Οι εργατοπατέρες

Υπάρχει στην Ελλάδα μια χρονίζουσα νοσηρή κατάσταση δεκαετιών, ένα απόστημα, που δυστυχώς δεν έσπασε ούτε στον καιρό της μακροχρόνιας Κρίσης.

Η λάθος αντίληψη για το συνδικαλισμό σε μια σειρά χώρους της δημόσιους σφαίρας. Μια αντίληψη καταστροφική, που δεν λαμβάνει υπόψη της ούτε τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, ούτε την συλλογική γνώμη, ακόμα και των εργαζομένων του χώρου που εκπροσωπούν, ούτε φυσικά την ουσιαστική πρόοδο του κλάδου τους.

Εκφράζουν μια εντελώς συντεχνιακή αντίληψη ιδιοτέλειας και παραγοντισμού που εξοργίζει και δικαιολογημένα το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Συνήθως πρόκειται για πρόσωπα που περνούν τη ζωή τους γαντζωμένα σε ένα συνδικαλιστικό πόστο παραγοντίζοντας και διαπλεκόμενοι με τις εκάστοτε εξουσίες.

Τρία παραδείγματα σε μια μέρα είναι αρκετά για να σε πείσουν.

Παράδειγμα πρώτο: Μια ανακοίνωση.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Μαγνησίας, με αφορμή τη χορηγία του Ιδρύματος Μποδοσάκη, δηλώνει την κατηγορηματική του αντίθεση στην οποιαδήποτε προσπάθεια εμπορευματοποίησης της Παιδείας. Απορρίπτει τη λογική των χορηγιών που υποκαθιστά την ευθύνη και την υποχρέωση του Κράτους για τη λειτουργία των δημόσιων σχολείων.

Η συγκεκριμένη ανακοίνωση είναι ένα από τα πιο εξωφρενικά πράγματα που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια. Ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα αποφασίζει να ανακαινίσει σχολεία που το Ελληνικό Κράτος αδυνατεί να ανακαινίσει και να βελτιώσει τη ζωή χιλιάδων παιδιών. Τι πιο φυσιολογικό και αποδεκτό σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου; Ένα ιδεολογικό κόλλημα, μια ιδεοληψία θα καταδικάσει μια ολόκληρη περιοχή στον μαρασμό και την εγκατάλειψη.

Τι απάντησε το ίδρυμα;

«…Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για δωρεές και όχι για χορηγίες , καθώς το Ίδρυμα Μποδοσάκη επιτελεί κοινωνικό έργο και δεν επιδιώκει, ούτε επιζητά, κανενός είδους εμπορική ή άλλη αναγνώριση για το έργο αυτό».

Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί έχουν άλλη άποψη.

Παράδειγμα δεύτερο: Το συνδικαλιστικό όργανο του ΟΑΣΘ αποφάσισε σήμερα, αντιδρώντας στην απόφαση της διοίκησης να παραχωρήσει την εξυπηρέτηση κάποιων περιφερειακών γραμμών σε ιδιώτες χωρίς επιβάρυνση του κομίστρου και του επιβάτη για να ενισχύσει τα δρομολόγια του αστικού ιστού που υπάρχει αυτή τη στιγμή σοβαρό πρόβλημα, να ξεκινήσει απεργίες καταδικάζοντας μια πόλη παράλυτη έτσι και αλλιώς συγκοινωνιακά στην απόλυτη εξαθλίωση.

Η ανακοίνωση τους τα λέει όλα:

”Είναι μια προσπάθεια κάκιστης μορφής επανιδιωτικοποίησης των αστικών συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης που πριν από έναν χρόνο κρατικοποιήθηκαν”. Και εδώ μιλάμε για την φαρμακερή συνεργασία με τους ιδιώτες.

Παράδειγμα τρίτο: Οι επαπειλούμενες απεργίες στην ΕΡΤ

Μια ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ, του συνδικαλιστικού οργάνου στη λειτουργία του οποίου οφείλεται ένα μεγάλο μέρος της κακοδαιμονίας του μεγαλύτερου ραδιοτηλεοπτικού ομίλου της χώρας μας προετοιμάζει για την επιστροφή στις ημέρες πριν το περίφημο Μαύρο.

”Να προχωρήσουμε μαζικά σε επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας και 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις μέχρι να δοθούν οι απαιτούμενες για τους εργαζόμενους λύσεις”.

Την ίδια μέρα ένας βουλευτής της κυβερνώσας παράταξης, ο Νίκος Φίλης περιέγραφε με λίγες λέξεις αυτό που συμβαίνει, και συνέβαινε στην πραγματικότητα πάντα στην ΕΡΤ.

”Η εικόνα της ΕΡΤ θυμίζει όλο και πιο πολύ την ΕΡΤ πριν το ‘μαύρο’. Η ΕΡΤ δεν λειτουργεί όπως είναι αναγκαίο για μια δημόσια τηλεόραση. Η ΕΡΤ είναι ένα κανάλι που έχει παραδιοίκηση. Κυβερνάται από το παλιό συντεχνιακό καθεστώς, ένα καθεστώς ιδιοτελών συμφερόντων.”

Είναι το ίδιο ακριβώς νοσηρό φαινόμενο σε παραλλαγή. Ένα τσούρμο ανθρώπων που αποφασίζουν για λογαριασμό χιλιάδων άλλων οι οποίοι φυσικά και δεν ερωτώνται ούτε έχουν τη δυνατότητα έκφρασης διαφορετικής άποψης, αφού τα κουμπιά της κονσόλας που βγαίνει στον αέρα κρατούν εκείνοι.

Οι τρεις αυτές χαρακτηριστικές περιπτώσεις ενός αυθαίρετου τρόπου λάθος συνδικαλιστικής πρακτικής, εργατοπατέρων που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, τα αληθινά προβλήματα της κοινωνίας, τις συνθήκες που επικρατούν στον ιδιωτικό τομέα, εξοργίζει και δικαιολογημένα το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Το φτάνει στα άκρα. Και η συνέχιση των πρακτικών αυτών θα οδηγήσει σε απόλυτη απαξίωση του δημόσιου τομέα. Σε οργή και απαξίωση. Της δουλειάς όλων των υπολοίπων που και αντιλαμβάνονται και πατούν στη Γη. Υπέφερε πολύ αυτός ο τόπος δεκαετίες από εργατοπατέρες του αισχίστου είδους. Και συνεχίζει να υποφέρει.