο µε ένα ποτάµι να τη διασχίζει, έχει προάστια που µαστίζονται από την ανεργία, από τα παράθυρα των σπιτιών κρέµονται σηµαίες της Καταλωνίας και πανώ που ζητούν την άµεση ανεξαρτητοποίηση της περιοχής από την Ισπανία, οι άνθρωποι µιλούν και γράφουν σε µια διαφορετική γλώσσα από την επίσηµη, η πόλη αν και ζει στη σκιά της γειτονικής Βαρκελώνης µοιάζει να ζει σε ένα δικό της τέµπο.

Την εποχή αυτή έχει µια γιορτή λουλουδιών. Καµία σχέση µε τις ανθοεκθέσεις που έχουµε στο µυαλό µας. Τα λουλούδια είναι η αφορµή για τη µεταµόρφωση της πόλης. Μέσα στη θλίψη της κρίσης που κι εκεί χτυπάει κόκκινο, η πόλη δίνει την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να επέµβουν στα κτίρια, στα πάρκα, σε ρέµατα, σε ακάλυπτους, σε σκάλες εκκλησιών, όπου υπάρχει δυνατότητα επέµβασης και να δηµιουργήσουν µε βάση τα λουλούδια. Το αποτέλεσµα είναι µαγικό. Μένεις έκθαµβος µε τη δηµιουργικότητα των ανθρώπων αυτών και µε όσα σκαρφίζονται. Πιο πολύ όµως και από αυτό, µένεις εµβρόντητος µε την ανεκτικότητα των αρχών. Με τη διάθεση τους να τα αλλάξουν όλα. Με τις διευκολύνσεις που παρέχουν στους δηµιουργούς, τις παροχές, µη φανταστείτε ακριβά πράγµατα, τις άδειες να αλλάξουν το µεσαιωνικό κέντρο.

Επειδή προέρχοµαι από ένα δίµηνο απίστευτης κούρασης και εκνευρισµού που µου έχει προκαλέσει η δυσκαµψία των δηµοτικών υπαλλήλων και πολλών ιδιωτών και τα δεκάδες προβλήµατα που µας δηµιούργησαν στην προσπάθεια να ολοκληρώσουµε τη µεγάλη δίµηνη δράση µας, ‘’Μade inin Thessaloniki#2: Παρεµβαίνοντας στο δηµόσιο χώρο’’, είδα τις παρεµβάσεις στην Τζιρόνα σαν τον παράδεισο που µας στερούν εδώ. Έχουν περάσει τρία χρόνια κρίσης και δυστυχώς σχεδόν τίποτε δεν έχει αλλάξει στην Ελλάδα. Κυρίως οι άνθρωποι και οι σάπιες νοοτροπίες τους. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η χώρα δεν έχει ελπίδα πια καµιά γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να έχει. Αν καθόµουν να γράψω τι έχω αντιµετωπίσει το τελευταίο τετράµηνο θα ήθελα δυο µέρες, αν δηµοσιοποιούσα τις επιστολές και τις απαντήσεις θα χρειαζόµουν τόµο.

Όλοι αυτοί που σήµερα συνεχίζουν αγκιστρωµένοι στο χθες και σε όσα έµαθαν για να διατηρούν τη θέση τους δεκαετίες ταξίδευαν ένα απόγευµα στην Τζιρόνα θα έπαιρναν ένα µάθηµα του τι σηµαίνει ξυπνάω. Παρηγοριέµαι µόνο µε αυτό που είπε ο σπουδαίος καλεσµένος µας, ο αστικός σχεδιαστής Γιαν Γκιλ πριν λίγες µέρες στη διάλεξή του στη Θεσσαλονίκη. Μην νοµίζετε πως οι αλλαγές είναι πουθενά εύκολες. Παντού οι άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν το καινούργιο. Εσείς να επιµένετε. Αυτό κάνουµε λοιπόν.

*Το κείμενο είναι το editorial του #188 της Parallaxi. Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Τούλα