Οι κολώνες των αποχαιρετισμών

Χθες, Σάββατο του Λαζάρου, στάθηκα τυχαία σε αυτή την κολώνα. Δεκάδες κηδειόχαρτα αγγελιών θανάτων, το ένα πάνω από το άλλο, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Μια παλιά σεβαστική συνήθεια που χάνεται…

Τα κοίταζα ώρα, λευκά με τις έγχρωμες φωτογραφίες των κεκοιμημένων. Άλλος 70 κάτι, άλλη 80 κάτι και κάποιοι νεότεροι. Τα χαρτιά κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο. Σχημάτιζαν ένα παχύ στρώμα χαρτιού. Νέες αναχωρήσεις, νέες απώλειες, νέα κενά σε ζωές ανθρώπων.

Δεκάδες σκέψεις γέμισαν το μυαλό μου. Αυτό το παχύ στρώμα χαρτιού, η τελευταία υπενθύμιση της ύπαρξης, πριν την οριστική αναχώρηση για τη γειτονιά των αποθανόντων, μια συνήθεια που στις μεγάλες πόλεις έχει πια σχεδόν εκλείψει, τα αγγελτήρια θανάτου τα βλέπει κανείς μονάχα στις εισόδους των οικοδομών που έμεναν οι αναχωρούντες και αυτό όχι πάντα.

Έτσι συχνά πυκνά άνθρωποι φεύγουν και κανείς δεν το πληροφορείται ούτε στην ίδια τους τη γειτονιά. Τυχαία μπορεί μια μέρα να αναρωτηθείς στο ασανσέρ πόσο καιρό έχεις να δεις τον τάδε να βγαίνει από την πολυκατοικία…

Αυτό το παλιό συνήθειο που άλλοι το βρίσκουν ντεμοντέ, έδινε έναν τόνο κοινωνικότητας στο κομμάτι του αποχωρισμού που ευτυχώς ακόμα κράτησε η επαρχία.

Την ώρα που τα social έγιναν οι νέοι τόποι αγγελιών, χαράς και λύπης, αυτή η σεμνή παλιά παράδοση μοιάζει τόσο μα τόσο συγκινητική.

Σε κάθε κολώνα απομεινάρια από αναμνήσεις ζωών, που για τη γειτονιά ήταν μέρος του περάσματος του χρόνου. Άνθρωποι που έκαναν έντονη την παρουσία τους καθημερινά και άλλοι που διαβιούσαν διακριτικά…

Άνδρες και γυναίκες που βρέθηκαν σε αυτό τον κόσμο και έζησαν σε ένα τόπο, μικρό, μέσα σε ένα κοινωνικό περίγυρο που συνήθως γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους, όπως στη γειτονιά αυτή της κολώνας, που το τελευταίο ξεπροβόδισμα κάτι σημαίνει για τη γειτονιά.

Που το ταξίδι για εκεί μακριά παίρνει συνήθως μαζί του κάποιες πικρές κουβέντες, κάποιες μικροπαρεξηγήσεις που πιθανά δημιουργήθηκαν στα χρόνια της συμβίωσης. Μένουν συνήθως μόνο εικόνες καλές.

Και η τελευταία η εικόνα αυτού του λευκού χαρτιού με την επιλεγμένη φωτογραφία, νέο στοιχείο αυτό αφού παλιά δεν υπήρχαν εικόνες. Επιλεγμένη προσεκτικά, με ένα κοστούμι οι μεγαλύτεροι άνδρες, με ένα καλό φόρεμα και καλοχτενισμένες οι γυναίκες. Η τελευταία εικόνα που θα θυμάται η γειτονιά.

Και κάπως έτσι, το ένα χαρτί πάνω στο άλλο, η μία ζωή πάνω στην άλλη, οι βίοι και η συνέχεια, ο χρόνος που καλπάζει, οι άνθρωποι μέσα στο τοπίο, αστικό ή της υπαίθρου, το τοπίο που αλλάζει στο χρόνο και πλαισιώνει τις εφήμερες παρουσίες μας…