Οι πανελλαδικές εξετάσεις αρχίζουν – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Καλή τύχη παιδιά, ότι κι αν γίνει μην ξεχνάτε πως το όνειρο κάποια στιγμή θα το συναντήσετε.
Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση προλογίζοντας τις απόψεις των συντακτών της Parallaxi να ξεκαθαρίσω ότι τις διάβασα προσεκτικά και διαφώνησα με όλους. Συμβαίνουν κι αυτά. Και διαφώνησα γιατί δεν στηλίτευσε κανείς τους το τόσο προβληματικό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο στην ουσία προετοιμάζει υποψήφιους αποτυχημένους (ευτυχώς αποτυγχάνει με πολλούς από αυτούς).
Παιδιά του εκπαιδευτικού συστήματος είναι οι υποψήφιοι. Αν γράψουν καλά, σημαίνει πως πήγε καλά όλη η αλυσίδα της Παιδείας. Αν πατώσουν, αποτυγχάνουν όλοι οι δάσκαλοι από την πρώτη δημοτικού ως την τρίτη Λυκείου. Δεν μπορεί επί δεκαετίες τα παιδιά να γράφουν κατά ένα ποσοστό κάτω από τη βάση και κατά ένα άλλο μέτριους βαθμούς και εμείς να ρίχνουμε την ευθύνη μόνο στα παιδιά, άντε και στους γονείς. Για να υπάρχουν τόσο μεγάλες αποκλίσεις των άριστων βαθμών με τους κακούς, κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν είναι δίκαιο, κάτι δημιουργεί αποκλεισμούς.
Ξεκινούν σήμερα οι πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν έχει νόημα να θυμηθώ δικές μου ιστορίες. Θέλω μόνο να σημειώσω πως τα παιδιά τα οποία διαγωνίζονται, έχουν ήδη πετύχει αφού βγήκαν αλώβητα από τη μέγγενη της πανδημίας, της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και της απουσίας επαφής με τους συμμαθητές τους. Εύχομαι να τα φέρει έτσι η ζωή που τελικά να κάνουν αυτό που πραγματικά ονειρεύονται χωρίς εκπτώσεις. Και μόνο που άντεξαν έξι χρόνια απίστευτα βαρετής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι ήρωες. Τι χειρότερο να τους περιμένει στην τριτοβάθμια;
*Ακης Σακισλόγλου
Είστε οι πιλότοι σε ένα αεροπλάνο που μόλις απογειώθηκε
Πάντα ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου με εφημερίδες, ανοιχτά ραδιόφωνα, εννοείται βέβαια με μεγάλο ενδιαφέρον για τα αθλητικά. Πέρασα λοιπόν στο τμήμα Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ μέσα απ’ τη ψυχοφθόρα διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων το 2007. Σε μια χρονιά που η καθημερινότητα σου, το πρόγραμμα σου, η ζωή σου, καθορίζεται από το διάβασμα, το φροντιστήριο, την παπαγαλία και τα υπόλοιπα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, όσο και αν θέλουμε να προωθούμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και όταν βγαίνουν οι βάσεις την καραμέλα του “έχω πρόγραμμα”.
Τώρα στα 30 μου αναρωτιέμαι. Τι θα γινόταν εάν δεν τα είχα καταφέρει τότε στα 17 μου; Εάν δεν είχα γράψει καλά, εάν δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να πληρώσω ΙΕΚ για να κυνηγήσω το όνειρο μου; Μετριούνται τα όνειρα σε μόρια; Σε ένα σύστημα εξετάσεων που όλοι όσοι έχουν συμμετάσχει θυμούνται την πίεση που τους έχει ασκήσει και όμως μετά από τόσα χρόνια παραμένει το ίδιο. Και για να απαντήσω στο κλασικό ερώτημα εάν τελειώνουν όλα στις πανελλήνιες. Φυσικά και όχι. Είναι σα να πεις ότι μετά από έναν πρώτο χωρισμό δεν θα ερωτευτείς ξανά. Σίγουρα βρίσκεσαι μπροστά σε μια απ’ τις πρώτες κομβικές αποφάσεις της ενήλικης ζωής σου, αλλά εσύ είσαι σαν ένα αεροπλάνο που μόλις οι ρόδες του έχουν αφήσει το έδαφος. Το δρομολόγιο όμως που θα ακολουθήσει, τις ενδιάμεσες στάσεις που θα κάνει έως να προσγειωθεί, τις αποφασίζεις εσύ, σαν πιλότος του αεροπλάνου της ζωής σου.
