Οι γιορτές που πέρασαν δεν ήταν αυτές που θέλαμε…

Λέξεις- Eικόνες: Ιωάννης Σεμιτσόγλου

Οι γιορτές που πέρασαν δεν ήταν αυτές που θέλαμε, που περιμέναμε. Η μοναξιά είναι που κυριάρχησε και πάλι με τα μέτρα για την πανδημία του κορονοϊού. Μπορεί τα πολλά βεγγαλικά να φώτισαν για ώρες τον ουρανό, αλλά σκότωσαν και τα πουλιά.

Η ανθρώπινη ματαιοδοξία και πάλι έκανε την ζημιά της στη φύση. Αλλά τα φώτα στους δρόμους που έμειναν αναμμένα, φώτιζαν για τους ελάχιστους που βγήκαν από τα σπίτια τους, στην πόλη του Άμστερνταμ.

Τα τραμ σχεδόν άδεια με ένα ή δυο επιβάτες, τις ώρες που άλλοτε περπατούσες με εμπόδια στους δρόμους, δεν έβρισκες να καθίσεις στα τραμ και τα λεωφορεία, ούτε ένα άδειο παγκάκι στις πλατείες. Αλλά και τα εστιατόρια τα μπαρ ,τα καφέ, ήταν πάντα γεμάτα.

Ο φόβος και η ξαφνική ανεργία έδιωξε πολλούς από την χώρα, που στολίστηκε νωρίς, αρχές του Δεκέμβρη κι έκλεισε μέσα στο σπίτι τους περισσοτέρους. Κάνεις μια βόλτα στη δυτική περιοχή της πόλης και την πνίγει η ομίχλη.

Τα φώτα πολύχρωμα και η άλως γύρω από αυτά δίνουν μια απόκοσμη, ονειρική διάσταση στο αστικό τοπίο. Ένας επιβάτης κατεβαίνει από το τραμ και χάνεται στην ομίχλη. Έμειναν οι αντανακλάσεις στα κανάλια να καθρεφτίζουν τα φώτα και τα σχήματα την κτιρίων στην άδεια πόλη, και το Ντιν ντανκ του τραμ που σπάει την ησυχία μέσα στην νύχτα, καθώς περνάει και χαράζει τον χρόνο και τα φώτα του διαχέονται γύρω του.

Την ερημιά που και που ταράζει ένας πεζός, ενώ τα αυτοκίνητα πολύ σπάνια εμφανίζονται. Τι μας έκανε ο φόβος της πανδημίας; Mας έβαλε τις γιορτινές μέρες να είμαστε στην οθόνη του κινητού και του υπολογιστή για μια επικοινωνία που άλλαξε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα κάτω από την διασπορά της ασθένειας του αιώνα.

Κάποιες ανθρώπινες φιγούρες που ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει να περιμένουν στην στάση, αποτυπώνουν την μοναχικότητα του ανθρώπου στη σύγχρονη μεγαλούπολη. Απώλεια της χαράς της συνεύρεσης, της επαφής, της ελευθερίας, της συγκέντρωσης. Ως πότε άραγε θα κρατήσει αυτή η μοναξιά;