Οι μαθητές μας οι καταλήψεις και εμείς

Λέξεις: Ελένη Χοντολίδου

Από τότε που άρχισα να διδάσκω στο Πανεπιστήμιο ακολουθώ με ευλάβεια την ίδια τακτική: οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μου είναι σαν παιδιά μου. Δεν είναι φίλες και φίλοι μου, δεν είμαι φίλη τους, είμαι η δασκάλα τους. Στο πλαίσιο αυτό και χωρίς να κρύβω ποτέ τις απόψεις μου (πώς άλλωστε αφού βρισκόμαστε στον χώρο των Κοινωνικών Επιστημών όπου η πλειοψηφία των θεμάτων μας άπτονται της ιδεολογίας ή/και της πολιτικής;) δεν συζητάω ΠΟΤΕ μαζί τους για πολιτική και κυρίως δεν τους νουθετώ ποτέ. Δεν ρωτάω ποτέ τι πολιτικές απόψεις έχουν (πόσω μάλλον πού εντάσσονται κομματικά) και δεν προσπαθώ να τους αλλάξω άποψη για τίποτε απολύτως στον χώρο της πολιτικής τους ένταξης.

Ακόμη και όταν βοήθησα ενεργά στην εκλογή του Πρυτανικού σχήματος στο οποίο συμμετείχε ο πρόωρα χαμένος φίλος μου Γιάννης Παντής, δεν ενέπλεξα κανέναν φοιτητή και καμία φοιτήτριά μου. Βεβαίως, κράτησα τα παιδιά μακριά και από τη συμμετοχή μου στην «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» από το 2006 μέχρι σήμερα. Σε κάποιες περιπτώσεις το μαθαίνουν αλλά εξωδίκως και επειδή δεν γίνεται αλλιώς.

Κάνω πολλά πράγματα με τις φοιτήτριες και τους φοιτητές μου: τους πάω σε θεατρικές παραστάσεις, σε εκθέσεις με ξενάγηση, τους στέλνω προσκλήσεις για ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις… αλλά πολιτικές συζητήσεις εκτός μαθήματος δεν κάνω ποτέ.

Όταν ξεκίνησε η μόδα των καταλήψεων για τον Νόμο 815 ήμουνα κατά. Η άποψή μου είναι ότι το πανάκριβο ‒πληρωμένο από όλους μας‒ και πολύτιμο δημόσιο πανεπιστήμιο (όπως και τα εξίσου πολύτιμα και πανάκριβα δημόσια σχολεία κάθε βαθμίδας) δεν κλείνει ποτέ. Ούτε για κακούς νόμους, ούτε για του ψίλου το πήδημα, ούτε για κανέναν λόγο. Κόντεψα να χάσω φίλους στις ανόητες καταλήψεις του 2006 και άλλαξα παράταξη. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν κλείνουν ποτέ για κανέναν λόγο.

Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν μαθητές και δασκάλους. Είναι κατανοητό να πολιτεύονται και οι δύο. Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι να μπαίνει ανάμεσά τους η πολιτική και δη, η κομματική ένταξη. Αυτό μάλιστα που δεν είναι καθόλου κατανοητό είναι να παρακινούν τα κόμματα τους μαθητές και τους φοιτητές σε κομματικές εντάξεις και σε καταλήψεις. Η δουλειά των δασκάλων είναι να διδάσκουν και η δουλειά των μαθητών και φοιτητών είναι να μορφώνονται, δηλαδή να διαβάζουν, να κάνουν τις εργασίες και τα εργαστήριά τους.

Στη μεταπολίτευση και δήθεν με την πρόφαση του «εορτασμού» του Πολυτεχνείου μαθητές και φοιτητές έκαναν θλιβερή αναπαράσταση της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Οι καταλήψεις αυτές ‒εντελώς παράνομες‒ ευλογούνταν από τα κόμματα της αριστεράς ως δήθεν καλά παραδείγματα κοινωνικών αγώνων. Οι τωρινές καταλήψεις δεν ευλογούνται από την αριστερά καθώς παρακινούνται από τη Χρυσή Αυγή. Παλιές και νέες καταλήψεις είναι νοσηρές και δεν έχουν καμία σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία. Ο εκμαυλισμός των μαθητών και φοιτητών είναι μία άθλια πρακτική που τραυματίζει ανεπανόρθωτα την εκπαιδευτική διαδικασία.

Τα παιδιά όταν έκαναν τις καλές καταλήψεις δεν ήταν «αριστεροί» όπως ακριβώς τα παιδιά που κάνουν τις κακές καταλήψεις δεν είναι «φασίστες». Τα παιδιά είναι νέοι και βράζει το αίμα τους για δράση και είναι εύκολος στόχος του κάθε ινστρούχτορα. Και, πολλές φορές, η δράση και η ένταξή τους, ευτυχώς, δεν έχει μονιμότερα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, λοιπόν, τα παιδιά των «κακών καταλήψεων» δεν είναι «φασίστες», ακριβώς όπως τα παιδιά των «καλών καταλήψεων» δεν είναι κομμουνιστές.

Το καλύτερο που θα είχαν τα κόμματα να κάνουν θα ήταν να καταργήσουν τις μαθητικές παρατάξεις και να ευπρεπίσουν τις φοιτητικές παρατάξεις. Και εμείς και οι μαθητές μας να αφοσιωθούμε στο μοναδικό έργο μας που είναι η διδασκαλία και η μάθηση.