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Μονάχα ευχές για καλή τύχη
«Μην αγχώνεσαι», «δεν είναι δα και κάτι τόσο τρομερό», «δεν καθορίζει τη ζωή σου», «δεν τελείωσε τίποτε αν δεν γράψεις». Αυτά μαζί με ένα σωρό success stories ατόμων που δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν κάποτε τον απαιτούμενο αριθμό μορίων ακούνε κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα αυτιά των υποψήφιων των πανελλαδικών εξετάσεων. Και υπάρχει λόγος που τα ακούνε, αν με ρωτάτε, μιας και μεγαλώνοντας αποδεικνύεται πως όλα τα παραπάνω έχουν ισχυρότατη βάση.
Μόνο που δεν μπορούμε, σκέπτομαι, να παραβλέπουμε και να ξεχνάμε μονίμως το εξής: Σχεδόν κάθε μαθητής εκεί έξω έχει τους δικούς του στόχους και τα δικά του όνειρα, τα οποία προσώρας φαίνεται να γίνονται πραγματικότητα με τη συμμετοχή και την επιτυχία σε αυτήν την καθόλα λανθασμένη διαδικασία.
Θέλω να πω, σωστές οι συμβουλές, καλές και οι παροτρύνσεις, όμως για εκείνον που δούλεψε σκληρά όχι μόνο αυτή τη δύσκολη σχολική χρονιά, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια, η σημερινή έναρξη των εξετάσεων αποκτά μια κάποια σημασία και συνιστά συνάμα ένα προσωπικό στοίχημα. Γι’ αυτό και είναι πολύ πιθανό οι όποιες συμβουλές και παροτρύνσεις να μπαίνουν απ’ το ένα αυτί, να βγαίνουν απ’ το άλλο.
Γι’ αυτό επίσης, αισθάνομαι, πως οι συμβουλές και τα λογύδρια ενδεχομένως περιττεύουν σήμερα. Ίσως αρκεί ένα μονάχα «Καλή τύχη» για το εν λόγω πρώτο- ευτυχώς όχι το μόνο- εισιτήριο προς το όνειρο. Ίσως και ένα φιλί σε κείνους τους εξαιρετικά αγχώδεις που λίγο έλειψε να πέσουν κάτω.
*Στέλλα Παϊσανίδη
Να βάλουμε το βάρος εκεί που πρέπει και όχι σε μια στιγμή
Πέρασαν 5 χρόνια από τότε που έδινα επιτέλους το τελευταίο μάθημα των Πανελλαδικών, από τότε δηλαδή που η ζωή βρίσκεται μπροστά σε μια γέφυρα, ένα μεγάλο πέρασμα, μια αληθινή μετάβαση. Όλο αυτό το συγκλονιστικό βάρος της μετάβασης δεν επικεντρώνεται όμως σε όσα έρχονται, αλλά στις εξετάσεις. Λανθασμένα. Όλοι και εμείς οι ίδιοι οι εξεταζόμενοι όταν τις δίνουμε αισθανόμαστε τον κόσμο να αρχίζει, να γυρίζει και να τελειώνει στις πολυαναμενόμενες εξετάσεις.
Ίσως αυτό οφείλεται στη φυσιοκρατία των πραγμάτων, του να προσπαθείς, να κοπιάζεις για κάτι και να περιμένεις να γίνει. Όμως βλέπω σήμερα πού βρίσκομαι τι έχω κάνει, τι κάνω και τι θέλω να κάνω και διαπιστώνω πως διαφέρει αρκετά με αυτό που είχα πλάσει ως όνειρο, ως στόχο όταν έδινα πανελλήνιες.
Η σχέση μου με τη νομική πέρασε από σαράντα κύματα, τη γούσταρα, την υποβάθμισα, την ξαναθέλησα πίσω και τώρα είμαστε καλά. Πολλές ερωμένες παρέλασαν και έμειναν όμως σε αυτή τη σχέση. Η λογοτεχνία και το γράψιμο άνοιξαν άλλα πράγματα κυρίως στο κομμάτι της σκέψης, της σύλληψης και ερμηνείας του κόσμου, που με έκαναν να κατανοήσω ότι όλοι οι δρόμοι για να πας κάπου είναι ανοιχτοί και θα είναι διαθέσιμοι για πολύ καιρό αν το θέλεις φυσικά, ενώ όταν δίνουμε εξετάσεις νομίζουμε πως δεν υπάρχουν και πως ένας είναι ο δρόμος και ένα είναι αυτό που θέλουμε.
