Οι ΝεοΆθλιοι της Θεσσαλίας

Λέξεις: Γιάννης Κυφωνίδης

Οι Άθλιοι (Les Misérables) (1862) δεν είναι απλά το μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Βίκτωρος Ουγκώ και δεν αποτελεί μόνο ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα του δεκάτου ενάτου αιώνα, αλλά και μια πραγματικότητα του 21ου αιώνα στη Θεσσαλία.

Κι όχι δε μυθοπλάθω, δεν καλλιτεχνίζω, αλλά κυριολεκτώ μέσα από έναν αδιαμφισβήτητο ρεαλισμό.

Αυτή είναι η πραγματικότητα , η εξαθλίωση μέχρι θανάτου της Θεσσαλίας, που ομολογώ ότι πριν τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες τη φαντασιωνόμουν, εγώ ο ρομαντικός μέχρι θανατηφόρας αφέλειας, ως περιοχή μελλοντικών Ολυμπιακών Αγώνων.

Κι όμως, πιστέψτε με, εάν είχα τη δύναμη της χρονοκάψουλας, θα γύριζα το χρόνο πίσω, ώστε ο Ιάσων της Αργοναυτικής Εκστρατείας, ο Ιάσων Ζηργάνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της υπερμαραθώνιας κολύμβησης, και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου των Όσκαρ και των μουσικών του σύμπαντος, να αποκαταστήσουν την τάξη της ας πούμε κανονικότητας, όπου δεν υπάρχουν πνιγμένοι, λασπωμένοι , άστεγοι, άρρωστοι, πεινασμένοι , κατεστραμμένοι.

Γιατί θα ήθελα να πάω το χρόνο πίσω; Μα γιατί υπάρχουν όλοι αυτοί, καθώς είναι εμείς, ή έστω εν δυνάμει εμείς. Γιατί ολο αυτό μας αφορά άμεσα κι όχι έμμεσα. Όλοι οι πληγέντες ανεξαιρέτως είναι κάποιοι από εμάς, από τη δική μας σάρκα, τη δική μας ψυχή, το δικό μας πνεύμα.

Δεν είναι ξένοι, είναι δικοί μας.

Το μυθιστόρημα εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, και επιπλέον μελετά την επίδραση των πράξεων του ήρωα για χάρη της κοινωνικής αναγνώρισης.

Στο μυθιστόρημα εξετάζεται η φύση του καλού και του κακού και ο νόμος σε μία εκτεταμένη ιστορία, που περιλαμβάνει θέματα όπως την ιστορία της Γαλλίας, την αρχιτεκτονική του Παρισιού, την πολιτική, την ηθική φιλοσοφία, το νόμο, τη θρησκεία και τα είδη και τη φύση του έρωτα και της οικογενειακής αγάπης.

Ο Ουγκώ εμπνεύστηκε από το υπαρκτό πρόσωπο Φρανσουά Ευγένιο Βιντόσκ, ο οποίος κατείχε την ιδιότητα τόσο του αστυνομικού, όσο και του εγκληματία. Στο μυθιστόρημα κάθε μία από τις δύο αυτές ιδιότητες αποδόθηκε σε ξεχωριστά πρόσωπα.

Και ναι στη Θεσσαλία υπάρχουν ήδη Γιάννηδες Αγιάννηδες, Ιαβέρηδες, Τιτίκες, Γαβριάδες, Φαντίνες, Θερναδίεροι.

Γιατί πρέπει να επιβιώσουν, πρέπει να υπάρξουν. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και ναι όλο αυτό που ζουν στη Θεσσαλία δεν είναι ταινία, δεν είναι σήριαλ, δεν είναι θεατρικό, δεν είναι έτσι απλά ήχος, είναι πραγματικότητα.

Είναι και εικόνα και ήχος που τα λένε όλα.

Και λένε πρώτα ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.

Αλλά και μεγάλοι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Νεκρά ποντίκια , φίδια, λάσπη, μολυσμένα νερά, γαστρεντερίτιδα, σαλμονέλα, ηπατίτιδα α’, εάν δεν είναι προ των πυλών , είναι δυνητικοί και άμεσοι κίνδυνοι.

Προσωπικά θα ήθελα να ταξιδέψω εκεί, να προσφέρω, να συμπαρασταθώ, να μιλήσω, να ακούσω, να γράψω, και ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες να ανεβάσω μία live performance σε φυσικό σκηνικό που να αφυπνίσει όλη τη χώρα κι όλο το λαό.

Θα ήθελα λέω (ως προς την παράσταση), αλλά δε θα το έκανα, γιατί όσο καλλιτεχνικό εγωισμό και να έχω, να φτιάξω μια παράσταση “διαμαρτυρίας”, μη τυχόν και συγκινηθεί κανείς και συμβάλει στην αποκατάσταση, δεν είναι το πιο πιθανό σενάριο, καθώς προέχει η επιβίωση.

Αλλά να, κι αυτό να γινόταν, η διαμαρτυρία, η καλλιτεχνική έκφραση, δε θα ήταν πανάκεια.

Γιατί σε βάθος χρόνου η ουσία έχει σημασία. Ότι ειπωθεί, ότι γίνει, ότι χτιστεί, πρέπει και να ισχύει. Ώστε στην επόμενη φωτιά, πλημμύρα ή ότι άλλο συμβεί, να υπάρχει άμεση κινητοποίηση.

Πραγματική κινητοποίηση, ουσιαστική κινητοποίηση.

Ώστε να μην υπάρξουν ΝεόΆθλιοι ποτέ των ποτών ξανά!!!