Οι ευθύνες δικές σας, τα επακόλουθα δικά μας

Λέξεις: Αγγελική Κόγιου

Από τις πυρκαγιές στη Ρόδο, στον Βόλο, στον Έβρο και την Ροδόπη, έως τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, η συζήτηση στα «ενημερωτικά» τηλεοπτικά παράθυρα, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των ιστοσελίδων περιορίζεται εμφατικά στην ατομική ευθύνη των πολιτών.

Η ανυπολόγιστη φυσική καταστροφή, η αδικαιολόγητη απώλεια ανθρώπινων ζωών και περιουσιών δεν συνεπάγεται όπως φαίνεται και την ενδελεχή εξέταση των συγκεκριμένων εγκληματικών φαινομένων.

Η συζήτηση αρχίζει και τελειώνει με την φράση «κλιματική κρίση», με τους κυβερνώντες να απεκδύονται των ευθυνών τους, κατηγορώντας τους/τις πολίτες και τους/τις μετανάστες/ριες (οι οποίοι δεν αναγνωρίζονται ως πολίτες από την Ελλάδα) για έλλειψη ευσυνειδησίας και ευαισθητοποίησης σε περιβαλλοντικά ζητήματα ή στην περίπτωση των μεταναστών/ριων για δόλιους και βλαπτικούς σκοπούς για τη χώρα.

Ως λύση στα προβλήματα προτείνεται η περιβαλλοντική παιδεία, νέα αντιπλημμυρικά και πυροπροστατευτικά έργα και φυσικά η θωράκιση των συνόρων (για την περίπτωση των μεταναστευτικών ροών).

Απουσιάζει παντελώς -τουλάχιστον από τα συστημικά Μ.Μ.Ε.- η απόδοση ευθυνών στην πολιτεία με τη δικαιολογία των πρωτοφανών καιρικών συνθηκών και της «αντικειμενικής» αδυναμίας κάθε πρόβλεψης και παρέμβασης σε τέτοιου είδους ακραία καιρικά φαινόμενα.

Απουσιάζει και η απόδοση ευθυνών στις εταιρείες και στους ομίλους, η επαγγελματική δραστηριοποίηση και τα οικονομικά συμφέροντα των οποίων όχι μόνο δεν φανερώνουν υποτυπώδη σεβασμό στο οικοσύστημα, αλλά καταπατούν τη νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος.

Πίσω από τον μανδύα του greenwashing (πράσινου ξεπλύματος: συντελείται όταν μία εταιρεία δαπανά περισσότερα χρήματα και χρόνο για να πείσει το κοινό ότι σέβεται το περιβάλλον από όσα ξοδεύει στην πραγματικότητα) και με την ενεργό συμμετοχή των Μ.Μ.Ε. οι εταιρείες εξαπατούν τους/τις πολίτες για τις δήθεν πράσινες πολιτικές που ακολουθούν, ενώ την ίδια στιγμή κατακρεουργούν κάθε φυσικό περιβαλλοντικό πόρο.

Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν πως αν πίνουμε τον καφέ μας με χάρτινα καλαμάκια (τα οποία παρεμπιπτόντως σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα τελικά δεν είναι τόσο φιλικά ούτε για το περιβάλλον ούτε για τον άνθρωπο) και αν ανακυκλώνουμε σωστά θα καταφέρουμε να σώσουμε τον πλανήτη, αυτό παραμένει μια αυταπάτη.

Ακόμη και να το προσπαθήσουμε η απόπειρα θα είναι ανώφελη αν την ίδια στιγμή εταιρείες μολύνουν τα διεθνή ύδατα, τα επιφανειακά ύδατα και την ατμόσφαιρα.

Η πολιτεία αντί να κωφεύει, να δικαιολογείται και να συγκαλύπτει θα έπρεπε να προβλέπει, να προλαμβάνει και να παρεμβαίνει σε κάθε φυσική καταστροφή, προστατεύοντας τους/τις πολίτες, όπως προβλέπει το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων».

Η ζωή μας διακυβεύεται καθημερινά και η πολιτεία όπως αποδεικνύεται δεν προτίθεται να μας προστατεύσει. Εν αντιθέσει, προφυλάσσει τα συμφέροντα των κεφαλαιούχων και των επιχειρηματιών, οι οποίοι αντί να διώκονται νομικά, εφόσον παραβιάζουν την περιβαλλοντική νομοθεσία, συγκαλύπτονται.

Όπως είναι λογικό, οι συνέπειες των βιβλικών καταστροφών επηρεάζουν κυρίως εμάς, τους/τις απλούς/ες πολίτες και ειδικά τους ανθρώπους που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (π.χ. Α.ΜΕ.Α., ηλικιωμένα και άστεγα άτομα κ.α.).

Εμείς είμαστε που καιγόμαστε, χάνουμε την όποια ιδιοκτησία μας, πνιγόμαστε και εκλιπαρούμε για βοήθεια. Ο ταξικός παράγοντας, ο οποίος σκοπίμως παραβλέπεται, είναι παρών και καθοριστικός πάντα και παντού, ειδικότερα σε τέτοιες δεινές συνθήκες.

Εν κατακλείδι, η μόνη ευθύνη που μας αναλογεί είναι ότι επιτρέπουμε να μας κυβερνούν πολιτικοί των οποίων το χρέος απέναντι μας εξαντλείται στην αποστολή προειδοποιητικών μηνυμάτων από το 112.