Στην πραγματικότητα πριν μπεις στο πανεπιστήμιο φαντάζεσαι τα πράγματα φιξαρισμένα, μονόπλευρα, ότι αν δεν μπεις πχ στη Νομική τώρα, χάθηκαν όλα, ενώ ούτε καν την ίδια τη νομική ξέρεις ούτε εσένα σε δύο, τρία χρόνια. Να βάλουμε το βάρος εκεί που πρέπει και όχι σε μια στιγμή, εκ των πραγμάτων αυτή δεν μπορεί να κρίνει μια ζωή, το θέμα είναι η περιήγηση με όρεξη στα πράγματα, τα ανοιχτά ματιά στο βιούμενο.
*Χρήστος Ωραιόπουλος
Εσύ θα κρίνεις το τι θα κάνεις μετά
Όταν μπήκαμε στα μονοπάτια του Δημοτικού, ακολουθούσε η κλασική ερώτηση, ”εσύ τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις” που στην Τρίτη Λυκείου είχε μία μετατροπή και εξελισσόταν στο ”Εσύ πού θες να περάσεις;” Aν μπορούσα να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση σήμερα θα έλεγα, «θέλω να γίνω ευτυχισμένη». Τότε όμως, στα 12 χρόνια του σχολείου μόνο στο άκουσμα της με έπιανε πανικός.
Δεν ήξερα, ποτέ δεν ήμουν σίγουρη, διάβαζα στην Τρίτη Λυκείου απλά για να περάσω σε κάποια από τις πρώτες μου επιλογές, θυμάμαι οι καθηγητές του φροντιστηρίου μου, καθημερινά έλεγαν στους γονείς μου πώς έχω δώσει έναν τεράστιο αγώνα, έχω γίνει άλλο παιδί, βλέπεις από τα τρία χρόνια του Λυκείου το τελευταίο διάβαζα. Και όντως έτσι ήταν, χανόμουν στα βιβλία με τις ώρες, πιστεύοντας πως η αποστήθιση θα με κάνει να διεκδικήσω το όνειρο μου που γύρω στον Δεκέμβρη του ’16 συνειδητοποίησα πως είναι η Δημοσιογραφία.
Φυσικά, δεν τα κατάφερα. Και είναι απόλυτα λογικό, πώς ζητάς από ένα παιδί να ξέρει 3 μαθήματα κατεύθυνσης αυτολεξεί; Πώς ζητάς από υποψήφιους ενήλικες, να γράφουν στην έκθεση τις απαντήσεις που ζητάς εσύ σαν Υπουργείο; Να μην έχουν άποψη, να είναι χειραγωγημένοι; Αυτή είναι η σαθρότητα των πανελληνίων, όλα κατά γράμμα, κοιμάσαι και ξυπνάς με την εξής σκέψη: Σελίδα 56 παράγραφος 2 πώς ξεκινάει;
Έφτασε η μέρα να γράψουμε, το πρώτο μάθημα, τότε, έκθεση, 16.2, ακόμα κρατώ μόνο αυτόν τον βαθμό, γιατί στο σύνολο μάζεψα 11.052 μόρια και έχασα την δεύτερη επιλογή μου για 52 μόρια, ταπεινωμένη αντίκρισα τους γονείς μου, τους ζήτησα συγγνώμη, κατέβασα το κεφάλι και άρχισα να ξαναδιαβάζω. Η περίοδος που στα καφέ οι φίλοι μου συζητούσαν για την φοιτητική ζωή κι εγώ άκουγα μόνο ένα δεν πειράζει.
Ένας μήνας εσωτερικής εξαθλίωσης, έχοντας ξεχάσει το τι έχω κάνει όλη την χρονιά. Μέχρι που με στείλανε να κυνηγήσω το όνειρο μου μακριά από τις πανελλήνιες. Και να, 5 χρόνια μετά, η σπίθα για την άποψη μου, έγινε, τρόπος ζωής και εργασίας και τώρα που μεγάλωσα είμαι ευτυχισμένη, δεν με σημάδεψαν τα 11.000 μόρια. Εκείνο που κρατώ από την χρονιά των Πανελληνίων είναι ο συνεχής αγώνας του εαυτού μου, η μοναξιά, και τα ξενύχτια πάνω από τον Αριστοτέλη, ένας χρόνος που δοκιμάζεσαι και μαθαίνεις να σηκώνεσαι δυνατότερος από εκεί που έπεσες.
Καλή τύχη παιδιά, μετά από λίγους μήνες θα είστε περήφανοι για εσάς και εμείς επίσης. Μην ξεχνάτε, το όνειρο είναι εκεί στην γωνία και σας περιμένει να το αρπάξετε. Βάλτε τα γυαλιά σε εκείνους που σας είπαν: «αφού δεν διάβαζες».
*Μυρτώ Τούλα
Μια στιγμή που κρύβει ενα κύκλο ζωής
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Οι πανελλήνιες δεν είναι μόνο μία επιτυχία ή αποτυχία
Ακόμα θυμάμαι εκείνη την ημέρα, ξύπνησα από τις πέντε το πρωί, για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω ότι κοιμήθηκα και όλη την νύχτα. Στριφογύριζα σκεφτόμουν τα θέματα, τι μπορεί να πέσει μέσα σε λίγες ώρες θα κρινόντουσαν οι κόποι μιας χρονιάς, σκεφτόμουν το μέλλον.
Ταυτότητα, δελτίο πανελληνίων και γύρω στα δέκα μπλε στυλό στο χέρι. Εκείνα τα σκαλιά του σχολείου πρώτη φορά τα ανέβηκα τόσο σιγά «και αν πέσει κάτι που δεν έκανες επανάληψη, αν βγεις εκτός θέματος; Αν δεν περάσεις;» αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν. Τα μαθήματα ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο, οι συζητήσεις στο φροντιστήριο για το μέλλον ήξερα ότι θα μου λείψουν, τα βιβλία που τα είχα γεμίσει με σημειώσεις, τα είχα αλλάξει χρώμα από τους υπογραμμιστήρες μετά τις Πανελλήνιες τα έχωσα σε μία γωνιά του σπιτιού. Εκείνες οι βόλτες για να ξεσκάσουμε με τους φίλους, τα νεύρα που δεν μπορούσαμε να πούμε ένα ολόκληρο κεφάλαιο απ’ έξω, το φροντιστήριο που είχε γίνει δεύτερο σπίτι μας.
Τέσσερα χρόνια μετά, -ίσως- με μία πιο ώριμη και ήρεμη ματιά οι πανελλήνιες ήταν ένα όμορφο κεφάλαιο. Μπορεί όντως να μην έπεσαν τα sos, να βγήκα εκτός θέματος ή να με κυρίευσε το άγχος, όμως η αποτυχία μου δεν ήταν το τέλος. Οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος του κόσμου, δεν θα σου εγγυηθούν πώς όλα θα πάνε καλά, πώς πλέον στην σχολή σου όλα θα κυλήσουν ρολόι. Ότι στα τέσσερα χρόνια θα πάρεις πτυχίο, θα ζήσεις την φοιτητική ζωή που τόσο μας έταζαν εκείνη την χρονιά και μετά θα βρεις την τέλεια δουλειά.
Γι’ αυτό πάρε μία ανάσα, ηρέμησε, πάνε σε αυτό τον καφέ που σε παρακαλάνε οι φίλοι σου μετά την έκθεση, μην μπεις να διαβάσεις τις σωστές απαντήσεις, μείνε λίγο ακόμα με τους φίλους σου από το σχολείο. Οι πανελλήνιες δεν είναι μόνο μία επιτυχία ή αποτυχία.
*Εύα Καβάζη
Δεν πρόκειται να κριθεί η ζωή σου από τον βαθμό στην Ιστορία
Έφτασε η μέρα που σε προετοίμαζαν τόσα χρόνια. Η μέρα με τα ανάμεικτα συναισθήματα. Η στιγμή που νιώθεις πως θα εκραγείς από το κλάμα, το άγχος, την ανακούφιση. Έφτασε η ώρα που θα βάλεις τα δυνατά σου και θα γράψεις ό,τι γνωρίζεις γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς δεν μπορείς να μάθεις την ύλη σε μια στιγμή. Η μέρα αυτή θα περάσει και θα έρθει η επόμενη και να είσαι σίγουρος, πως ό,τι και να γίνει, δεν πρόκειται να κριθεί η ζωή σου από τον βαθμό που θα γράψεις στην Ιστορία ή στα Μαθηματικά.
Δεν θα σου κρύψω πως όταν ήμουν στη θέση σου και εγώ ένιωθα πως το να γράψω καλά στις Πανελλήνιες ήταν μονόδρομος. Πίστευα πως το να περάσω σε μία σχολή ήταν η μόνη μου επιλογή και στην σκέψη της αποτυχίας αγχωνόμουν.
Και τελικά, δεν κατάφερα να περάσω στο τμήμα Δημοσιογραφίας. Στην αρχή στεναχωρήθηκα και απογοητεύτηκα. Αφού πέρασε ο καιρός συνειδητοποίησα πως όλα μάλλον γίνονται για κάποιο λόγο,. Όπως είπα και προηγουμένως δεν σταματάει η ζωή και οι ευκαιρίες στις Πανελλήνιες. Καλή επιτυχία λοιπόν και να σκέφτεσαι πάντα πως ό,τι κάνεις, το κάνεις για σένα και για κανέναν άλλον. Αν έχεις αυτό στο νου σου έχεις ήδη πετύχει και απλώς δεν το ξέρεις.
*Νίκος Γκάγιας
